Arrivederci Αντρέα Πίρλο – Αποχαιρετάμε τον τελευταίο μαέστρο του ποδοσφαίρου (pics&vids)

Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος

Το αντίο που βγήκε χθες από το στόμα του Αντρέα Πίρλο δεν είναι ένα απλό αντίο ενός ακόμα ποδοσφαιριστή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Είναι το αντίο σε μια ολόκληρη εποχή. Σε μια εποχή ποδοσφαιρικής μαγείας. Τέχνης. Ανεμελιάς. Μαγκιάς. Ο Αντρέα Πίρλο ήταν ο τελευταίος αρτίστας που είδαμε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Και τον αγαπήσαμε γι’ αυτό ακριβώς που πρεσβεύει. Για τον τρόπο με τον οποίο φερόταν στην μπάλα. Για τον τρόπο με τον οποίο έκανε το δύσκολο να μοιάζει το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Για τον τρόπο με τον οποίο εκτελούσε τα φάουλ, εκτελούσε τα κόρνερ, κουβαλούσε την μπάλα, έτρεχε με ή χωρίς αυτή.

Τον λατρέψαμε για τον τρόπο που τον σέβονταν οι αντίπαλοι και σεβόταν κι εκείνος αυτούς. Τον χαζεύαμε όταν κοιτούσε αλλού και πάσαρε – με ακρίβεια – αλλού. Τον θαυμάζαμε ακόμα και στα άσχημά του: το κλάμα του έπειτα από τον χαμένο τελικό του Champions League ήταν ακόμα κι αυτό… ντελικάτο. Όπως όλη του η ζωή. Όπως όλη του η καριέρα.

“Σε αυτή την ηλικία που είμαι τώρα λέω “φτάνει”. Δεν γίνεται να φτάσεις με το ζόρι μέχρι τα 50 σου. Θα βρω να κάνω κάτι άλλο”, είπε χθες ο Αντρέα Πίρλο, που σε δύο μήνες, με το τέλος του MLS, θα κρεμάσει οριστικά και αμετάκλητα τα παπούτσια του. Δεν ξέρουμε τι θα είναι το “κάτι άλλο” που θα κάνει. Ίσως ασχοληθεί με το κρασί της οικογένειάς του, η οποία έχει δημιουργήσει από το 2007 μια μικρή οινοποιεία, παράγοντας το δικό της κρασί. Ίσως ασχοληθεί με την προπονητική. Λίγο μας νοιάζει αφού δεν θα τον δούμε πάλι να βάζει ένα γκολ σαν αυτό:

Ίσως τον δούμε να κάνει περισσότερες διαφημίσεις σαν αυτή:

Ή διάφορα βιντεάκια σαν αυτό:

Μα πως να χωνέψουμε πως δεν θα ξανά δούμε κάποιο φάουλ σαν αυτό;

Ή σαν αυτό;

Ή ένα πέναλτι σαν αυτό;

Ο Αντρέα Πίρλο κατάφερε να… λανσάρει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ένα στυλ δίχως… βιασύνη. Εκείνο το τρέξιμο που σου θυμίζει κάποιον ο οποίος παίζει μπάλα με τους φίλους του σε μια αλάνα, δίχως να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Απλά για να κάνει την τρέλα του, το γούστο του.

Ο Πίρλο ενδιαφερόταν. Πάντα. Παθιαζόταν με την εκάστοτε ομάδα του. Έδινε τα πάντα γι’ αυτήν. Και κάποιες φορές δεν κρατιόταν και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ακόμα και στο κλάμα του, το στυλ του ήταν απαράμιλλο.

Όπως τότε, μετά τον χαμένο τελικό της Γιουβέντους κόντρα στην Μπαρτσελόνα:

Αυτός δεν ήταν ο μοναδικός χαμένος τελικός Champions League στην καριέρα του Αντρέα Πίρλο. Νωρίτερα, σαν παίκτης της Μίλαν, ήταν μέλος του… σοκ που υπέστη η ιταλική ομάδα στην Κωνσταντινούπολη. Το 3-0 της Μίλαν στο ημίχρονο απέναντι στη Λίβερπουλ, έγινε 3-3. Και το τρόπαιο χάθηκε μέσα από τα χέρια του(ς).

Ήταν τότε που ο Αντρέα Πίρλο είχε σκεφτεί σοβαρά να παρατήσει το ποδόσφαιρο, μετά από εκείνη τη βραδιά στην Πόλη. Το είχε γράψει μερικά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του “Σκέφτομαι άρα παίζω”.

“Σκέφτηκα να σταματήσω γιατί μετά την Κωνσταντινούπολη τίποτα δεν είχε νόημα πλέον. Ο τελικός του Champions League το 2005 με έπνιγε. Είδα το τέλος της γραμμής: η πορεία είχε τελειώσει. Η ιστορία είχε τελειώσει και εγώ μαζί της”.

Ευτυχώς έμεινε και μέσα σε διάστημα 13 μηνών, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στα επόμενα δυο χρόνια, πήρε εκδίκηση για εκείνη την ήττα όταν η Μίλαν νίκησε τη Λίβερπουλ στον τελικό του Champions League του 2007 στην Αθήνα. Ήταν το δεύτερο Champions League της καριέρας του, έχοντας κατακτήσει το πρώτο απέναντι στη Γιουβέντους το 2003. Πόσο μεγάλη θα ήταν η απώλεια για το ποδόσφαιρο αν ο Πίρλο είχε κρατήσει τον λόγο του, κάνοντας πράξη αυτό που είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του.

Ο Αντρέα Πίρλο δεν ήταν ποτέ του ένας απλός ποδοσφαιριστής. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Ένα υπόδειγμα πρωτοκλασάτου ανθρώπου. Ένα παράδειγμα για σένα τον ίδιο και για τα παιδιά σου. Και ήταν υπέροχος από τότε που ξεκίνησε να κλωτσάει την μπάλα, παρέα με τον αδερφό του, στην αυλή του σπιτιού τους. Τότε που δεν υπήρχε μούσι και τα μαλλιά του δεν είχαν χαρακτηριστεί ως “το πιο όμορφο μαλλί του ποδοσφαίρου”.

Το ντεμπούτο του στη Serie A σε ηλικία 16 χρονών

Ο Αντρέα Πίρλο σε δύο μήνες κρεμάει οριστικά και αμετάκλητα τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Το ποδόσφαιρο θα τον ευχαριστεί και θα τον ευγνομωνεί για πάντα για όλα όσα προσέφερε σε αυτό. Κι εμείς θα τον θυμόμαστε σαν τον τελευταίο αληθινό μαέστρο της στρογγυλής θεάς.