Περικλής Λιανός στο www.pagenews.gr: «Έχουμε μάθει να φοβόμαστε το άγνωστο»

Συνάντησα τον Περικλή Λιανό στο θέατρο Αλκμήνη. Είδα μπροστά μου έναν πολύ γλυκό και ευγενή άνθρωπο που με καλωσόρισε στο θεατρικό του σπίτι. Η ζεστασιά της ψυχής του, η ευγένεια και η αμεσότητά του μ’ έκαναν να νιώσω πάρα πολύ οικεία από τα πρώτα κιόλας λεπτά της γνωριμίας μας.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Αυτήν την περίοδο, υποδύεται ένα πολύ απαιτητικό και με μεγάλη πρόκληση ρόλο. Πρόκειται για ένα μονόλογο με τίτλο «Γκυγιώμ, γλυκιά μου» του Γκυγιώμ Γκαλλιέν. Η υπόθεση στρέφεται στην ιστορία ενός αγοριού που του αποδόθηκε μια σεξουαλική ταυτότητα προτού καν το ίδιο προλάβει να την ανακαλύψει. 

Είναι μία εσωτερική αναδρομή με πολλά βιωματικά στοιχεία του συγγραφέα που τσακίζει κόκαλα προσφέροντας πολύ τροφή για σκέψη, συγκινεί αλλά και αποφορτίζει με στιγμές γέλιου. 

Η παράσταση είναι καλοπαιγμένη, χωρίς υπερβολές, με ταχείς ρυθμούς κι έναν Λιανό που συγκλονίζει με το ταλέντο του, τις υποκριτικές του ικανότητες και τη μετάβαση από το κωμικό στο δράμα με μια άνεση απίστευτη σχεδόν μαγική. 

Δύσκολος ρόλος! Κουραστικός, απαιτητικός και με πολλές προκλήσεις που ανεβάζει τον πήχη και δοκιμάζει την ψυχική, σωματική και υποκριτική ικανότητα του Λιανού που παίρνει άριστα!

Μπράβο στην Άννα Χατζησοφιά, εύγε στην παραγωγό Ελένη Φιλίππα και συγχαρητήρια στην Έβελυν Σιούπη για τα υπέροχα κουστούμια. Παράλληλα, ο Περικλής Λιανός συμμετέχει στην παράσταση που έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού «Οι 12 ένορκοι».

Ο μονόλογος με τίτλο «Γκυγιώμ, γλυκιά μου» παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενώ οι «12 ένορκοι» Πέμπτη έως Σάββατο.Ο Περικλής μού μίλησε λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση για το ρόλο του, τα συναισθήματά του, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις επαναλήψεις στην τηλεόραση και στη συνέχεια για τη διαφορετικότητα. Η συζήτησή μας θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρες καθότι λαλίστατος και η μια φράση γεννούσε την επόμενη με μεγάλη άνεση.

Δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο από τη λέξη «σπεύσατε»! 

Περικλή θα ήθελα να πεις στους αναγνώστες μας τι πραγματεύεται ο ρόλος σου και τις δυσκολίες που αντιμετώπισες μέχρι να τον φέρεις στα μέτρα σου;

Με δυσκόλεψε αρκετά ο ρόλος αυτός γιατί πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού, του Γκυγιώμ Γκαλλιέν, που του αποδόθηκε μια σεξουαλική ταυτότητα πριν καν την ανακαλύψει. Νόμιζε ότι η μητέρα του τον ήθελε κορίτσι και ήθελε να την ευχαριστήσει, ωστόσο βρήκε το δρόμο του. Με δυσκόλεψε γιατί ερμηνεύει ο ίδιος 32 ρόλους, που με το κόψιμο το δικό μας φτάσαμε στους 22. Κάποια στιγμή δε, είπα ότι τα παρατάω.

Πόσο καιρό προετοιμαζόσουν;

Επειδή έκανα συγχρόνως πολλές δουλειές ξεκίνησα πρόβες του «Γκυγιώμ, γλυκιά μου» μια εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα του «Ανθρώπου στη Σοφίτα». Ευτυχώς, η ιδέα της Άννας Χατζοσοφιά να ξεκινήσουμε νωρίς ήταν σωστή και δικαιώθηκε.

Η Άννα και η Ελένη Φιλίππα όταν με είδαν να τρελαίνομαι και να λέω πως φεύγω είπαν να χαλαρώσω, γιατί πίστευαν στις ικανότητές μου. Με το που το είπαν, άρχισα πράγματι να… μπορώ! Ήταν ένας περίεργος ρόλος. Με δυσκόλεψε η φύση του ρόλου, όχι ο όγκος τους. Έχω υποδυθεί και μεγαλύτερους ρόλους, αλλά η φύση του με προβλημάτισε, δεν το κρύβω. 

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα να μπεις στα παπούτσια του ήρωα;

Ξεκινάω, διαβάζω το κείμενο και προσπαθώ να μπω στη θέση του και το πώς σκέφτεται. Λέω τα λόγια οδηγώντας προς το σπίτι κι όταν φτάσω στο σημείο να πω ότι ”α, ο Γκυγιώμ δε θα έκανε ποτέ το τάδε” τότε έχω κατακτήσει τον ρόλο.

Ποιος μηχανισμός εφαρμόζεται ώστε να αποκοπείς από το συναίσθημα και να δεις αποστασιοποιημένα το ρόλο, ώστε να τον δουλέψεις;

Κάθε ηθοποιός έχει τον τρόπο του. Εγώ διαβάζω αρκετές φορές το κείμενο, μαθαίνοντάς το πριν να το υποδυθώ. Μετά αρχίζω να ψάχνω τα ρήματα του κειμένου, γιατί ο Βολονάκης είχε πει ότι τα ρήματα είναι το σύνολο του θεάτρου. Αργότερα χτίζω το χαρακτήρα, αφού εξηγώ στον εαυτό μου γιατί ο κάθε ήρωας προβαίνει στις ανάλογες πράξεις. Για μένα, κάθε ρόλος απαιτεί διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.

Όταν μου αρέσει πολύ ένας ρόλος δεν παίζω ιδιαίτερα καλά. Αυτό μου το είχε πει και ο Βολονάκης. Οι ρόλοι που δεν μου άρεσαν ήταν εκείνοι που μου έδωσαν εν τέλει εξαιρετικά αποτελέσματα γιατί αναγκάστηκα να ψάξω πολύ για να βρω την ουσία.

Στο γυμναστήριο πηγαίνω πάντα με αφίσα της παράστασης που παίζω. Έρχεται ένα παλικάρι που ξέρω και μου λέει: ”φέτος παίζεις σε πολλά έργα. Πόσο χρήμα ε;”. Δεν είναι έτσι όμως. Πάντα ήθελα να συμπληρώνω τη δουλειά μου για να κάνω και το καλλιτεχνικό μου κέφι. Έτσι μπόρεσα να ρισκάρω και να παίξω σε έργα που παίχτηκαν λίγες φορές. Είχα τη βάση και την τύχη να τολμήσω και να κάνω πράγματα, γνωρίζοντας εξαιρετικούς ρόλους και συναδέλφους.

Με την Άννα Χατζησοφιά έχετε άριστη χημεία φαντάζομαι…

Γνωριζόμαστε χρόνια με την Άννα. Γίναμε πολύ φίλοι από την πρώτη ανάγνωση για την παράσταση «Ένας Ήρωας Με Παντόφλες». Μετά ήρθε το «Καφέ της Χαράς», έπειτα παντρέψαμε την Ελένη Φίλιππα και στο τέλος ήρθε η εταιρεία που δημιουργήσαμε. Αυτό δεν μας εμπόδισε να έχουμε ομηρικούς καυγάδες, γιατί βλέπουμε τελείως διαφορετικά το έργο. Σε κάποια πράγματα συναντηθήκαμε και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα αρέσει, σε σχέση με ό,τι μας λένε. Ο λόγος που δεν έφευγα ήταν ότι πίστευα πως κάτι θα βγει από το έργο (γέλια).

Γενικά η περίοδος των προβών για το Γκυγιώμ ήταν ιδιαίτερα κουραστική καθώς πέρα της πρόβας για το έργο είχα πολλές φορές στα ενδιάμεσα και παραστάσεις. Κάποια στιγμή μάλιστα είπα στην Άννα: ”εχεις απόλυτο δίκιο, αλλά άσε με να ξεσπάσω λίγο ακόμα” (γέλια).

Παραδέχεσαι τα λάθη σου;

Εννοείται. Μπορώ να πω ότι κάνω λάθος, αλλά θα επιμείνω γιατί μου αρέσει. Μια φορά δούλεψα σε μια παράσταση και είχα πει: ”ρε παιδιά μπορώ να κάνω κι εγώ κάτι λάθος στη ζωή μου;” Πιστεύω ότι το να ζητήσεις συγγνώμη και να μπεις στη θέση του άλλου αποτελεί τεράστιο κέρδος στις ανθρώπινες σχέσεις.

Το ’97 είχα ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, από δικό μου λάθος, το οποίο το κατάλαβα. Χτύπησα έναν άνθρωπο με μηχανάκι κι έναν άλλο αυτοκίνητο. Ο άνθρωπος πήγε να δει το γιο του μόλις γεννήθηκε. Με το που σταμάτησα όλοι ήθελαν να με λιντσάρουν, αλλά τους είπα ότι ”μην ανησυχείτε, δικό μου λάθος θα τα αναλάβω όλα”. Μια εβδομάδα αργότερα, ο κύριος αυτός με πήρε τηλέφωνο για να με ρωτήσει αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι κάτι. 

Γιατί οι άνθρωποι δε συγχωρούμε τη διαφορετικότητα; Πού διαφέρει ένας επώνυμος που τον αποδεχόμαστε; Γιατί τόσος ρατσισμός; 

Δεν αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα γιατί έχουμε μάθει να φοβόμαστε το άγνωστο. Είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας. Οτιδήποτε ξεφεύγει από την πεπατημένη φοβίζει. Το άλλο είναι πάλι θέμα κουλτούρας γιατί συγχωρείς τον ισχυρό. Για μένα είναι όλα θέμα παιδείας.

Θεωρείς ότι ο Έλληνας είναι απαίδευτος;

Είναι… περίεργα απαίδευτος. Έχει πολύ διακριτική και πολιτισμένη αντιμετώπιση σε πολλά θέματα. Επειδή είμαι από κωμόπολη, είχα δει το πόσο πολιτισμένα φέρονταν οι άνθρωποι, όπως όταν υπήρχε πένθος στην γειτονιά δεν έκανες γιορτή. Μέτρο δεν έχουμε, αυτό όντως…

Μίλησέ μας και για τους ”12 ενόρκους” που παίζονται σε παράλληλο χρόνο, εδώ στο Αλκμήνη. 

Εξαιρετική παράσταση με πετυχημένη διανομή. Όσοι κι αν έχουν αλλάξει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όλα τα δεδομένα ”δέσανε” για να είναι sold out. 

Πόσο σας ”καίνε” οι συνεχείς επαναλήψεις στην τηλεόραση;

Π.Λ. Δεν νομίζω πως μας καίει. Αυτοί που ήταν να ”καούν”, κάηκαν. Το «Καφέ της Χαράς» ήταν μια σειρά που αγαπήθηκε, αλλά εξαρτάται από σένα, το πώς θα κεφαλαιοποιήσεις τις επόμενες επιλογές σου. Αν μετά, εγώ επέλεγα ρόλους που έμοιαζαν με το ”Θόδωρο”, τότε θα ήταν δική μου ευθύνη.

( ενδιαφέρουσα σφήνα της Άννας Χατζησοφιά που ήταν δίπλα μας, ως άριστη επαγγελματίας) 

Α.Χ. Καμιά φορά είμαστε και λίγο γκρινιάρηδες και αχάριστοι. Δε χαιρόμαστε για τις επιτυχίες μας. Για παράδειγμα ο ΑΝΤ1 έκανε αφιέρωμα σ’ όλες τις δουλειές που κάναμε με το Χάρη Ρώμα και ορισμένοι συνάδελφοι (μειοψηφία) δε βγήκαν να μιλήσουν.

Το πρόβλημα στη περίπτωση αυτή θα το έχει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, όταν βάζει τους δημιουργούς σε καλούπια. Αν είχα αυτή την αντίληψη δε θα έπαιρνα τον κύριο Λιανό για να ερμηνεύσει το Γκυγιώμ. Στεναχωριόμαστε όταν κάνουμε αποτυχίες, να το κάνουμε και στις επιτυχίες; Και θέτω τη ρητορική ερώτηση: «έχει καεί η αίσθηση για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο»;

Είχες πει Περικλή ότι ήθελες να γίνεις δεσπότης ή ηθοποιός. Εκ διαμέτρου αντίθετες καριέρες με κοινό το γεγονός της έκθεσης.

Όταν ερχόταν ο δεσπότης τις Τετάρτες στο χωριό ήταν η εξουσία- ατραξιόν του μήνα γιατί έκλειναν όλα τα μαγαζιά για να τον δουν. Παράλληλα, είδα κι έναν θίασο ο οποίος έλαβε την ίδια αντιμετώπιση και μού άρεσε εξίσου. Όταν μεγάλωσα και μπήκα στη σχολή, κατάλαβα ότι η ομορφιά αυτής της δουλειάς είναι αλλού. Πού είναι; Στην ποιητική μεταμόρφωση. Μπορείς να υποδυθείς άλλους χαρακτήρες, άλλες ζωές, άλλους ανθρώπους, με ποιητικό τρόπο. Αλλιώς, χωρίς την ποίηση του θεάτρου, πρόκειται για ένα μασκαριλίκι.

Τί εισπράττεις από το χειροκρότημα;

Την αποδοχή, την επιβράβευση. Προφανώς κι έχω ανάγκη για αποδοχή, καθημερινά. Αν σε κάποια πράγματα δεν έχω την αντίδραση που περιμένω, τότε θα προβληματιστώ….

Και κάπου εδώ χτυπά το τρίτο κουδούνι και κλείνει η κουβέντα μας! Σ΄ ευχαριστώ Άντζυ Νομικού που μού έκανες το δώρο να γνωρίσω τόσο υπέροχους ανθρώπους όπως ο Περικλής, η Άννα και η Ελένη! Τονίζω για μια ακόμη φορά σπεύστε να δείτε και τις δύο παραστάσεις είναι εκπληκτικές!