Η Σόφη Ζαννίνου αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Τη Σόφη Ζαννίνου τη συναντώ πάντα σε πρεμιέρες συναδέλφων της. Είναι λαμπερή, ζεστή ως άνθρωπος και πάντα μετά τα φιλιά και τις αγκαλιές υποσχόμασταν η μια στη άλλη μια συνέντευξη. Ο καιρός πέρασε μέχρι που με πολύ χαρά χτύπησε το τηλέφωνό μου και ως εκ θαύματος ήρθε η πλήρωση του χρόνου για την πολυπόθητη συνέντευξη. Ομολογούμενος χάρηκα πολύ γιατί ήταν ευσεβής πόθος για μένα να κάνουμε μια ευχάριστη συνομιλία. Όπερ και εγένετο. Την ευχαριστώ για την αγάπη και την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό μου και της εύχομαι τα καλύτερα!

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη Σόφη σε πετυχαίνουμε στο Θέατρο Ήβη και στην παράσταση «TOC TOC» που σκηνοθέτησε ο Κώστας Σπυρόπουλος. Με βάση το Δ.Τ. στην κωμωδία του Λοράν Μπαφιέ έξι άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ασυνήθιστο πρόβλημα, συναντιούνται στον προθάλαμο του ιατρείου ενός ψυχολόγου, όλοι με την ελπίδα ότι ο διάσημος αυτός γιατρός θα καταφέρει να τους κάνει καλά! Καθώς όμως ο γιατρός καθυστερεί να έρθει, οι ασθενείς ξεκινούν μια συζήτηση που καταλήγει σ’ ένα αυτοσχέδιο group therapy. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και θέλω να σε ρωτήσω τι πραγματεύεται η εν λόγω παράσταση;

Πάμε εξαιρετικά καλά, είμαστε γεμάτοι. Θα πάει σίγουρα μέχρι τέλος του μήνα, αλλά ανάλογα με τον καιρό (είναι κλειστό θέατρο) θα δούμε αν θα πάρει και παράταση. Επειδή πήγε πολύ καλά το χειμώνα, τώρα αυξήσαμε και τις ημέρες παραστάσεων!

Το «TOC TOC» πραγματεύεται τα ψυχαναγκαστικά μας σύνδρομα. Όλοι έχουμε ένα σύνδρομο που δεν έχουμε ανακαλύψει, καθημερινά. Παράδειγμα: Στρώνεις συγκεκριμένα το κρεβάτι σου, στεγνώνεις τα μαλλιά σου με συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε όλοι κάποιους ”συγκεκριμένους τρόπους” δεν το κάνουμε έτσι τη μια μέρα και αλλιώς την άλλη. Ας το παρατηρήσουμε όλοι και θα μείνουμε εμβρόντητοι.

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αντιγράφει κινήσεις ή πράξεις που έβλεπες μικρή στη μητέρα σου; Πλέον κάνω ακριβώς τα ίδια με τη μητέρα μου που πιτσιρίκα την κορόιδευα. Το λέω και στην ίδια. Της λέω: «έγινα χειρότερη από σένα»!

Ποια είναι η υπόθεση του «TOC TOC»; 

Συναντώνται έξι άνθρωποι στο γραφείο ενός ψυχιάτρου και τον περιμένουν να έρθει με το αεροπλάνο του. Αυτοί οι έξι διαφορετικοί άνθρωποι κάποια στιγμή κάνουν αυτοσχέδιο group therapy και αγκαλιάζονται τόσο πολύ μέσα από τις διαφορές τους που, δημιουργούν μια τρυφερή κωμωδία.

 Είναι εξαιρετικά ανθρώπινο και γλυκό έργο. Δεν έχω δει τον κόσμο να γελά τόσο πολύ. Οι φίλοι μου μου λένε ότι ”πονάνε τα σαγόνια μας από το γέλιο”. Κάποιες στιγμές, όμως, γίνεται τόσο τρυφερό και έχει τέτοια συγκίνηση…που το έργο ισορροπεί και περνά μηνύματα. Γι αυτό μάλλον πάει τόσο καλά!

Διακρίνεις μέσα από τους ρόλους τον εαυτό σου, αλλά τον βλέπεις με χαριτωμένο τρόπο. Ο κόσμος μας λέει :”εντάξει το έχω κι εγώ αυτό, αλλά γελάω”, δεν τον πειράζει ούτε του δημιουργεί πρόβλημα. Είναι εξαιρετικά γραμμένο έργο και εξίσου ωραία η μεταφορά από την Κατερίνα Μπέη και τον Κώστα Σπυρόπουλο.

Όταν παίζαμε Δευτέρα – Τρίτη, την Κυριακή κάναμε πρόβα! Ο Σπυρόπουλος άλλαζε ατάκες, προσέθετε άλλα πράγματα. Ωστόσο, έρχονται άνθρωποι και το βλέπουν 4-5 φορές, επειδή είναι λες και βλέπουν καινούριο έργο. Πλέον έχουν σταματήσει οι αλλαγές. Ωστόσο, δε μου είχε ξανασυμβεί ποτέ να υπάρχουν τόσες πολλές αλλαγές και τόσες πολλές πρόβες. Ο Κώστας Σπυρόπουλος, ήθελε να βρεθούμε και σαν άνθρωποι για να πούμε τα αστεία μας, τα δικά μας, ώστε να ζεσταθούμε και να τα αποδώσουμε στη σκηνή. Αυτό το είδα πρώτη φορά, κι ας είμαι τόσα χρόνια στο θέατρο. Είναι απίστευτο αυτό το παιδί, είναι πολυτάλαντος, εύστοχος και ευρηματικός…

Εγώ, υποδύομαι τη Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα. Συνεχώς σταυροκοπιέται και αρνείται να δεχτεί το πρόβλημά που την απασχολεί (γέλια).

Υπάρχει περίπτωση να πάει για δεύτερη σεζόν;Βέβαια! Θα πάμε και του χρόνου, στο ίδιο θέατρο (ΗΒΗ).

Πες μας περισσότερα για το ρόλο σου καθώς και πού σε δυσκόλεψε. Με γοήτευσε ο ρόλος μου γιατί ποτέ δεν είχα υποδυθεί κάτι παρόμοιο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ αμιγώς κωμική ηθοποιός, ο ρόλος αυτός, όπως και όλοι στο έργο είναι δισυπόστατος. Έχει και κωμωδία και συγκίνηση. Με γοήτευσε γιατί είναι η απόλυτη μεταμόρφωση για εμένα. Δύο φορές έγινε αυτό, στην ταινία του Περράκη ”Η Λίζα και όλοι οι άλλοι” που έκανα την οδηγό ταξί και μια τώρα.

Η απόλυτη αλλαγή είναι κάτι γοητευτικό για μας τους ηθοποιούς. Βεβαίως με δυσκόλεψε, αλλά ο Κώστας Σπυρόπουλος με βοήθησε στο να βρούμε πατήματα δικά μου και όχι τα ”κλειδιά” των προηγούμενων συναδέλφων που υποδύθηκαν το ρόλο. Τον εμπιστεύθηκα απόλυτα και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα είναι μια θεούσα, η οποία έχει ιδιοψυχαναγκασμό στην επαλήθευση των πραγμάτων, δηλαδή ψάχνει συνέχεια την τσάντα της για το αν λείπει κάτι. Αγωνιά πάντα αν έχει κλείσει την τηλεόραση ή τη βρύση και επίσης έχει τρέλα με τους αγίους και τον βίο του καθενός. Ζει σε μία τρέλα. (γέλια)

Είναι σπουδαίο να μπορείς να παίξεις κόντρα ρόλο…Είναι κάτι εντελώς διαφορετικά απ’ όσους ρόλους είχα υποδυθεί. Μέχρι τώρα ήμουν η γλυκούλα και η αστεία ξανθιά…

Μου κάνεις πάσα. Είχες νιώσει ότι εγκλωβίστηκες σ’ αυτήν την εικόνα; 

Όχι γιατί προσπαθούσα πάντα να κάνω και άλλα πράγματα. Η καριέρα χτίζεται με τα ”όχι”, το έχω πει χίλιες φορές άλλωστε.

Θα κάνεις κάτι τηλεοπτικό;Τελευταία μου δουλειά ήταν η ”Τρελή Οικογένεια”. Προς το παρόν πάντως δεν μου έχουν πει για κάποιο σήριαλ.

Όμως, στο "Stars System" και στην Άση Μπήλιου την Κυριακή 25 Μαρτίου πήρα μέρος μαζί με τον Πέτρο Λαγούτη σε sketches με θέμα «Οι πεθερές του Ζωδιακού». Υποδύθηκα τις 12 πεθερές και ο Πέτρος Λαγούτης το γιο μου. Ο Πέτρος μαζί με τη μέλλουσα σύζυγό του Στέλλα Κωστοπούλου, πηγαίνουν στο χωριό για να περάσουν τις ημέρες του Πάσχα. Το σενάριο σκιαγράφησε με χιούμορ τα χαρακτηριστικά της κάθε πεθεράς σύμφωνα με το ζώδιο, στο οποίο ανήκει. Ήταν πολύ απολαυστικό και περάσαμε εξαιρετικά!

Θα αυτοπροτεινόσουν;

Όχι, ντρέπομαι να το κάνω και δεν το έχω κάνει ποτέ…άλλωστε ποτέ δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά.

Πιστεύεις ότι κάποιος για να κάνει καριέρα θα πρέπει να έχει έναν παπαράτσι δίπλα του;

Όταν αυτός/αυτή είναι πάνω στη σκηνή του θεάτρου ή στον φακό, δεν θα είναι κανένας παπαράτσι. Θα είναι μόνος/μόνη και θα ξεβρακωθεί απολύτως. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον πηδήξανε. Δεν θα είναι εκεί ο παπαράτσι. Αυτά είναι τόσο εφήμερα, που είτε γίνεται είτε όχι είναι ”να ”χαμε να λέγαμε”, για εσωτερική κατανάλωση. Ο κόσμος και το σινάφι θα τον/την ξεράσουν…

Ξέρω πως είσαι αεικίνητη. Τί άλλο έχεις στα σκαριά; 

Ετοιμάζουμε σε λίγο καιρό ένα project πρωτότυπο, με παραμύθια για… μεγάλους. Αυτό υπολογίζω ότι θα γίνει στο τέλος του μήνα. Θα είναι ένα φωτογραφικό αφιέρωμα σε βιβλίο. Με πήρε μια φίλη μου δημοσιογράφος για να το προτείνει, αλλά παίρνουν μέρος αρκετοί ηθοποιοί που θα ενσαρκώνουν τύπους από τα παραμύθια. Η ιδέα είναι εξαιρετική και πρωτότυπη.

Πλέον τα καλοκαίρια δεν δουλεύω, έχω κάνει δώρο στον εαυτό μου τα καλοκαίρια μου. Δουλεύω την χειμώνα και σε δουλειές που μου δίνουν χαρά. Εάν δε μου δίνει χαρά, δεν την κάνω.

Ποια είναι συνεπώς τα πλάνα σου για το καλοκαίρι;Ποτέ δεν οργανώνω τις διακοπές μου. Ό,τι τρέλα έρχεται στο μυαλό μας με την κόρη μου, την κάνουμε. Τι ωραία που είναι εκεί, θες να πάμε; Πάμε! Έτσι κλείνονται οι διακοπές μας!

Τελευταία είδαμε πολλές ίντριγκες, ακύρωση παραστάσεων και «μαλλιοτραβήγματα» μεταξύ συναδέλφων σου. Έχεις βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο και πώς το διαχειρίστηκες; Δε μου έχει τύχει να με ενοχλήσει κάποιος. Συνήθως, περνάω καλά στις δουλειές μου. Εννοείται πάντως πως μπορώ να βάλω στη θέση του οποίον με ενοχλήσει δίχως λόγο. Ωστόσο, πηγαίνοντας στις δουλειές με καλή πρόθεση, δεν έχω αντιμετωπίσει προβλήματα. Ακόμα και με τα νέα παιδιά που ίσως δεν ξέρουν όλη τη διαδρομή μου εισπράττω την αγάπη και το σεβασμό τους.

Πώς διαχειρίζεσαι ένα συνάδελφό μου δημοσιογράφο όταν κάνει επίμονα ερωτήσεις ιδιαιτέρως προσωπικές ή προσπαθεί να εκμαιεύσει κάτι για να αναπαραχθεί; 

Δεν είναι τόσο εύκολο να φέρεις τον άλλον σε δύσκολη θέση. Η πολύ απλή απάντησή μου είναι το ”Παρακαλώ πολύ, επόμενη ερώτηση”. Είναι ελεεινό αυτό το πράγμα. Πουλάς φιλία και συμπάθεια για ένα σκοπό;

Θα συμμετείχες ξανά σ’ ένα μιούζικαλ τώρα που έχουν γίνει πάλι της μόδας;

Έκανα πέρσι. Βεβαίως, γιατί όχι, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά μου. Το ”Μόλις Χώρισα” ήταν αυτού του είδους. Μια πάρα πολύ ωραία δουλειά με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Εγώ έκανα τη ”μαμά”. Πάντα είμαι η ”μαμά” στα σχήματα, λόγω εμπειρίας. Και τώρα, με τα κορίτσια έχουμε πολύ ωραία σχέση. Όλα τα κορίτσια είναι ταλαντούχα και πολύ ευγενικά. 

Αυτό που είναι ενθαρρυντικό στην Ελλάδα, όπως και σ’ όλη τη λεκάνη της Μεσογείου που κυριαρχεί το συναίσθημα, είναι ότι υπάρχει πολύς κόσμος με ταλέντο. Θα ήθελες να το σχολιάσεις;

Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε ταλέντο. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ταλέντο. Άλλος έχει στη μουσική, άλλος στη συγγραφή και λοιπά. Το θέμα είναι πώς το καλλιεργείς αυτό το ταλέντο και πόσες θυσίες κάνεις για να το ανακαλύψεις, να το επεξεργαστείς και να το αναπτύξεις.

Μέχρι να το ανακαλύψεις, όμως, μπορεί να περάσει καιρός…κι αν το «τρένο» περάσει και δεν είσαι μέσα; 

Είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να βγεις μπροστά σε κάτι. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, όχι χαζοχαρούμενη όμως. Δουλεύω από 5 ετών παιδί. Ήμουν από πολύ μικρή στο θέατρο, δουλεύω κάθε μέρα από τότε. Έχω περάσει πολλά και ξέρω ότι όσο άσχημα και να είναι τα πράγματα, όλα περνάνε. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Οπότε κάθε δυσκολία, είναι αντιμετωπίσιμη.

Έτσι ήταν και οι γονείς σου;

Ο πατέρας μου ήταν πολύ εργατικός άνθρωπος. Μαχητής και αισιόδοξος. Έχω πάρει πολλά από εκείνον και τηρώ όποια ”διαθήκη” μου άφησε και τα τηρώ μέχρι σήμερα γιατί βγήκα κερδισμένη απ’ αυτά. Ο ίδιος μου έλεγε αποστάγματα λαϊκής σοφίας και εμπειρίας, πράγματα που ακόμη είναι «κλειδιά» για τη ζωή μου.

Αισθανόσουν πιο κοντά με τον πατέρα σου ή τη μητέρα σου;

Και οι δύο ήταν αρκετά κοντά μου. Ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια. Ο πατέρας μου με σκληραγωγούσε και η μάνα μου με είχε στα πούπουλα! Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ακριβής και συνεπής, ορισμένες φορές αποστασιοποιημένος, άλλες συναισθηματικός. Αν θέλεις, μια κατάσταση 50-50.

Όλες αυτές οι ζυμώσεις έγιναν από νωρίς μέσα σου;

Ναι ήμουν συνειδητοποιημένη από πάρα πολύ μικρή, τόσο για εμένα όσο και για τον κόσμο γύρω μου. Το έχω περάσει και στη Φιόνα αυτό. Είμαι πολύ γήινος χαρακτήρας. Είμαι του ονείρου και της φαντασίας στη δουλειά μας, αλλά στη ζωή μου, είμαι εντελώς τετράγωνη. Με το που θα τελειώσει η παράσταση και γίνομαι η ”Σοφία” είμαι απολύτως… τετράγωνη!

Το να μπορείς να βάλεις σε κουτάκια τη ζωή σου, σημαίνει ότι έχεις δουλέψει πολύ μέσα σου κάτι που χρήζει επιβράβευσης γιατί δεν είναι εύκολο…Οι καταστάσεις με μάθανε να είμαι Ταλιμπάν στη ζωή, ένας χαρακτήρας παντός καιρού και να αντιμετωπίζω τα πάντα με ψυχραιμία. Αυτό μου έλεγε ο πατέρας μου. Έσο έτοιμη και ψύχραιμη. Ποτέ μη λες «ναι» σε μια μεγάλη χαρά και «όχι» σε μια μεγάλη ήττα. Θα παίρνεις χρόνο για να αποστασιοποιηθείς και να κρίνεις. Μέσα σε ενθουσιασμούς γίνονται τα μεγάλα λάθη…

Η γιαγιά σου είναι από την Κωνσταντινούπολη;Ναι, και μάλιστα ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Γαλατά. Έχω πάει στην Τουρκία και αυτά που είδα μου άρεσαν πάρα πολύ. Πήγα στα μνημεία αλλά δεν πρόλαβα να γνωρίσω τους ανθρώπους. Αλλά δεν έχουν μεγάλες διαφορές από μας, είναι και κείνοι ζεστοί. Δεν έκατσα πολύ καιρό να τους μάθω, αλλά είδα ευγένεια και όμοια χαρακτηριστικά με μας εδώ στην Ελλάδα. 

Νιώθεις ότι η Ελλάδα είναι πιο κοντά στην Ανατολή ή στη Δύση;

Νομίζω ότι είναι με το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση. Δεν ξέρω τελικά εάν πρέπει και τα δύο πόδια να είναι στη Δύση. Καλή η Ευρώπη, αλλά έχει τα προβλήματά της. Εμείς είμαστε πιο ζεστοί άνθρωποι.

Πώς σου φαίνεται η κατάσταση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας;Αυτό που λέμε ”ειρήνη” είναι το διάστημα μεταξύ δύο πολέμων. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, δεν είναι ευχάριστα πράγματα για κανέναν αυτά που συμβαίνουν τελευταία. Αγωνιώ και θλίβομαι με τη σειρά μου. Οι πολιτικοί φτάνουν σε σημεία που με κάνουν να νιώθω ντροπή, σαν άνθρωπος. Μιλάω και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Γίνονται παιχνίδια εις βάρος των ανθρώπων κι αυτό είναι που με στεναχωρεί. 

Οι ηθοποιοί έχετε φήμη και funs που σας ακολουθούν. Συνεπώς, μέσω της τέχνης μπορείτε να περάσετε μηνύματα. Σκέφτηκες ποτέ να ενημερώσεις με τον τρόπο σου το κοινό για ό,τι γίνεται και να το αφυπνίσεις;Επειδή εγώ δεν ασχολούμαι με την παραγωγή δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω. Αν μου ζητηθεί, να το πράξω μ’ όλη μου την καρδιά, ωστόσο δεν έχω την ”πρακτική” δύναμη. Μακάρι να μου ζητηθεί να πάω οπουδήποτε. Για να προτείνεις κάτι πρέπει να έχεις το ανάλογο έργο και τους ηθοποιούς και πολλά άλλα πράγματα ως πακέτο.

Πώς είναι η καθημερινότητα με τρεις γυναίκες στο σπίτι (μαμά –γιαγιά –κόρη);

Δεν ενοχλεί η μία την άλλη, η κάθε μια έχει το κονάκι της. Αν δεν θέλουμε να ιδωθούμε δεν το κάνουμε, αν θέλουμε τότε συναντιόμαστε. Έχουμε τους χρόνους μας, την ησυχία μας και τη βαβούρα μας, όταν το θέλουμε. Είμαστε στο ίδιο σπίτι και ανεξάρτητες συγχρόνως.

Οι ισορροπίες ήρθαν αυτόματα. Δεν υπάρχουν νόμοι στο σπίτι, δημιουργήθηκαν από μόνοι τους. Είμαστε τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες που αγαπιόμαστε πολύ.

Με την κόρη σου έχετε κοινούς φίλους;Ναι, πολλούς και βγαίνουμε και συχνά. Και στα σινεμά πάμε και στα θέατρα, και στις ταβέρνες. Παντού!

Φοβάσαι το θάνατο;

Καθόλου! Πιστεύω, χωρίς βέβαια να έχω αποδείξεις, ότι επειδή είναι τα πάντα εν σοφία ποιηθέντα, αποκλείεται το ταξίδι να τελειώνει μ’ ένα θάνατο. Απλά μεταλλάσσεται και αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Υπάρχει τέτοια ισορροπία στα σύμπαντα, που θα ήταν άδικο με έναν θάνατο να τελειώνει το πνεύμα της κάθε ζωής. Πιστεύω ότι όλα είναι ένα ταξίδι…..

Τι θα ήθελες να μεταφέρεις στον κόσμο ως μήνυμα;

Να μην κάθεται στις στεναχώριες του. Όποια και να ναι, όσο μεγάλη κι αν είναι, θα περάσει. Πρέπει να έχουμε ψυχραιμία και να αποστασιοποιούμαστε από το πρόβλημα. Το βιώνουμε το πρόβλημα, αλλά όσο πιο ψύχραιμα το δούμε, τότε θα λυθεί πιο εύκολα. Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. Ψάχνεις τη λύση όμορφα, ψύχραιμα και ωραία, θα βρεθεί λύση. Μόνο ο θάνατος είναι το σίγουρο στη ζωή μας. Είναι και αστείο γιατί όλοι παλεύουμε για την αθανασία και το μόνο σίγουρο είναι ο θάνατος.