Νιόνιο, «οι παλιοί μας φίλοι, μην το πεις, για πάντα φύγαν»…

Μικρότερός του εγώ, χρειάστηκα χρόνο για να συνεχίσω να αγαπάω τα τραγούδια του χωρίς απαραίτητα να εκτιμώ τον ίδιο. Περισσότερο χρόνο χρειάστηκα για να του… αναγνωρίσω το δικαίωμα να αποδεσμευτεί από τα τραγούδια του, το περιεχόμενό τους, τη νοηματοδότηση που τους δίναμε εμείς που τρέχαμε στις συγκεντρώσεις που μας τράβαγε το κόμμα από το μανίκι που καταγγέλναμε τους πονηρούς πολιτευτές.

Ο Νιόνιος τότε «σαράντα πέντε ετών με μπλοκ επιταγών» άρχισε να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και να διαλύει την πλάνη μας ότι τα έβλεπε όπως τα βλέπαμε κι εμείς. Ο Νιόνιος απομακρυνόταν, τα τραγούδια του έμεναν. Σκορπούσαν συγκίνηση, νοσταλγία, ανάταση ψυχής, διάθεση εξεγερτική. Ετσι τα αντιλαμβανόμασταν εμείς που δεν είμαστε βέβαια του εξήντα οι εκδρομείς αλλά μια γενιά παρακάτω που όμως ζυμώθηκε με αυτά και συγκρότησε μαζί τους πολιτική, πολιτιστική και αισθητική ταυτότητα.

Παρά την απογοήτευση στα χρόνια που ακολούθησαν δεν απαρνήθηκα τις συναυλίες του Σαββόπουλου. Υπόμενα τα νεότερα τραγούδια του κι αυτός με αντάμοιβε με τα παλιά του, τα οποία μάλιστα τραγουδούσε καλύτερα τώρα από τότε που τα ηχογράφησε. Όσοι έτυχε να ακούσουν τα τελευταία χρόνια, τα «πουλιά της δυστυχίας» θα καταλάβουν τι εννοώ. Σιγά-σιγά εξοικειώθηκα με τη νέα κατάσταση.

Ο Σαββόπουλος δεν είναι αυτός που νόμισα αλλά τα τραγούδια του είναι ό,τι νομίζω εγώ γι αυτά. Από την στιγμή που κυκλοφορούν παύουν να είναι ιδιοκτησία του καλλιτέχνη, γίνονται ό,τι νομίζει ο καθένας μας για αυτά. Κι επειδή ο Σαββόπουλος εξακολουθεί να τα ερμηνεύει, παρά τα τόσα χρόνια, το ίδιο καλά ακόμα και καλύτερα θα πηγαίνω στις συναυλίες του. Στις δικές του όμως. Τις αδιαμεσολάβητες. 

Η τελευταία στο Καλλιμάρμαρο δεν ήταν τέτοια. Έχω μάλιστα την εντύπωση πως ο Νιόνιος της νιότης δεν θα δήλωνε συμμετοχή όποιο κι αν ήταν το αντίτιμο. Γιατί στην συναυλία αυτή υπήρχε αντίτιμο για όσους επιλέγαμε να πάμε στο Καλλιμάρμαρο. Αντίτιμο ήταν να συμφωνήσουμε ή να ανεχτούμε το πλαίσιό της. Να παραδεχτούμε πως αυτοί που από το τηλεοπτικό τους πρόγραμμα στηρίζουν φανατικά τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας που λοιδορούν όσους διαφωνούν και αντιστέκονται, έρχονται να ελεήσουν τα θύματα αυτών των πολιτικών. Είναι βαρύ να το αποδεχτείς κάτι τέτοιο για χάρη του Σαββόπουλου και των πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών που βρέθηκαν εκεί και τραγούδησαν.

Δεν γίνεται να μας ενώσει η φιλανθρωπική διάθεση απέναντι στους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους αν δεν μας ενώσει πρώτα η αντίθεση στις αιτίες που τους δημιούργησαν. Δεν γίνεται οι υποστηρικτές των μνημονίων να παίρνουν τα μικρόφωνα και να μας ζητούν να ελεήσουμε τα θύματά τους. Είναι υποκριτικό και παραπλανητικό. Είναι περίπου όπως τα είπε και τα… τραγούδησε εκείνο το βράδυ ο Ζουγανέλης αναγκάζοντας τον Σαββόπουλο να βγει στην σκηνή και να τον σταματήσει. Μαζί μπορούμε, αλλά τι ακριβώς; Να ελεήσουμε τους φτωχούς για να συνεχίσουν τα πλούσια αφεντικά το φαγοπότι τους; Μια άλλη φορά θα έρθουμε Νιόνιο, να σε ακούσουμε και πάλι…