September: Η ελληνική ταινία με τον αγγλόφωνο τίτλο για τον Σεπτέμβρη

Το «September» μπορεί να έχει έναν εντελώς αδικαιο­λόγητο αγγλόφωνο τίτλο­, χαρακτηριστικό πολλών σύγχρονων ελληνικών ταινιών, λίγα είναι όμως τα υπόλοιπα στοιχεία­ που το συνδέουν άμεσα με τη θεματική της οικογενειακής καταπίε­σης και το αντιρεαλιστικό στιλιζά­ρισμα του Greek weird wave.

Περισσότερες συγγένειες μπορεί­ να βρει κάποιος με το «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Ο Μπαμπάς μου», το προ 11ετίας σκηνοθετικό ντεμπούτο της ιδιαίτερα ταλαντούχας­ Πέννυς Παναγιωτοπούλου, το οποίο διαχειριζόταν επίσης το θέμα της επώδυνης απώλειας. Εκεί ήταν ο μικρός Ηλίας αυτός που έχανε ξαφνικά τον πατέρα του, εδώ είναι η Άννα, μια μοναχική 30άρα υπάλληλος, αυτή που χάνει τον αγαπημένο σκύλο και μοναδικό σύντροφό της. Αποτελεί μια απόλυτα καθοριστική σχέση για εκείνη­, υποκατάστατο πολλών ψυχολογικών αναγκών, γι’ αυτό και πρέπει άμεσα να αναπληρωθεί. Η διέξοδος βρίσκεται στη γειτονική μονοκατοικία, όπου ζει μια τετραμελής, απόλυτα ευτυχισμένη οικογένεια. Η Άννα, η οποία έχει πιάσει γνωριμίες μαζί τους, θα ζητήσει αρχικά να θάψει το σκύλο στον κήπο τους και σταδιακά θα μπει όλο και βαθύτερα στην καθημερινότητά τους διεκδικώντας μια θέση ανάμεσά τους.

Το «September» χτίζει αργά και μεθοδικά την πλοκή του (το σενάριο συνυπογράφουν η σκηνοθέτις με τη συγγραφέα Κάλλια Παπαδάκη ), προσθέτοντας στη λιτή δραματουργία κρίσιμες ψηφίδες που χρωματίζουν με λεπτές αποχρώσεις την αφηγηματική εξέλιξη. Η Παναγιω­τοπούλου δουλεύει με ημιτόνια, αφαιρετικά, περισσότερο υπονοώντας παρά δηλώνοντας καθαρά τις προθέσεις καθενός από τους πρωταγωνιστές στον θεατή. Η ταινία της, άλλωστε, εξερευνά αυτό το αόρατο ανάμεσα που χωρίζει δύο ανθρώπους, δύο σκέψεις, δύο επιθυμίες. Ή δύο σχέσεις, όπως αυτή­ της Άννας με τη Σοφία, τη μητέρα της οικογένειας, κι εκείνη της Σοφίας με τον άντρα της. Χωρίς να γίνεται απόλυτα σαφές, καταλαβαίνουμε ότι η Σοφία έχει συνειδητοποιήσει τη νευρωτική ανάγκη της γειτόνισσάς της να παραποιεί την αλήθεια και να βρίσκει συνεχώς ­δικαιολογίες για να βρίσκεται κοντά της. Όπως καταλαβαίνουμε και ότι η ιδανική σχέση του ζευγαριού δεν είναι τελικά τόσο ιδανική, καθώς πολλές από τις κατά καιρούς διαφωνίες τους έχουν κρυφτεί κάτω από το (ακριβό ) χαλί.

Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Το ίδιο και το ανοιχτό φινάλε της ταινίας, το οποίο έρχεται με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς ηθικολογίες ή κατασκευασμένες δραματικές συγκρούσεις. Η διαδρομή της Άννας (μια εσωτερική Κόρα Καρβούνη που μιλάει με το βλέμμα ) μέχρι την άκρη της μοναξιάς μπορεί να κρύβει θλίψη, αλλά κουβαλά κι αισιοδοξία, μπορεί να είναι ημιτελής, έχει πάρει όμως μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο φακός της Παναγιωτοπούλου την περιμένει υπομονετικά.

Πηγή: athinorama.gr