Ελλάδα – Ρωσία: Δεν ήταν καταστροφή, ήταν αποτυχία…

Ελλάδα – Ρωσία 69-74 στον προημιτελικό για το Ευρωμπάσκετ 2017: Αυτό το περίεργο ταξίδι έλαβε τέλος. Οι Ρώσοι που δεν ήταν δα και κάτι τρομερό μας έφραξαν τελικά τον δρόμο και μας πέταξαν εκτός μεταλλίων όταν για τρία δεκάλεπτα είχαμε τον έλεγχο του παιχνιδιού και φαινόμασταν καλύτερη ομάδα στο παρκέ.

Ο Σβεντ για είκοσι λεπτά είχε βγει από την πρίζα και το παιχνίδι κύλαγε όμως το είχε σχεδιάσει ο Κώστας Μίσσας. Η Εθνική έπαιζε ορθολογικό μπάσκετ έβγαζε αιφνιδιασμούς και πίεζε πάνω στην μπάλα. Στο τρίτο δεκάλεπτο ο Σβεντ αφηνίασε και άρχισαν τα προβλήματα. Χάσαμε από έναν παίκτη. Μάλλον όχι. Χάσαμε γιατί ξεμείναμε από δυνάμεις και γιατί βλέπαμε το καλάι σαν δακτυλήθρα ακόμα κι όταν εκτελούσαμε βολές. Όταν η ευστοχία των Ρώσων είναι πάνω από 90% και η δική σου μόλις στο 50% τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Βάλαμε δέκα στις είκοσι. Αν βάζαμε δέκα πέντε άλλοι θα έπαιρναν το αεροπλάνο της επιστροφής.

Η κούραση έπαιξε τον δικό της ρόλο. Δυστυχώς οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο δεν βοήθησαν καθόλου. Πρώτη φορά παρατηρήθηκε τέτοια αδυναμία του πάγκου στην βοήθεια των υπολοίπων. Έτσι ο Μίσσας αναγκαζόταν να επαναφέρει τους βασικούς κι ο Καλάθης με τον Πρίντεζη και τον Σλούκα να βρίσκονται στο παρκέ εμφανώς καταβεβλημένοι. Τα σουτ τριών πόντων που έχασαν Σλούκας και Καλάθης λίγα λεπτά πριν τη λήξη του ματς στοίχησαν στην Εθνική όσο και οι χαμένες βολές.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν υπέστη καμιά καταστροφή επειδή για μια ακόμα διοργάνωση έμεινε εκτός μεταλλίων. Για καταστροφή θα μιλούσαμε αν δεν πηγαίναμε καν στην Πόλη.

Τώρα μιλάμε για αποτυχία. Γιατί είναι αποτυχία να βρίσκεσαι οχτώ χρόνια εκτός μεταλλίων. Ούτε είναι ελαφρυντικό η απουσία του Γιάννη. Κι άλλοι είχαν απουσίες πέραν του ότι έχεις αποτύχει και με τον Γιάννη. Δεν είναι και σωστό από αθλητική άποψη να επικαλείσαι τον Γιάννη, λες και οι υπόλοιποι που έχουν τόσα γαλόνια με τις ομάδες τους είναι συμπληρωματικοί παίκτες της σειράς. Έχει παρελθόν το ελληνικό μπάσκετ και με αυτό γίνονται οι συγκρίσεις και καθορίζονται οι απαιτήσεις. Δεν μιλάμε για ταπείνωση και εξευτελισμό. Για αποτυχία επίτευξης στόχων μιλάμε και πρέπει να συζητήσουμε πάνω σε αυτό. Υποθέτω πως η ομοσπονδία και ο κ. Βασιλακόπουλος δεν θα έχουν ιδιαίτερη όρεξη για τέτοια συζήτηση.

Ελπίζω όμως ακόμα και οι δημοσιογράφοι που θα επιστρέψουν με τα αεροπορικά εισιτήρια πληρωμένα από την Ομοσπονδία δεν θα αρνηθούν να ανοίξουν τη συζήτηση. Ουσιαστική συζήτηση όμως. Όχι «έδωσαν και τον εαυτό τους στο παρκέ οι παίκτες κι αν είχαμε τον Γιάννη θα παίρναμε μετάλλιο».

Αυτή δεν είναι συζήτηση. Είναι να πετάξουμε την μπάλα στην εξέδρα ώστε να έχουμε θέση και στο επόμενο ταξίδι με τα έξοδα πληρωμένα…