Δολοφονίες στην καρδιά της Αθήνας

Η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου στην οδό Ασκληπιού 154 στα Εξάρχεια λίγο μετά τις 19:00 το απόγευμα της Πέμπτης σόκαρε την Αθήνα. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το κέντρο της Αθήνας έχει υπάρξει πολλές φορές στο παρελθόν τόπος εγκλήματος. Ένα πυροβολισμός, μια έκρηξη, ένα μαχαίρι. Όλα με την ίδια κατάληξη. Οι δράστες φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους αίμα, φάρους περιπολικών που αναβοσβήνουν και πολλά ερωτηματικά.

Η Αθήνα δεν είναι μια ασφαλής πόλη. Επιφανείς άνθρωποι, επιχειρηματίες, πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, έχουν πέσει θύματα μαφιόζικων εκτελέσεων. Ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος είναι το τελευταίο θύμα. Τελευταίο μέχρι το επόμενο.

Το pagenews.gr κάνει αναδρομή στα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Αθήνα τα τελευταία χρόνια.

Έγκλημα στο Κολωνάκι: Νεκρός ο έμπορος και λογοτέχνης, Θανάσης Διαμαντόπουλος

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1984 η δολοφονία που συγκλονίζει την Ελλάδα θα μείνει στην ιστορία ως το «έγκλημα στο Κολωνάκι». Θύμα ο 72χρονος έμπορος και λογοτέχνης Θανάσης Διαμαντόπουλος που δέχθηκε 97 χτυπήματα με σφυρί. Το έγκλημα έγινε σε πολυκατοικία της οδού Διδότου 3 στο Κολωνάκι, στο διαμέρισμα του Διαμαντόπουλου, όπου κατά διαβολική σύμπτωση το 1959 είχαν γυριστεί σκηνές της ταινίας «Έγκλημα στο Κολωνάκι».

Αυτόπτης μάρτυρας δεν υπήρχε. Η αστυνομία έψαχνε στα τυφλά για τον δράστη και δεν κατέληγε σε κανένα ύποπτο. Αξιωματικός της Γενικής Ασφάλειας δήλωνε στις εφημερίδες «από την πορεία των ερευνών διαπιστώνουμε ότι αποτελεί μυστήριο αυτή η δολοφονία».

Λίγες ημέρες μετά, ο γιος του Διαμαντόπουλου, καταγγέλλει στην αστυνομία ως δράστη τον Θανάση Νάσιουτζικ, πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Οι εφημερίδες γράφουν ότι «ο ανακριτής κράτησε στα χέρια του την έγγραφη καταγγελία του 28χρονου Παντελή Διαμαντόπουλου για αρκετό καιρό και τελικά την ενεργοποίησε απαγγέλοντας κατηγορία στον Αθανάσιο Νάσιουτζικ για τον φόνο».

Ο Νάσιουτζικ που θεωρείται πλέον ο βασικός ύποπτος, αρνείται τις κατηγορίες και μάλιστα καλεί στο σπίτι τους τους δημοσιογράφους για να τους πείσει ότι είναι αθώος. Τους δείχνει τα χέρια του που τρέμουν. «Με αυτά τα χέρια μπορώ εγώ να σκοτώσω άνθρωπο;».

Μάρτυρας-κλειδί ήταν η δημοσιογράφος Ευγενία Γονατοπούλου η οποία έμενε στο από κάτω διαμέρισμα και άκουσε κάποιον να φωνάζει «Μη, Θανάση, έλεος, Θανάση τι πας να κάνεις!». Επειδή Θανάση έλεγαν και το θύμα, αρχικά η μάρτυρας θεώρησε ότι ο Διαμαντόπουλος έκανε κακό σε κάποιον και όχι το αντίστροφο. Άκρως επιβαρυντικό ήταν και το γεγονός ότι ο Νάσιουτζικ λίγες μέρες μετά τη δολοφονία αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Επίσης προσπάθησε να κατασκευάσει άλλοθι ζητώντας από τη γραμματέα του να καταθέσει ότι την ώρα του φόνου τής είχε τηλεφωνήσει από το σπίτι του. Η πολιτική αγωγή αμφισβήτησε την απόπειρα καθώς και τα κίνητρα του Νάσιουζτικ, αλλά οι συνήγοροί του απέδωσαν την ενέργειά του στην τρομακτική αδικία που, όπως είπαν αισθάνθηκε και όχι στην ενδεχόμενη ενοχή του.

Την υπεράσπισή του ανέλαβε ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος και άρχισε η δίκη, η οποία με τις απανωτές εφέσεις κράτησε σχεδόν 10 χρόνια. Η δίκη κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Λογοτέχνες παρουσιάστηκαν ως μάρτυρες, κάποια στιγμή κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών, αλλά έπειτα από παρέμβαση του εισαγγελέα η δίκη ξαναέγινε και τελικά με ψήφους 6-1 κρίθηκε ένοχος το 1993 και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση, που έγινε με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή.

Ο Αθανάσιος Νάσιουτζικ ανέκφραστος άκουσε την απόφαση και δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Δέκα χρόνια τώρα φωνάζω ότι είμαι αθώος. Αυτό θα το λέω και από τον τάφο μου ακόμη». Λίγο μετά η σύζυγός του Ζωή αγκάλιασε τον άντρα της και ξέσπασε: «Είναι αθώος! Καταραμένοι! Μας καταστρέψατε την οικογένεια. Θέλω να φύγω, να πάω στην πατρίδα μου, την Ανατολική Θράκη, να μη βλέπω κανέναν σας!».

Δυο χρόνια μετά και έχοντας εκτίσει τα 2/5 της ποινής του αποφυλακίστηκε και 10 χρόνια μετά, το 2005, έφυγε από τη ζωή. Ωστόσο η μοίρα συνέχισε να χτυπά αλύπητα την οικογένεια Νάσιουτζικ. Τον Δεκέμβριο του 2008, ο εγγονός του Νίκος Ρωμανός (γιος της δευτερότοκης κόρης του Παυλίνας) γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου του κολλητού του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σφαίρα του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Πέντε χρόνια μετά, το 2013, συλλαμβάνεται για τη ληστεία στο Βελβεντό και συμμετοχή στου Πυρήνες της Φωτιάς και είναι μέχρι σήμερα έγκλειστος στις φυλακές Αυλώνα.

1η Μαρτίου 1988: Μοτοσυκλετιστές σκοτώνουν με πέντε σφαίρες τον βιομήχανο Αλέξανδρο Αθανασιάδη Μποδοσάκη

Ήταν 1η Μαρτίου 1988, όταν ο βιομήχανος Αλέξανδρος Αθανασιάδης Μποδοσάκης, γενικός διευθυντής της εταιρείας Λιπασμάτων και της ΠΥΡΚΑΛ έπεφτε αιμόφυρτος στο Ψυχικό από τα πυρά της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν.

Στις 8.30 το πρωί, δύο άντρες που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα πλησιάσαν το αυτοκίνητο του Μποδοσάκη που ήταν ακινητοποιημένο σε φανάρι στη λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος του Ψυχικού και τον πυροβόλησαν πέντε φορές τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Ο βιομήχανος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο “Υγεία”, όπου και εξέπνευσε.

”Ενας δολοφόνος της εργατικής τάξης λιγότερος”, αυτός ήταν ο τίτλος της πολυσέλιδης προκήρυξης της 17Ν που συντάχθηκε με ημερομηνία 22.2.1988 και αναλάμβανε την ευθύνη για τη δολοφονία Μποδοσάκη.

Από την προανάκριση μετά την εξάρθρωση της 17Ν, προέκυψε ότι στην δολοφονία Μποδοσάκη συμμετείχαν οι Βασίλης Τζωρτζάτος, Δημήτρης Κουφοντίνας, Αλέκος Γιωτόπουλος και Χριστόδουλος Ξηρός.

Μετά την σύλληψή του ο Βασίλης Τζωρτζάτος είχε καταθέσει στις Αρχές: «Ο ”Λουκάς” (Κουφοντίνας) με τον “Λάμπρο” (Γιωτόπουλος) πρότειναν να εκτελέσουμε τον βιομήχανο ως εκφραστή της μεγαλοαστικής τάξης. Περιμέναμε την ειδοποίηση, από τον “Μανόλη” (Ξηρό). Ο “Μανόλης” ήρθε. Εκεί που περιμέναμε με μια μηχανή, μας ειδοποίησε ότι έρχεται και έφυγε. Εγώ φορούσα κράνος και ο Λουκάς τραγιάσκα. Μόλις πέρασε ο Μποδοσάκης τον πλευρίσαμε πριν από το φανάρι και από τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου εγώ σταμάτησα τη μηχανή και ο “Λουκάς” έβγαλε το σαρανταπεντάρι και του έριξε από το τζάμι τέσσερις-πέντε φορές».

Το 45άρι Colt, Model 1911 Α1 που δολοφονήθηκε ο βιομήχανος βρέθηκε μαζί με τον γεμιστήρα, στη γιάφκα της οδού Δαμάρεως στο Παγκράτι.

26 Σεπτεμβρίου 1989: Οι δολοφονοί του Παύλου Μπακογιάννη τον περιμένουν στην είσοδο του γραφείου του

O Παύλος Μπακογιάννης ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος και υπέρμαχος της “συμφιλίωσης” στα εσωτερικά της χώρας. Η δικτατορία τον βρίσκει διευθυντή του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας. Από το βήμα αυτό με εκπομπές και σχόλια θα αποτελέσει φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας.

Το 1974 παντρεύεται την Ντόρα Μητσοτάκη και με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επιστρέφει στην Ελλάδα και ασκεί τη δημοσιογραφία μέχρι το 1985 όταν γίνεται πολιτικός σύμβουλος του τότε προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το 1989 εκλέχθηκε βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και ήταν ο άνθρωπος που διαπραγματεύθηκε ως εκπρόσωπος της ΝΔ τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Αυτή του τη στάση, που την στήριζε στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών και των παθών του παρελθόντος, την πλήρωσε τελικά με τη ζωή του.

Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης κατευθυνόταν προς το γραφείο του σε πολυκατοικία της οδού Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με μαρτυρία της Ντ. Μπακογιάννη στη δίκη της 17Ν, ο Παύλος Μπακογιάννης, έχοντας περάσει όλο το βράδυ στον Συνασπισμό, είπε στον συνοδό του να μην πάει μαζί του στο γραφείο.

Οι δολοφόνοι τον περίμεναν στην είσοδο. Τον πυροβόλησαν τέσσερις φορές και σύμφωνα με την αστυνομία, ένας από αυτούς του έριξε και τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, που κατέθεσε στη δίκη της 17 Νοέμβρη, στο σημείο της επίθεσης είδε τον Σάββα Ξηρό και τον Ηρακλή Κωστάρη. Ο άνθρωπος που έδωσε τη χαριστική βολή με το 45αρι φέρεται να είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

Ο Παύλος Μπακογιάννης πέθανε λίγα λεπτά μετά το χτύπημα και κηδεύτηκε στο Καρπενήσι, στις 29 Σεπτεμβρίου 1989 παρουσία πολύ κόσμου, που φώναζε συνθήματα κατά της τρομοκρατίας.

Τραγική ειρωνεία… Την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης, εγκρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση η χρηματοδότηση του προγράμματος για την Ευρυτανία, που ο ίδιος είχε καταρτίσει.

Στο Καρπενήσι οι αρχές της πόλης τον τίμησαν δημιουργώντας το ομώνυμο πάρκο, όπου έχει στηθεί ο ανδριάντας του και δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της πόλης.

Η είδηση προκάλεσε σοκ καθώς ο Παύλος Μπακογιάννης είχε ήδη καταγράψει στον δημόσιο βίο του μία πορεία που τον κατέτασσε στις πιο ήπιες και ενωτικές φωνές της πολιτικής ζωής. Με έντονο αντιδικτατορικό αγώνα, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας αφιέρωσε την ζωή του στο να σβήσουν τα πάθη του παρελθόντος και να υπάρξει η λεγόμενη «εθνική συμφιλίωση», αφήνοντας πίσω τις πληγές του Εμφυλίου. Χαρακτηριστική είναι η φράση του «μπορούμε να διαφωνούμε, γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε» που αποτύπωνε την φιλοσοφία ζωής του.

Κολωνάκι: Δύο δολοφονίες σ’ ένα χρόνο

Το 1985 ο εκδότης της «Απογευματινής» Νίκος Μομφεράτος δολοφονείται από μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Ο Νίκος Μομφεράτος ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες του κεντροδεξιού Τύπου.

Είχε σπουδάσει στο London School of Economics και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του είχε εξοριστεί στη Μακρόνησο. Υπήρξε οικονομικός σύμβουλος του Καραμανλή και Υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας. Λόγω των στενών δεσμών του με τον Καραμανλή είχε απειληθεί πολλές φορές από τη 17Ν αλλά δεν είχε πάρει μέτρα ασφαλείας.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1985 δολοφονήθηκε μαζί με τον οδηγό του Παναγιώτη Ρουσέτη στη διασταύρωση των οδών Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ. Η μαύρη Μερσεντές ακυβέρνητη σφηνώθηκε στη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου Godiva.

Ακολουθεί η δολοφονία του επιχειρηματία Δημήτρη Αγγελόπουλου ένα χρόνο μετά, το 1986. Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας και κατόρθωσε με τον πατέρα του και τα αδέλφια του να δημιουργήσει τη Χαλυβουργική ΑΕ, που στα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκε και αποτέλεσε την πρώτη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Στη δεκαετία του 1980 ήταν ο μεγαλύτερος ιδιώτης παραγωγός χάλυβα παγκοσμίως, η ετήσια παραγωγή της Χαλυβουργικής έφτανε τους 2,5 εκατομμύρια τόνους.

Ο Δημήτρης ήταν ο ιθύνων νους της οικογένειας Αγγελόπουλου και υπήρξε στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 6 Απριλίου του 1986, ενώ περπατούσε στην οδό Κανάρη στο Κολωνάκι, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση 17Ν. Ειδικότερα, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από έναν ένοπλο (που αργότερα επικηρύχθηκε με 50 εκατομμύρια δραχμές) μπροστά στα μάτια δεκάδων ανθρώπων. Ο δολοφόνος σύμφωνα με τους μάρτυρες ήταν ένας νεαρός που έβγαλε το πιστόλι του από έναν ταξιδιωτικό σάκο, πυροβόλησε πέντε φορές και διέφυγε.

Η 17Ν ανακοίνωσε ότι ο Αγγελόπουλος έγινε στόχος επειδή ήταν «τυπικός Έλληνας μεγαλοκαπιταλιστής που έβγαζε λαθραία από τη χώρα τεράστια ποσά για να κάνει επενδύσεις στην Αγγλία». Η αστυνομία διαθέτει τις ομολογίες του Χριστόδουλου Ξηρού και του Βασίλη Τζωρτζάτου οι οποίοι μαζί με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Γιάννη Σκανδάλη (!) και τον Πάτροκλο Τσελέντη σχεδίασαν και οργάνωσαν τη δολοφονία.

28 Μαϊου 1997: Νεκρός ο εφοπλιστής, Κώστας Περατικός

Οδός Φίλωνος στον Πειραιά. Η ώρα ήταν 5.15. Δύο ένοπλοι πλησιάζουν τον εφοπλιστή Κώστα Περατικό, έξω από το Σινέ Ολύμπικ και ενώ ο ίδιος κατευθύνεται προς το πάρκινγκ για να πάρει το αυτοκίνητό του. Ο ένας τον πυροβολεί 5-6 φορές με το 45άρι και του παίρνει τον φάκελο που κρατούσε. Ο εφοπλιστής πεθαίνει ακαριαίως.

Ήταν το ίδιο όπλο (45άρι) με το οποίο η οργάνωση είχε σκοτώσει άλλους δέκα ανθρώπους. Ο 42χρονος εφοπλιστής ήταν το 11ο θύμα της οργάνωσης. Αμέσως μετά την επίθεση, οι δύο ένοπλοι κατευθύνονται προς την οδό Φιλελλήνων, όπου τους περίμενε παρκαρισμένο ένα φορτηγάκι, μάρκας Μιτσουμπίσι, μέσα στο οποίο βρισκόταν ο συνεργός τους. Το αυτοκίνητο δεν παίρνει μπροστά.

Οι φωνές που ακούγονται στην περιοχή κινητοποιούν τον φύλακα του Τμήματος Μεταγωγών Θ. Αβδούλο, ο οποίος βγαίνει έξω, πλησιάζει τους τρεις άγνωστους και τους φωνάζει να παραδοθούν. Εκείνοι βγαίνουν από το φορτηγάκι και με ηρεμία πυροβολούν με το 38άρι εναντίον του για εκφοβισμό, προχωρώντας παράλληλα προς την οδό Χαριλάου Τρικούπη.

«Μην κουνηθεί κανείς», «Φύγετε, φύγετε» φωνάζουν στον κόσμο που παρακολουθεί τη σκηνή με κομμένη την ανάσα. Φθάνοντας στη Χαριλάου Τρικούπη και ενώ ο αστυνομικός τούς παρακολουθεί ακόμη, σταματούν ένα διερχόμενο ταξί. Βγάζουν έξω τον οδηγό και την πελάτισσα και διαφεύγουν με το ταξί.

Λίγο πριν φύγουν, οι τρεις άγνωστοι πυροβολούσαν προς την πλευρά εστιατορίου, που βρισκόταν στη γωνία Φίλωνος και Χαριλάου Τρικούπη. Ανεβαίνοντας την οδό Κανθάρου οι άγνωστοι έφθασαν δύο στενά πιο πάνω, στη Λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου. Εκεί, έξω από το ξενοδοχείο «Σαβόι», άφησαν το ταξί και επιβιβάστηκαν σε ένα κόκκινο Όπελ Καντέτ με κλεμμένες πινακίδες. Πεντακόσια μέτρα πιο κάτω, οι δράστες εγκαταλείπουν και το δεύτερο όχημα και άγνωστο με ποιον τρόπο τα ίχνη τους χάθηκαν. Αμέσως μετά την επίθεση, ο Κώστας Περατικός μεταφέρθηκε αιμόφυρτος με ασθενοφόρο στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο εφοπλιστής έφερε επτά τραύματα: ένα στη δεξιά μασχάλη, δύο στο αριστερό ημιθωράκιο, δύο στον αριστερό βραχίονα, ένα στον δεξιό γλουτό και ένα στον δεξιό μηρό.

Η ζωή του εφοπλιστή είχε απειληθεί από το 1992 και για τον λόγο αυτό είχε πάρει άδεια οπλοφορίας. Η 17Ν, αν και δεν τον είχε κατονομάσει, είχε κάνει έμμεσες αναφορές στο πρόσωπό του σε τρεις προκηρύξεις της.

Η Αστυνομία είχε θεωρήσει, τότε, ότι το μυστικό της δολοφονίας του εφοπλιστή κρυβόταν στα ναυπηγεία που απέκτησε με ευκολίες πληρωμής ο Όμιλος Περατικού από τέσσερις τράπεζες και μία ασφαλιστική εταιρεία. Ο Κώστας Περατικός ήταν ο πρωτότοκος γιος από τα τρία παιδιά του Μιχάλη Περατικού. Ήταν ο άνθρωπος που έφερε την αποκλειστική ευθύνη εκπροσώπησης των μετόχων στη διοίκηση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, τα οποία ο Όμιλος αγόρασε το 1992 και ανακοίνωσε το κλείσιμό τους τον Αύγουστο του 1995.

1994. Η δολοφονία του πρώην διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Μιχάλη Βρανόπουλου από την 17Ν

24 Ιανουαρίου 1994. Ώρα 09.05 το πρωί. Ο πρώην διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Μιχάλης Βρανόπουλος φτάνει με το θωρακισμένο αυτοκίνητό του στην οδό Σόλωνος. Ο οδηγός του ήταν ο Νικόλαος Γρίσπος. Τη στιγμή που κατευθυνόταν προς την είσοδο του κτηρίου που βρισκόταν το δικηγορικό του γραφείο (Σόλωνος 39), ένας άνδρας τον πλησιάζει και τον πυροβολεί εξ επαφής 5 φορές. Ο οδηγός έτρεξε να προστατεύσει τον πρώην τραπεζίτη.

Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον άγνωστο άνδρα, ο οποίος τον πυροβόλησε και αυτόν. Ο εκτελεστής μετά το «χτύπημα», διέσχισε ανενόχλητος την οδό Σόλωνος και ανέβηκε σε «παπάκι» που οδηγούσε συνεργός του. Ακολούθησαν πορεία αντίθετη προς το ρεύμα της κυκλοφορίας και έστριψαν αριστερά στην οδό Λυκαβηττού.

Αργότερα το μηχανάκι βρέθηκε στην οδό Πρασσά και αποδείχθηκε ότι ήταν κλεμμένο, όπως και οι πινακίδες. Ο αιμόφυρτος Βρανόπουλος μεταφέρθηκε με ταξί στον Ευαγγελισμό και σύμφωνα με καταθέσεις είπε στον ταξιτζή και στον αστυνομικό που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα τη φράση: «με σκότωσε η 17 Νοέμβρη». Όταν ο αστυνομικός τον ρώτησε που το ξέρει, ο Βρανόπουλος του είπε «μου το είπε ο φίλος μου ο Ηρακλής». Φράση που ποτέ δεν διευκρινίστηκε.

Παρά τις προσπάθειες των γιατρών ο πρώην διοικητής της Εθνικής τράπεζας ξεψύχησε ενώ ο οδηγός του, που επίσης μεταφέρθηκε με ταξί στο Ιπποκράτειο, γλίτωσε από τα θανάσιμα πυρά που δέχθηκε. Το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ίδιο 45άρι, με το οποίο η 17Ν είχε διαπράξει στο παρελθόν οκτώ ακόμη φόνους.

Η τρομοκρατική οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας. Στην προκήρυξή της, που εστάλη στον ραδιοσταθμό Σκάι, έγραφε ότι η απόφαση είχε ληφθεί από τον Ιούνιο του 1993 και γι’ αυτό το πρώτο μέρος της γράφτηκε τότε. Σε αυτή, εξηγούσε γιατί θεωρούσε, ότι ο Μιχάλης Βρανόπουλος ήταν υπεύθυνος για το σκάνδαλο της ΑΓΕΤ Ηρακλής. Για διάφορους λόγους όμως,τα μέλη της δεν μπόρεσαν να διαπράξουν τη δολοφονία παρ’ όλο που προσπάθησαν αρκετές φορές.

Στο δεύτερο μέρος της προκήρυξης που είχε ημερομηνία Δεκέμβρης του 93, η τρομοκρατική οργάνωση εκτόξευε κατηγορίες εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, της Δικαιοσύνης και του Τύπου. Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τις έρευνες της αντιτρομοκρατικής αλλά και κατά τη διάρκεια της δίκης, εκτελεστής ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο συνεργός του στη δολοφονία ο Σάββας Ξηρός.

Το συμβόλαιο θανάτου του Μπάμπη Λαζαρίδη

Βράδυ 13ης Δεκεμβρίου 2008. Ίσως το μεγαλύτερο συμβόλαιο θανάτου που έχει υπάρξει στην Αθήνα, με θύμα τον επιχειρηματία, Μπάμπη Λαζαρίδη.

Ο ιδιοκτήτης του κέντρου «Μούσες» το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου 2008 βρισκόταν μαζί με τη σύντροφό του, τη γνωστή τραγουδίστρια Αγγελική Ηλιάδη, σε ξενοδοχείο της Βούλας, στη συμβολή της παραλιακής με την οδό Αλκυονίδων. Το ζευγάρι έμενε στο ξενοδοχείο γιατί εκείνη την εποχή ετοίμαζε μετακόμιση για το σπίτι που έφτιαχναν στη Βούλα όπου θα έμεναν μαζί με τον μικρό τους γιο Μπαμπίνο.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο λίγο μετά τα μεσάνυχτα και κρατώντας από το χέρι την Αγγελική Ηλιάδη, ο Λαζαρίδης προχώρησε προς το τζιπ του για να πάει στις «Μούσες». Τότε ξαφνικά είδε δύο άντρες με καλάσνικοφ να τον σημαδεύουν. Είχαν στήσει καρτέρι, κρυμμένοι πίσω από θάμνους, και μόλις είδαν τον επιχειρηματία άνοιξαν πυρ χωρίς να προλάβει ο ίδιος να αντιδράσει.

Ο Λαζαρίδης πέφτει νεκρός με έξι σφαίρες στο στήθος και την κοιλιά, ενώ και η Ηλιάδη τραυματίζεται στο πόδι από εξοστρακισμό σφαίρας και μάλιστα κάθισε για αρκετό διάστημα σε αναπηρικό καροτσάκι. Σύμφωνα με δημοσιεύματα οι άνδρες της Ασφάλειας περισυνέλεξαν τουλάχιστον είκοσι κάλυκες ακόμα, εκτός από αυτούς που είχαν «τρυπήσει» το τζιπ!

Για τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής επίθεσης ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά. Από επιχειρηματία της νύχτας που ήταν σε κόντρα με τον Λαζαρίδη μέχρι και για κρατούμενο που έδωσε την εντολή εκτέλεσης μέσα από τη φυλακή. Για κανένα σενάριο, όμως, δεν υπήρχε κάποια απόδειξη. Και χωρίς αποδείξεις δεν υπάρχουν ένοχοι. Όσο για το κόστος του συμβολαίου θανάτου του Λαζαρίδη; Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε η μητέρα του έφτασε τις 300.000 ευρώ!

Μάλιστα η οικογένεια του άτυχου επιχειρηματία ήταν σίγουρη ότι οι εκτελεστές δεν ήταν Έλληνες, άποψη που έβρισκε απόλυτα σύμφωνη και την Αστυνομία. Γι’ αυτόν το λόγο πριν από έναν χρόνο περίπου έγινε και μυστική αποστολή των ανθρώπων της ΕΛ.ΑΣ. στην Αλβανία και σε μία ακόμα χώρα των Βαλκανίων (πιθανόν τα Σκόπια) για συλλογή περισσότερων πληροφοριών.

8 Ιουνίου του 2000: ο βρετανός στρατιωτικός ακόλουθος, Στίβεν Σόντερς, αποτελεί το τελευταίο θύμα της 17 Νοέμβρη

Πρωινές ώρες της ημέρας εκείνης, η οργάνωση, έκανε την επανεμφάνισή της στην περιοχή του Ψυχικού, έπειτα από ένα χρόνο απουσίας, ρίχνοντας τέσσερις σφαίρες και τραυματίζοντας θανάσιμα τον Βρετανό.

Τα δύο μέλη της οργάνωσης επέβαιναν σε μοτοσικλέτα και πυροβόλησαν με 45άρι όπλο και με G3, από κοντινή απόσταση το λευκό Rover, στο οποίο βρισκόταν ο Σόντερς, πλήττοντάς τον στην κοιλιακή χώρα και στα άνω άκρα. Ο Βρετανός δεν πέθανε ακαριαία. Μετά την επίθεση, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» όπου και χειρουργήθηκε, χωρίς όμως να καταφέρει να επιβιώσει.

Η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, τονίζοντας ότι προχώρησε στο χτύπημα, αυτό, λόγω του ρόλου του βρετανού στρατιωτικού στο Κόσοβο, καθώς και λόγω της αγγλικής πολιτικής κατά την «επέμβαση» του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους, η οργάνωση ξεκαθάρισε με νέα προκήρυξή της ότι στην περίπτωση του Σόντερς δεν είχε δολοφονήσει λάθος άτομο, παρά τη σχετική φημολογία, ενώ διέψευσε επίσης το σενάριο περί «πληρωμένων εκτελεστών» στις επιθέσεις της.

Η δολοφονική επίθεση κατά του βρετανού στρατιωτικού ακολούθου δεν θα μπορούσε να μην κεντρίσει το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ, τα οποία δεν ήθελαν και… πολύ να επιτεθούν στη χώρα μας για ζητήματα ασφαλείας, ενόψει και των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.

Η σύζυγος του Στίβεν Σόντερς, Χέδερ, ευχαρίστησε τον ελληνικό λαό για τη συμπαράστασή του, αφήνοντας αιχμές όμως κατά του ΥΠΕΞ της χώρας της, διότι θεώρησε ότι ο σύζυγός της αποτελούσε στόχο και παρ’ όλα αυτά δεν προστατεύθηκε επαρκώς. Παράλληλα, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος και ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης συναντήθηκαν με την κ. Σόντερς, υποσχόμενοι ότι οι δράστες θα συλληφθούν, γεγονός που συνέβη δύο χρόνια αργότερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κουφοντίνα μέλος της 17 Νοέμβρη για τη δολοφονία του Στήβεν Σολντερς:

“Ένα χρόνο αργότερα, στις 8 Ιουνίου του 2000, στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος της Φιλοθέης, θα εκτελεστεί ένα από τα πιο σηµαντικά στελέχη της στρατιωτικής µηχανής της Αγγλίας, ο ταξίαρχος Σόντερς. Με πλούσια προϋπηρεσία σε όλες τις στρατιωτικές επεµβάσεις των τελευταίων χρόνων: Έδρασε στην Ιρλανδία, τις Μαλβίνες (Φόκλαντ), το Ιράκ και το Κουβέιτ. Είχε υπηρετήσει στην Κύπρο, στις µεγάλες αγγλικές βάσεις ηλεκτρονικής κατασκοπίας. Προώθησε και εκεί το εµπόριο όπλων. Τελευταίος σταθµός του η Σιέρα Λεόνε, στη Βορειοδυτική Αφρική, τότε που γίνονταν οι σφαγές των Άγγλων εκεί, από όπου επέστρεψε, ύστερα από µια σύντοµη επίσκεψη-επιθεώρηση λίγες µέρες πριν από τις 8 Ιουνίου 2000. Τέλος, ο Σόντερς συµµετείχε ενεργά στο σχεδιασµό της στρατιωτικής επέµβασης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Επίσης, προωθούσε το εµπόριο αγγλικών όπλων. Εκείνες ακριβώς τις µέρες θα υπογραφόταν συµφωνία για την αγορά οπλικών συστηµάτων από την ελληνική πλευρά. Τη συγκεκριµένη συµφωνία είχε κλείσει ο Σόντερς.

Οι Άγγλοι στην αρχή, τις πρώτες ώρες µετά την ενέργεια, τότε που ακούγονται κάποιες αλήθειες, πριν ξεκινήσει η οργανωµένη παραπληροφόρηση, ξεφεύγουν και επιβεβαιώνουν τον πραγµατικό ρόλο του ταξίαρχου Σόντερς. Αργότερα, θα παρουσίαζαν ως «άνθρωπο της ειρήνης» το στρατιωτικό τους ακόλουθο.

10 Ιουνίου 2009: Δύο δολοφόνοι γαζώνουν μέρα μεσημέρι τον επιχειρηματία Γιώργο Αναγνωστόπουλο

Δολοφονία που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση ήταν εκείνη του Γιώργου Αναγνωστόπουλου. Και αυτή έγινε μέρα μεσημέρι σε πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας. Ο επιχειρηματίας νυχτερινών κέντρων (όπως το «Notes Live» στην ιερά Οδό όπου τραγουδούσαν ο Αλέκος Ζαζόπουλος και η αγαπημένη του φίλη Έλενα Γκρέκου) είχε ραντεβού με τον Ζαζόπουλο στην καφετέρια που διατηρούσε στην οδό Βεΐκου στο Γαλάτσι.

Λίγο μετά τις 4 το απόγευμα, στις 10 Ιουνίου 2009, και ενώ είχε αρκετή κίνηση, ο Αναγνωστόπουλος ετοιμάζεται να μπει στην καφετέρια, αλλά πέφτει σε καρτέρι θανάτου. Εμφανίζονται δύο εκτελεστές και οι σφαίρες πέφτουν βροχή, πριν προλάβουν οι συνεργάτες του επιχειρηματία να αντιδράσουν. Επικρατεί πανικός αφού η καφετέρια είχε κόσμο.

Οι δράστες έφυγαν τρέχοντας προς την οδό Ανδριτσαίνης, όπου επιβιβάστηκαν σε μηχανή μεγάλου κυβισμού και εξαφανίστηκαν. Ο Αναγνωστόπουλος πέφτει νεκρός, αφού οι δύο άνδρες έχουν «αδειάσει» πάνω του ένα καλάσνικοφ και ένα πιστόλι 9 χιλιοστών. Στο σημείο εντοπίστηκαν δώδεκα κάλυκες, ενώ πολλοί είχαν εξοστρακιστεί. Από θαύμα δεν υπήρξαν άλλα θύματα.

Σημαντική λεπτομέρεια… Πριν από τη δολοφονία του άτυχου επιχειρηματία είχαν προηγηθεί ακόμα δύο απόπειρες εναντίον του: Μία στις 25 Μαρτίου 2006 στο σπίτι του στην Καλογρέζα με χειροβομβίδα και μία στις 24 Φεβρουαρίου 2008 στους Αγίους Αναργύρους.

Αλέξανδρος Κοσμόπουλος: Ένα ακόμα συμβόλαιο θανάτου

Στις 8 Νοεμβρίου του 2008 ένα ακόμα πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου εκτελείται -και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας- και ένας ακόμα επιχειρηματίας, ο Αλέξανδρος Κοσμόπουλος, έχανε τη ζωή του.

Σύμφωνα με την Ασφάλεια, αλλά και δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, δύο άγνωστοι που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού πλησίασαν το αυτοκίνητο του 47χρονου, που ήταν σταματημένο στο φανάρι στη συμβολή της Ιεράς Οδού με τη Θηβών, και άνοιξαν πυρ. Μόνο όταν ήταν σίγουροι ότι ο 47χρονος επιχειρηματίας ήταν νεκρός πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου του ανέπτυξαν ιλιγγιώδη ταχύτητα και εξαφανίστηκαν.

Ο Αλέξανδρος Κοσμόπουλος είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης για τρεις δολοφονίες, εκβιασμούς, ληστείες και άλλα αδικήματα και αποφυλακίστηκε το 2003. Μετά την αποφυλάκισή του δεν είχε απασχολήσει ποτέ την Αστυνομία. Η δολοφονία του αποδόθηκε σε παλιούς ανοιχτούς λογαριασμούς και χαρακτηρίστηκε ως ένα ακόμα συμβόλαιο θανάτου.