Η ασύμμετρη απειλή των απελπισμένων

Υπό την έννοια αυτή, όταν οι αστυνόμοι είναι απασχολημένοι με τις διαδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και προετοιμάζεται για την άφιξη του Ερντογάν, έχεις μια καλή δικαιολογία για να διατάξεις ως κυβέρνηση την αναστολή των πλειστηριασμών. Αυτή όμως είναι η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη αφορά την καθυστερημένη ανησυχία των κυβερνώντων για τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η ρύθμιση για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και η γενικευμένη αίσθηση ότι επίκεινται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από τις τράπεζες κατ’ αρχάς αλλά και από την εφορία στην συνέχεια. Είναι σαφές πως η κυβέρνηση δεν είχε υπολογίσει στην πραγματική του διάσταση την οργή του κόσμου και το μέγεθος των αντιδράσεων. Εδώ δεν πρόκειται για μια διάταξη που πέρασε παρά την αντίδραση των θιγόμενων. Ούτε βέβαια το θέμα θα σβήσει από μια τυπική απεργία της ΓΣΕΕ και ένα συλλαλητήριο.

Κάθε φορά που θα διενεργούνται πλειστηριασμοί, οι πολίτες θα είναι εκεί επιχειρώντας να τους ματαιώσουν. Εκεί θα είναι η αστυνομία με τα… συμπαρομαρτούντα για να επιτεθεί στους διαδηλωτές. Θα εξυπηρετούσε την κυβερνητική αφήγηση να χρεώσει τι διαμαρτυρίες π.χ στην Λαϊκή Ενότητα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, στο Κίνημα κατά των πλειστηριασμών και την Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Τα πράγματα όμως διαφοροποιούνται δραματικά. Εξω και μέσα στα Ειρηνοδικεία βρίσκονται όχι απλά αγανακτισμένοι αλλά απελπισμένοι πολίτες. Αυτοί θα κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες και θα δέχονται τις περιποιήσεις των αστυνομικών δυνάμεων. Οι αγανακτισμένοι ήταν στις πλατείες, οι απελπισμένοι θα βρίσκονται στα Ειρηνοδικεία. Η ρητορική για νταβατζήδες, προστάτες των στρατηγικών κακοπληρωτών δεν μπορεί να πάει μακριά διότι είναι η πραγματικότητα που διαψεύδει την κυβέρνηση και φέρνει τον κόσμο στα Ειρηνοδικεία.

Τώρα αντιλαμβάνονται στο Μέγαρο Μαξίμου ότι το λαϊκό κεραμίδι μπορεί να εξελιχτεί σε μείζον θέμα για μια κυβέρνηση που πορευόταν με την εντύπωση ότι έχει να κάνει μόνο με επετειακού τύπου αντιδράσεις στα μέτρα που υλοποιεί εφαρμόζοντας τις επιταγές των δανειστών. Δυσάρεστη έκπληξη δοκίμασε και με την τροπολογία για την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία. Νύχτα, όπως συνηθίζει, επιχείρησε να την περάσει, νύχτα αναγκάστηκε να την αποσύρει τάχα για νομοτεχνικές βελτιώσεις. Στην προκειμένη περίπτωση η αντίδραση του ΠΑΜΕ υπήρξε ακαριαία και δυναμική κάτι που δεν το συνήθιζε μέχρι τώρα.

Η εντύπωση πως ο ελληνικός λαός αποδέχεται μοιρολατρικά και χωρίς σημαντικές αντιδράσεις τις μνημονιακές πολιτικές, ρηγματώνεται. Το αφήγημα ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια δεν συγκινεί εκείνους των οποίων ρημάζεται η ζωή και χάνεται η περιουσία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα βρεθούν αντιμέτωπες με λαϊκές αντιδράσεις που δεν έχουν προβλέψει. Η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να τις καταστείλει και η αντιπολίτευση να επωφεληθεί από αυτές. Οι αντιδράσεις των λαϊκών στρωμάτων θα δεν χωρούν στην πρόχειρη κατασκευή της αντιπολίτευσης περί μπαχαλάκηδων και στην κυβερνητική συκοφαντία περί υποστηρικτών των κακοπληρωτών. Ο,τι φαίνεται να κυοφορείται θα φέρει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σε αμηχανία και αδυναμία χειρισμού και χειραγώγησης.

Οι αγανακτισμένοι αντικαθίστανται από τους απελπισμένους κι αυτοί σαν τέτοιοι μπορεί να αποδειχτούν ασύμμετρη απειλή για το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο που δίνει μάχες για την δοτή εξουσία ερήμην των πραγματικών αναγκών της χειμαζόμενης κοινωνίας…