Η μεγάλη ληστεία του τρένου και η τρομερή ιστορία του Ρόνι Μπιγκς

Τρεις τα χαράματα της 8ης Αυγούστου 1963: ο Τζακ Μιλς, οδηγός της αμαξοστοιχίας του Βασιλικού Ταχυδρομείου που εκτελεί το δρομολόγιο Γλασκώβη – Λονδίνο, διακρίνει μέσα στο πυκνό σκοτάδι και ενώ διέρχεται από το Sears Crossing έναν κατακόκκινο σηματοδότη να του υποδεικνύει ότι πρέπει να σταματήσει.

Έναν σηματοδότη που όπως γνώριζε από τις δεκάδες φορές που είχε κάνει τη διαδρομή, θα έπρεπε να είναι πράσινος, καθώς δεν υπήρχε λόγος για στάση. Τι θα είχε συμβεί αν απέδιδε το κοκκίνισμα του σε βλάβη και συνέχιζε κανονικά τη διαδρομή του; Θα είχε αποτρέψει μια από τις μεγαλύτερες ληστείες όλων των εποχών. Τη μεγάλη ληστεία του τρένου. Όμως τράβηξε φρένο. Για να δει μια ομάδα αγνώστων να εισβάλλουν στον συρμό φορώντας μάσκες, σκουφιά του σκι και κράνη και να αφαιρεί 121 ταχυδρομικούς σάκους με 2,3 εκατομμύρια στερλίνες (περίπου 50 εκατομμύρια ευρώ σημερινά χρήματα).

Οι ληστές κάλυψαν τον πράσινο σηματοδότη που επέτρεπε την ελεύθερη διέλευση του τρένου από το πέρασμα Sears και με τη βοήθεια μιας φορητής μπαταρίας ενεργοποίησαν το κόκκινο φανάρι. Ακολούθως εισέβαλαν στο πρώτο βαγόνι ακινητοποιώντας τον οδηγό και ζητώντας του να μεταφέρει το τρένο σε κοντινή γέφυρα όπου περίμεναν φορτηγά για τη μεταφόρτωση της λείας τους.

Όταν εκείνος αντέδρασε τον χτύπησαν στο κεφάλι (γεγονός που του προκάλεσε μόνιμο πρόβλημα υγείας) υποχρεώνοντάς τον να υπακούσει. Μισή ώρα αργότερα είχαν εγκαταλείψει την αμαξοστοιχία. Ομως μια σειρά από λάθη, όπως ορισμένες κουβέντες που είχαν ανταλλάξει με εργαζομένους στο τρένο, τα δαχτυλικά αποτυπώματά τους, καθώς και η άμεση και αλόγιστη χρήση των χρημάτων που απέσπασαν, οδήγησαν εύκολα την Αστυνομία στα ίχνη τους.

13 από τα 15 μέλη της συμμορίας συνελήφθησαν σχεδόν αμέσως. Ανάμεσά τους και ο 34χρονος Ρόνι Μπιγκς, που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε στον σταρ της συμμορίας και τον αγαπημένο των λαϊκών φυλλάδων του Λονδίνου.

Ο ληστής καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης, έπειτα όμως από 15 μήνες απέδρασε σκαρφαλώνοντας στον ύψους 10 μέτρων περιμετρικό τοίχο του σωφρονιστηρίου Βάντσγουορθ, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια μια ανεμόσκαλα, για να επιβιβαστεί τελικά στο φορτηγάκι που τον περίμενε. Αφού πέρασε από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, και αφού απέκτησε νέο, παραποιημένο, διαβατήριο και άλλαξε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του με πλαστική επέμβαση, κατέληξε στην Αυστραλία.

Όταν πληροφορήθηκε ότι η Interpol βρισκόταν στα ίχνη του κατέφυγε στη Βραζιλία όπου έζησε για αρκετά χρόνια κερδίζοντας τα προς το ζην με διάφορες απατεωνιές – μεταξύ άλλων έδινε πάρτι όπου οι συμμετέχοντες μπορούσαν να τα πιουν μαζί του έναντι αδράς αμοιβής – αλλά και κάνοντας φωνητικά, ακόμα και σε τραγούδια των Sex Pistols.

Η επιτυχία, η σύλληψη, η τύχη

Το 1980 γνώρισε επιτυχία ως τραγουδιστής με τα τραγούδια No One is Innocent και Belsen Was a Gas, που συμπεριλήφθηκαν στο σάουντρακ της ταινίας του Τζούλιαν Τεμπλ The Great Rock ‘n’ Roll Swindle, ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ για τους Sex Pistols. Το No One is Innocent κυκλοφόρησε και ως σινγκλ και έφθασε στο Νο7 του αγγλικού πίνακα επιτυχιών.

Η Αστυνομία τον ανακάλυψε και πάλι, οι Αρχές όμως της χώρας αρνήθηκαν να τον εκδώσουν καθώς η στριπτιζέζ ερωμένη του ήταν έγκυος στο παιδί του – η βραζιλιάνικη νομοθεσία ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη σε θέματα πατρότητας.

Το 1981 απήχθη από ομάδα Βρετανών πρώην στρατιωτικών που φιλοδοξούσαν να τον οδηγήσουν πίσω στην πατρίδα για να εισπράξουν την επικήρυξη, όταν όμως το σκάφος που τους μετέφερε έπαθε βλάβη στα Μπαρμπέιντος, η κυβέρνηση της νησιωτικής χώρας αρνήθηκε με τη σειρά της να τον εκδώσει στη Βρετανία και τον έστειλε πίσω στη Βραζιλία. Κάπως έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι “ο ληστής της τύχης”.

Δεν πείραζε κανέναν εκεί που ήταν, αποτελούσε μέχρι κι εφηβικής αντίληψης αντικομφορμιστικό πρότυπο, μόνο που υπήρχαν δύο εκκρεμότητες. Κάποιοι στη Βρετανία δεν ξεχνούσαν κι εκείνος όσες φορές και να πόζαρε μπροστά στον φακό δεν είχε σβήσει τις τύψεις. Μια απόπειρα αυτοκτονίας και τρία εγκεφαλικά τον φέρνουν σε μια τραγική κατάσταση στις αρχές του 2000. Ποτέ δε θα διευκρινιστεί αν ήθελε να πεθάνει σπίτι ή απλά δεν εμπιστευόταν το βρετανικό σύστημα υγείας,.

Στις 7 Μαΐου 2001 ο Μπιγκς επέστρεψε οικειοθελώς στην Αγγλία, απένταρος και με πολλά προβλήματα υγείας, με αεροσκάφος ναυλωμένο από την εφημερίδα «Sun» – το έντυπο έδωσε και μερικές χιλιάδες στερλίνες για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της ιστορίας του. Οδηγήθηκε στη φυλακή. Το 2002, παράλυτος έπειτα από τέσσερα εγκεφαλικά επεισόδια, παντρεύτηκε τη βραζιλιάνα φίλη του Ραϊμούντα Ρόθεν (ο πρώτος γάμος του είχε λυθεί στο μεταξύ). Το 2009, ημιθανής, αποφυλακίστηκε έπειτα από απόφαση του βρετανού υπουργού Δικαιοσύνης Τζακ Στρο «για ανθρωπιστικούς λόγους».

Μία από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν τον Μάρτιο του 2013, όταν παρέστη στην κηδεία ενός μέλους της συμμορίας. Τον Αύγουστο του 2013, ενώ πλησίαζε η 50ή επέτειος από τη ληστεία, η οποία, μάλιστα, συνέπιπτε με τα 84α του γενέθλια, ο Μπιγκς είχε δηλώσει: «Αν θέλετε να με ρωτήσετε αν μετάνιωσα που πήρα μέρος στη ληστεία, η απάντηση είναι όχι».

Ο Ρόνι Μπιγκς πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2013, σε ηλικία 84 ετών.