Λουκάς Παπαδήμος: Δεν έχω μετανιώσει που έγινα πρωθυπουργός

Αρχικά, ερωτηθείς για την τρομοκρατική επίθεση ο πρώην πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, σχολιάζει πως σκεφτόταν εδώ και αρκετό καιρό ότι η διάχυση ψευδών πληροφοριών και παραπληροφόρησης συνθέτει μια πολιτική ατμόσφαιρα που όχι μόνο δεν προάγει τον δημοκρατικό διάλογο, αλλά αποτρέπει τη σύγκλιση των απόψεων και τη συνεννόηση που είναι χρήσιμη για την αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών προβλημάτων.

Αναφέρει μάλιστα πως δεν έχασε τις αισθήσεις του και πως είχε κάποιες σύντομες σκέψεις για το ενδεχόμενο του απροσδόκητου τέλους της ζωής, για το πόσα πράγματα ίσως δεν πρόλαβε να κάνει ή να πει σε αγαπημένους ανθρώπους, σκέψεις που προφανώς κάνει κάθε άνθρωπος που συνειδητοποιεί το ενδεχόμενο ενός τέλους.

Επίσης συμπληρώνει πως προσπάθησε να επικεντρώσει τη σκέψη και τις πράξεις του στην καλύτερη αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Γενικά παρέμεινε ήρεμος και συγκροτημένος, σημειώνει.

Ερωτηθείς για το εάν μετάνιωσε που έγινε πρωθυπουργός, ο κ. Παπαδήμος απαντά πως δεν έχει μετανιώσει. Οι αποφάσεις του για την ανάληψη των ευθυνών για τη διακυβέρνηση της χώρας ουσιαστικά επηρεάστηκαν από τους κινδύνους που η ίδια η χώρα αντιμετώπιζε τότε. Όποιος και αν ήταν ο προσωπικός κίνδυνος, δεν θα άλλαζε την απόφασή του, τονίζει στην εφημερίδα.

Οι τρεις αρνητικοί μύθοι που σχετίζονται με την πρωθυπουργία Παπαδήμου

Ερωτηθείς γιατί δεν κουρεύτηκε ολόκληρο το δημόσιο χρέος, ο κ. Παπαδήμος απαντά πως η μονομερής διαγραφή του χρέους θα ισοδυναμούσε με απόλυτη, άτακτη χρεοκοπία που θα συνεπαγόταν την άμεση και επώδυνη έξοδο από το ευρώ.

Εξηγεί στη συνέχεια ότι θα μηδενίζονταν οι περιουσίες σε ελληνικά ομόλογα, όχι μόνο των ξένων πιστωτών, αλλά και των ελληνικών τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων χωρίς να υπήρχε σε αυτή την περίπτωση συμφωνημένο πρόγραμμα για τη στήριξή τους. Και εφόσον θα διαγράφονταν και τα ομόλογα που κατείχε η ΕΚΤ, αυτό θα οδηγούσε σε χρεοκοπία, η οποία θα απέκλειε τη χρηματοδότηση της χώρας από τους θεσμούς και θα προκαλούσε την έξοδο από το ευρώ.

Όσον αφορά τον ισχυρισμό για εξαίρεση των ελληνικών τραπεζών και των Ταμείων από το PSI και την αναδιάρθρωση του χρέους, ο πρώην πρωθυπουργός εξηγεί πως αυτό δεν ήταν εφικτό στην πράξη. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, μια ασύμμετρη αντιμετώπιση των ομολογιούχων θα διευκόλυνε εκείνους που θα αντιμετωπίζονταν δυσμενώς (ξένες τράπεζες, ξένα ταμεία κ.ά.) να εγείρουν αξιώσεις και να αρνηθούν να συμμετάσχουν εθελοντικά στο PSI. 

Η άρνηση συμμετοχής στο PSI των ξένων πιστωτών θα είχε ως αποτέλεσμα την αποτυχία και τη ματαίωση του PSI. Η ματαίωση του PSI θα ανάγκαζε τους θεσμούς να συμπεράνουν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την εξυπηρέτηση ενός χρέους που είναι αδύνατον να περικοπεί εθελοντικά. Η διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους θα είχε ως αποτέλεσμα όλα τα ελληνικά ομόλογα να μηδενιστούν και η χώρα να περιέλθει σε κατάσταση χρεοκοπίας. Αυτό θα είχε ως συνέπεια την έξοδο από το ευρώ. 

Οι απαιτήσεις των πιστωτών θα επικρέμονταν για δεκαετίες, αποκλείοντας την πρόσβαση στις αγορές. Ταυτόχρονα, οι επιδράσεις στην απασχόληση και στο λαϊκό πορτοφόλι από τον πληθωρισμό και την υποτίμηση της δραχμής θα ήταν καταστροφικές. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γινόταν με κούρεμα των καταθέσεων και με ένα νέο ξένο δάνειο.

Ερωτηθείς για το εάν θα είχε επιτευχθεί καλύτερο PSI αν η κυβέρνησή του είχε διαπραγματευτεί καλύτερα, ο κ. Παπαδήμος σημειώνει πως στόχος ήταν να εξασφαλιστεί το μέγιστο ποσοστό περικοπής που θα αποδέχονταν εθελοντικά οι ιδιώτες πιστωτές. Η επιδίωξη ήταν να μην εγείρουν αξιώσεις και να μην απορρίψουν το PSI, τονίζει.

Χωρίς να ανοίξει μύτη, η Ελλάδα κατόρθωσε να ανταλλάξει ομόλογα για τα οποία θα πλήρωνε για το καθένα 100 ευρώ με νέα ομόλογα για τα οποία ουσιαστικά θα πληρώσει για το καθένα 20 ευρώ. Πόσο σκληρότερη διαπραγμάτευση θα έπρεπε να γίνει;

Στο τέλος μάλιστα συμπληρώνει πως η συμφωνία για το δεύτερο οικονομικό πρόγραμμα και η συμφωνία για την απομείωση και την αναδιάρθρωση του χρέους έπρεπε να επιτευχθούν ταυτόχρονα. Χωρίς το PSI δεν θα ήταν εφικτή η συμφωνία για το δεύτερο πρόγραμμα. Και χωρίς το δεύτερο πρόγραμμα και τη χρηματοδότηση των 130 δισ. ευρώ που το συνόδευε δεν θα δέχονταν οι πιστωτές να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους με νέους τίτλους μικρότερης ονομαστικής αξίας και με όρους (αποπληρωμής και επιτοκίων) πολύ ευνοϊκότερους για την Ελλάδα.