Η Ξανθή Σπανού μιλά αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Στις 23 Μαρτίου στις κινηματογραφικές αίθουσες προβλήθηκε η ταινία "Ευτυχία", με την Ξανθή Σπανού. Ήταν τόσο καλή που έψαξα να βρω την πρωταγωνίστρια για να της κάνω μια συνέντευξη. Συνάντησα μια νέα κοπέλα, πολύ ισορροπημένη, δουλευταρού, με όραμα, συναίσθημα και άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Η εν λόγω συνέντευξη είναι μεγάλη σε έκταση αλλά αξίζει κάθε λέξη και γραμμή.

Της: Έπη Τρίμη

Ποια είναι η Ξανθή Σπανού και ποια η Άννα της ταινίας «Ευτυχία»; Υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς σε κάτι;

Η Άννα είναι ένα κορίτσι που ζει στο κέντρο της πόλης και η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στη δουλειά, τις λίγες εξόδους με φίλες, την αλληλεπίδραση με άλλους μέσω facebook και την προβληματική σχέση με τη μητέρα της. Γενικά δε μοιάζει πολύ ικανοποιημένη με τη ζωή της. Μοιάζει να έχει χάσει κάποιες ισορροπίες και κάποια στηρίγματα από την καθημερινότητά της. Κάπου εκεί έρχεται να προστεθεί ένας ακόμα παράγοντας αποσταθεροποίησης: ένας άγνωστος που αρχίζει να την απειλεί με την παρουσία του.

Αν πρέπει να βρω κάποια κοινά στοιχεία δικά μου με την ηρωίδα της ταινίας ως πρώτο θα έβαζα τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας. Μ’ ότι καλό και κυρίως κακό αυτή συνεπάγεται. Τα μέρη που γυρίσαμε την ταινία είναι ως επί το πλείστον μέρη που κινούμαι κι εγώ καθημερινά. Για μένα ο τρόπος ζωής στη μεγαλούπολη, πέρα από τα καλά που μπορεί να προσφέρει είναι άγριος, έχει κάτι το μη φυσικό. Έρχεσαι σε επαφή καθημερινά με άσχημες εικόνες. Πολλά πράγματα τα συνηθίζεις, αλλά κι αυτό δεν μου φαίνεται πολύ φυσικό, εδώ που τα λέμε. 

Την αποξένωση που βιώνει η Άννα μπορώ να πω ότι μ’ άλλους τρόπους την έχω βιώσει κι εγώ στο κέντρο της πόλης. Ένα άλλο κοινό που μπορώ να εντοπίσω, που νομίζω ότι αποτελεί χαρακτηριστικό μεγάλης μερίδας ανθρώπων της γενιάς μου είναι το να μην ικανοποιούμαστε από τη ζωή που ζούμε και να ασχολούμαστε σ’ εθιστικό βαθμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να απασχοληθεί με κάτι το μυαλό μας. Το έχω πάθει σε περιόδους της ζωής μου. Κατανοώ την ανάγκη από την οποία προκύπτει αυτή η υπεραπασχόληση με το ίντερνετ, αλλά η πραγματικότητα βρίσκεται πάντα εκεί έξω και δεν την αλλάζεις με το να την αποφεύγεις.

Γιατί η ταινία ονομάστηκε «Ευτυχία»; 

Ο τίτλος της ταινίας είναι ειρωνικός μ’ έναν τρόπο. Δηλώνει την επιταγή της κοινωνίας που ζούμε για μια διαρκή κατάσταση ευδιαθεσίας, μια διαρκή επίτευξη της επιτυχίας: «να είσαι με όλους και με όλα καλά, να στοχεύεις πάντα ψηλότερα, να επιδιώκεις πάντα περισσότερα». Αυτό δε γίνεται. Και η ίδια η κοινωνία δε σού προσφέρει τα εφόδια και τις ευκαιρίες να το πετύχεις ούτως ή άλλως. Μόνο μια διαρκή αίσθηση ματαίωσης μπορεί να σου προσφέρει αυτό. Γι’ αυτό και ψυχικά προβλήματα όπως το χρόνιο άγχος και η κατάθλιψη αφορούν πλέον πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Έτσι και η ηρωίδα της ταινίας όταν όλοι την ρωτούν αν είναι καλά, πάντοτε απαντά "καλά" κι ας είναι έτοιμη να καταρρεύσει. 

Ο τίτλος αναφέρεται και σε ένα γκράφιτι που συναντά η Άννα στην καθημερινή διαδρομή της για τη δουλειά και γράφει με μεγάλα γράμματα: "Ευτυχείτε". Είναι αυτή ακριβώς η επιταγή για διαρκή ευτυχία που τελικά μάς κάνει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς, αφενός γιατί κουκουλώνουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα κι αφετέρου γιατί η ευτυχία τελικά είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα, όχι αυτό που οι άλλοι σου επιβάλλουν ότι είναι.

Πόσο εύκολο είναι να ενσαρκώσεις Ξανθή την ηρωίδα που υποδύεσαι; Είναι τόσο αληθινή η προσέγγισή σου που είναι λες και κάθε κύτταρο του σώματός σου βιώνει τη συναισθηματική φόρτιση και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα της Άννας. Τι σε δυσκόλεψε παραπάνω στην προσπάθεια του να είσαι τόσο ρεαλιστική; 

Ήταν εύκολο και δύσκολο μαζί. Εύκολο περισσότερο σε νοητικό επίπεδο, γιατί τα ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι κάτι που τα έχω περάσει κι εγώ σε καταστάσεις μεγάλου άγχους. Δεν μου ήταν κάτι ξένο. Από κει κι έπειτα η όλη προσέγγιση της Άννας υποκριτικά είχε δυσκολίες για δυο λόγους: πρώτον έπρεπε να αποδώσω έναν χαρακτήρα πολύ συγκρατημένο εκφραστικά στην καθημερινότητά του, η Άννα έχει έναν έλεγχο στις εκφράσεις της και μια δωρικότητα που εγώ σαν Ξανθή δεν την έχω κι αυτό με δυσκόλεψε ειδικά γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά μπροστά στην κάμερα και συνειδητοποίησα πως όλα μέσα στο πλάνο, ακόμα κι ο παραμικρός μορφασμός, μεγεθύνονται.

Ήθελε μεγάλο έλεγχο και σιγουριά από μέρους μου για το τι κάνω κάθε στιγμή. Με το Χρήστο Πυθαρά, είχαμε προβάρει τις περισσότερες σκηνές σε βαθμό πολύ λεπτομερή. Δεύτερον, σταδιακά μέσα στην ταινία αυτός ο αυτοέλεγχος της Άννας "σπάει" κι αποκτά τρομερά σκαμπανεβάσματα από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό ήταν αρκετά δύσκολο, ειδικά επειδή μιλάμε για κινηματογραφικό μέσο, όπου μπορεί να γυρίσεις ένα πλάνο πολλές φορές κι ο ηθοποιός με το "πάμε" του σκηνοθέτη πρέπει να είναι ήδη έτοιμος να φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση. Δεν έχεις το αβαντάζ του θεάτρου, όπου υπάρχει μια γραμμικότητα και μια σταδιακή εξέλιξη στις ψυχολογικές μεταβάσεις του χαρακτήρα.

Η Άννα κλείνεται τα βράδια σπίτι σερφάροντας ψυχαναγκαστικά κι απορρίπτοντας προτάσεις για εξόδους. Κοιμάται λίγο. Νιώθει πως απειλείται –κάποιος κολλάει post-it με αντίστροφη μέτρηση στην πόρτα της. Απομονώνεται. Πόσο εύκολο είναι σήμερα να χαθείς από προσώπου γης και να αποκτήσεις εμμονές και φοβίες; 

Σήμερα είναι εξαιρετικά εύκολο νομίζω. Συντελούν πολλά σ’ αυτό. Η ανθρώπινη αποξένωση των σύγχρονων κοινωνιών. Το γεγονός ότι όλα γύρω μας γίνονται ολοένα και πιο τεχνητά, απομακρυνόμαστε από τη φύση, τη φυσική επαφή, η ζωή μας έχει ρυθμούς κι απαιτήσεις από εμάς που υπερβαίνουν τις φυσικές μας ανάγκες. Και βέβαια το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που προσφέρουν μια διέξοδο σ’ αυτή την απομόνωση, πάλι όμως μ’ έναν τρόπο που δεν ενέχει μέσα τη φυσική ανθρώπινη διάδραση, είναι τεχνητός, από απόσταση, μέσα από μία οθόνη. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έρχεσαι σ’ επαφή ακριβώς με τους ίδιους τους ανθρώπους, αλλά με την "βιτρίνα" τους. 

Αυτό που θέλουν να δείξουν στον κόσμο ότι είναι. Δεν μπορείς να ξέρεις ένας άνθρωπος που παρουσιάζεται επιτυχημένος, υγιής, μέσα σ’ όλα, πόσο μπορεί να υποφέρει στην πραγματική ζωή, τί μπορεί να τον ταλανίζει. Και κάτι τελευταίο: και η καθημερινή επαφή με εικόνες θανάτου, βασανισμών, καταστροφής μέσω των ΜΜΕ, κι αυτή μάς κάνει κακό. Δε λέω να ζεις στο δικό σου κόσμο, να μην αντιλαμβάνεσαι σε τι φρικαλεότητες μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, αλλά έχω την αίσθηση, ειδικά βλέποντας ειδήσεις, ότι μόνο αυτά προβάλλονται και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Το αποτέλεσμα είναι μόνο να μουδιάζεις, να νιώθεις απειλημένος και ανήμπορος και -ακόμα χειρότερα-να λες μόνο: "πάλι καλά που δεν συνέβη σε εμένα". Γι’ αυτό λέω ότι μάς κάνει κακό αυτή η υπερπληροφόρηση. Γιατί μας παθητικοποιεί.

Το άγχος σ’ ένα νευρωτικό άτομο, οφείλεται σε μία εσωτερική διαμάχη, κρυφές επιθυμίες ή ανάγκες που έρχονται σε σύγκρουση με τη συνείδησή του. Σου έχει συμβεί να αισθανθείς αντίστοιχα στη δική σου ζωή παρόμοια συναισθήματα; 

Πολλές φορές. Γενικά το άγχος είναι κάτι που το γνωρίζω καλά. Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι εκ φύσεως χαλαροί, δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν. Βασικά θαυμάζω αυτούς που είναι εκ φύσεως χαλαροί, χωρίς να είναι ανεγκέφαλοι-αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο. Όσο πιο πολύ σκέφτεσαι, ειδικά αν σκέφτεσαι υπερβολικά πολύ για το οτιδήποτε, το άγχος καραδοκεί στη γωνία. Η λύση πιστεύω είναι να είσαι μεν σκεπτόμενος, αλλά όχι υπεραναλυτικός. Και φυσικά να είσαι όσο πιο κοντά μπορείς στις ανάγκες σου και να μη δημιουργείς στον εαυτό σου απωθημένα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το να είμαστε ομιλητικοί μ’ ανθρώπους που δε γνωρίζουμε μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Πιστεύεις πως τα social media μπορούν να βοηθήσουν ένα άτομο σταδιακά να κοινωνικοποιηθεί;

Σίγουρα τα social media μπορούν να βοηθήσουν κυρίως ανθρώπους εσωστρεφείς, που δεν έχουν εύκολη τη διάδραση face-to-face, να κοινωνικοποιηθούν. Για τους υπόλοιπους, που είναι κοινωνικοί κι εκεί έξω, χρησιμεύουν περισσότερο ως "βιτρίνα" ή κλειδαρότρυπα για τη ζωή των άλλων, χωρίς να αμφισβητώ βέβαια ότι έχουν κι επαγγελματική χρησιμότητα π.χ. Για μένα πάντως θα ήταν προτιμότερο αν αυτό το άτομο έπιανε κουβέντα σ’ ανθρώπους που δε γνώριζε -όχι μέσω του facebook- αλλά στην πραγματική ζωή. Άλλωστε η επαφή μ’ άλλους ανθρώπους από κοντά είναι σίγουρα πολύ πιο αγχογόνα για τους εσωστρεφείς ανθρώπους-το ξέρω, κι εγώ έτσι είμαι- αλλά αλίμονο, είναι πολύ πιο πλούσια και ουσιαστική.

Είναι δυνατόν να προγραμματίσει ένα άτομο θετικά τη ζωή του στην Ελλάδα της κρίσης; 

Πιστεύω πως «ναι». Εννοώντας ότι μπορεί να προσπαθήσει να έχει τη ζωή που θέλει, αρκεί αυτή η ζωή να μη βασίζεται στα όνειρα νεοπλουτισμού της ‘εποχής των παχιών αγελάδων’, αλλά σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον η γενιά μου, σε μεγάλο βαθμό έχει αφήσει πίσω της αυτό το παραμύθι.

Από κει κι έπειτα ναι, η ζωή μας έχει δυσκολίες, αφραγκίες, ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με ένα κράτος παραλόγου, σε πολλούς τομείς, αλλά τουλάχιστον πιστεύω ότι αυτό μάς κάνει πολύ πιο συνειδητούς στις επιλογές μας και σ’ αυτά που αποφασίζουμε ότι έχουν αξία στη ζωή μας. Για μένα αυτό είναι πολύ πιο θετικό από το να τα έχεις όλα χωρίς να έχεις προσπαθήσει γι’ αυτά.

Υπάρχει στην καθημερινότητά σου ένας άνθρωπος στον οποίο μπορείς να τα εκμυστηρευτείς όλα, σα να μιλάς στον εαυτό σου;

Υπάρχουν λίγοι φίλοι που μοιράζομαι μαζί τους τα περισσότερα που μ’ απασχολούν. Και με τους γονείς μου έχω πολύ καλή και ειλικρινή σχέση, μού έχουν σταθεί φοβερά. Αλλά νομίζω μόνο στον εαυτό μου τα εκμυστηρεύομαι όλα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με γνωρίζω όσο θα ήθελα. Το να μάθουμε τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία που διαρκεί όλη μας τη ζωή

Διάβασα πως όλη η ταινία έγινε με ένα κονδύλι που άγγιξε μόλις τα 10.000€. Δε στερείται όμως ποιότητος. Τελικά αν έχεις όραμα κι ένα καλό cast μπορούν να γίνουν αριστουργήματα; 

Αν έχεις όραμα, ένα καλό σενάριο, καλή σκηνοθεσία κι ένα καλό καστ σίγουρα θα γίνει μια ταινία που θα αφήσει το αποτύπωμά της. Και ο κόσμος θα την θυμάται, θα τον έχει επηρεάσει. Δεν ξέρω εάν θα θεωρείται ‘αριστούργημα’, οι ειδικοί τα κρίνουν αυτά. Σίγουρα όταν κάνεις μια ταινία με εξαιρετικά περιορισμένο budjet, αυτό έχει αντίκτυπο στην εικόνα της, τον ήχο της, το τελικό αισθητικό της αποτέλεσμα, την προώθηση της και τη διανομή της ασφαλώς. Όμως αυτός ο περιορισμός σου δίνει τρομερές ευκαιρίες να αναπτύξεις την ευρηματικότητά του και το πείσμα σου. Και πολλές φορές εάν έχεις αυτά, το ταλέντο και τη διάθεση να δουλέψεις σκληρά και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, ναι, είναι πιθανό να προκύψει μια εξαιρετική ταινία.

Πόσο «νερό στο κρασί του» καλείται να βάλει ένας ηθοποιός προκειμένου να «κάνει πλάτη» για να βγει στον «αέρα» μια τόσο καλή ταινία; 

Αναλόγως τι εννοείς "νερό στο κρασί του". Σίγουρα πας να κάνεις κάτι χωρίς αμοιβή. Αυτό το ξέρεις εξαρχής. Το ‘χωρίς αμοιβή’ δεν είναι μόνο αυτό που ακούγεται, γιατί ασφαλώς δεν πληρώνεσαι από την ταινία, αλλά δεν σε συντηρεί και κάποιος όσο διαρκούν τα γυρίσματα, οπότε πρέπει να δουλεύεις σε μία ή δύο άλλες δουλειές ταυτόχρονα, άσχετες με το αντικείμενο. Με εμένα έγινε κάπως έτσι. Αυτό είναι κουραστικό, γιατί θέλεις να επενδύσεις όλο τον εαυτό σου σ’ αυτό που κάνεις, αλλά οι συνθήκες και η καθημερινότητά σου εκτός γυρίσματος είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι λίγο σαν να έχεις διπλή ζωή. 

Έπαιζα την Άννα και μετά από δύο ώρες σέρβιρα στο μπαρ που δούλευα. Για τους περισσότερους είναι έτσι βέβαια. Έπειτα, το χαμηλό μπάτζετ της ταινίας είχε σαν αποτέλεσμα να αργήσει η ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Ενώ εάν υπάρχει μπάτζετ, λες "αφοσιώνομαι σ’ αυτό, αμείβομαι, μπορώ για τους επόμενους τρεις μήνες να μη σερβίρω, μέχρι να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα" κι έχεις ουσιαστικά το ρόλο για να επικεντρωθείς και να αναμετρηθείς, χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό. Οπότε ναι, χρειάζεται να "βάλεις πλάτη" όπως λες.

Παρατηρούμε ερασιτέχνες, χομπίστες, αλεξιπτωτιστές, διάττοντες αστέρες κι απλήρωτους στο χώρο της τέχνης και της υποκριτικής που εισχωρούν επιβάλλοντας τον εαυτό τους μέσα από reality. Σε βρίσκει σύμφωνη και πώς το αντιλαμβάνεσαι ούσα ηθοποιός; 

Κοίτα, δε διαχωρίζω τον εαυτό μου από το σύνολο, γιατί αυτό το ίδιο το σύνολο είναι τόσο ανομοιογενές, με τόσο διαφορετικές αφετηρίες και φιλοδοξίες, που δεν μπορείς να πεις με αντικειμενικά κριτήρια "αυτός είναι ηθοποιός" κι "αυτός δεν είναι". Ποιος "είναι επαγγελματίας ηθοποιός"; Αυτός που έχει τελειώσει δραματική σχολή; Ή μήπως είναι κι αυτός που πήγε σε ένα εργαστήρι, αλλά έκτοτε δουλεύει συνέχεια; Αυτός που πληρώνεται; Ξέρεις πόσοι δουλεύουμε χωρίς αμοιβή ή με ποσοστά; 

Αυτός που ‘κάνει ποιοτικό θέατρο’; Αυτό κι αν είναι μεγάλη κουβέντα! Αυτός που δουλεύει συνεχώς στο χώρο; Και γιατί να βαφτίζουμε χομπίστα κάποιον που η ζωή δεν του τα έφερε τόσο εύκολα ή είναι πιο επιλεκτικός όσον αφορά τις δουλειές που συμμετέχει; Κι οι ερασιτέχνες; Ξέρεις πόσοι υπάρχουν που είναι καλύτεροι από λεγόμενους "επαγγελματίες"; Όπως βλέπεις, αυτοί οι διαχωρισμοί είναι πολύ σχετικοί, γιατί και το επάγγελμα το ίδιο είναι πολύ περισσότερο ‘ανοιχτό’ από άλλα επαγγέλματα. Εδώ ισχύει πολύ το ‘είσαι ό,τι δηλώσεις’. Σημασία για μένα έχει να αποφασίζεις τί είναι αυτό που σε τραβάει σ’ αυτό το επάγγελμα και αυτό να προσπαθείς να υπηρετείς. Σε τράβηξε η διασημότητα; Υπηρέτησε αυτήν. Σε τράβηξε το να εκφράσεις τον εαυτό σου; Υπηρέτησε αυτό. Σε τράβηξε το όραμα κάποιων ανθρώπων που θαυμάζεις; Πήγαινε προς τα εκεί τότε. Για όλα υπάρχει χώρος, αρκεί να ξέρεις τι θέλεις και γιατί το κάνεις.

Ξανθή σ’ ενδιαφέρει η τηλεόραση και το θέατρο; 

Η τηλεόραση μ’ ενδιαφέρει, αλλά όχι η τηλεόραση που γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω ότι η τηλεοπτική παραγωγή εδώ έχει πέσει τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό η τηλεόραση διανύει περίοδο μεγάλης ακμής και καλώς ή κακώς αυτό έχει αντίκτυπο και στο σινεμά. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν ποιοτική τηλεόραση στην Ελλάδα, απλά αυτοί που διευθύνουν τα κανάλια κι επιλέγουν τα προγράμματα στην πλειοψηφία τους δε θέλουν να ξεφύγουν από την πεπατημένη, το ξαναζεσταμένο φαγητό και την φτηνή παραγωγή, γι’ αυτό δεν εμπιστεύονται ανθρώπους που θέλουν να φέρουν κάτι νέο στο μέσο. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό.

Το θέατρο είναι το αντικείμενο των σπουδών μου, τελείωσα το τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο. Το αγαπώ και πάντα θα με γοητεύει και θα είναι σημείο αναφοράς μου, αλλά πλέον θέλω να κάνω πολύ επιλεγμένα πράγματα στο θέατρο και κυρίως να σκηνοθετήσω. Αυτό που πάντα αγαπούσα περισσότερο και με το οποίο θέλω να ασχοληθώ είναι το σινεμά.

Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις στο εξωτερικό να αναζητήσεις την τύχη σου; 

Ναι, το έχω σκεφτεί κι εγώ όπως όλοι. Δεν θα το έκανα όμως, παρά μόνο εάν υπήρχε ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος π.χ. μία σπουδή, κάποια σχολή ή κάποια δουλειά που θέλω να κυνηγήσω. Δε θα πήγαινα στο φλου, για να δουλεύω σερβιτόρα και να πηγαίνω σε οντισιόν. Αυτό το κάνω κι εδώ κι έχω κοντά μου τους δικούς μου ανθρώπους τουλάχιστον. Θέλω παρ’ όλα αυτά να ζήσω στο εξωτερικό για κάποια μικρά χρονικά διαστήματα, μηνών ας πούμε.

Πας σε castings;

Όχι, η αλήθεια είναι ότι πάω πλέον σπάνια. Αφενός γιατί λίγα castings που με ενδιαφέρουν ανακοινώνονται σ’ ευρύτερο πλαίσιο. Ξέρεις, γίνονται πολλά casting και οντισιόν που γνωστοποιούνται σε λίγους ή πας σε κάποιο που ανακοινώθηκε δημόσια και περιμένεις με εκατοντάδες άλλους τη σειρά σου ενώ μετά μαθαίνεις ότι είχε γίνει ήδη προεπιλογή ατόμων. Γίνονται τέτοια πολύ συχνά. Αφετέρου διαφωνώ με τον τρόπο που επιλέγονται άτομα σε πολλά από τα κάστινγκ που γίνονται στην Ελλάδα. Συχνά δε σου δίνεται η ευκαιρία να διαβάσεις ένα κείμενο, να πεις ένα μονόλογο, δυο λόγια, κάτι. Απλά θέλουν να δουν τη φάτσα σου, χωρίς να διατίθενται να δουν τι μπορεί να κάνει υποκριτικά αυτή η φάτσα. Αν έχεις λίγο περίεργα μαλλιά ή κάποιο τατουάζ ή δεν ξέρω και γω τι, δεν τους κάνεις. Θέλουν να δουν απέναντί τους το άτομο που έχουν γράψει στο χαρτί με το καλημέρα. Αυτό το θεωρώ πολύ λάθος γιατί στην τελική ηθοποιοί είμαστε. Είναι δουλειά μας να μεταμορφωνόμαστε.

Τι είναι ανεκτίμητο για σένα στην παρούσα φάση της ζωής σου;

Η παρουσία και η στήριξη των αγαπημένων μου ανθρώπων. Να είναι καλά και να μπορώ κι εγώ να τους στηρίζω σε ό,τι με χρειάζονται. Ο ελεύθερος χρόνος, η ψυχική ηρεμία και το να βρίσκομαι στο περιβάλλον που με κάνει να αισθάνομαι ότι εκεί θέλω να είμαι. Πολύ πρόσφατα έκανα το βήμα να φύγω από την Αθήνα. Δεν πήγα μακριά, μια ώρα μόλις από την πόλη, όμως αυτό είχα ανάγκη, μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη ποιότητα ζωής. Να βγαίνω από το σπίτι το πρωί και να βλέπω τη θάλασσα.

Αν κλείσεις τα μάτια και αφήσεις τον εαυτό σου να ονειρευτεί τι θα ήθελες να σού συμβεί; Μπορώ να ονειρεύομαι κι όλη την ημέρα, είναι γεγονός. Προτιμώ όμως πλέον να πατάω περισσότερο γη και να πλάθω στο μυαλό μου σενάρια πιο πραγματοποιήσιμα, που να είναι κάπως στο χέρι μου να τα κάνω πραγματικότητα. Ονειρεύομαι βέβαια πάντα ένα παλιό δίπατο σπίτι με κήπο σε κάποιο μέρος της Μεσογείου, ένα road trip στην Αμερική, να έχω ένα δικό μου σινεμά…η λίστα είναι πολύ μακριά!

Τι σε συγκινεί και τι σε κινητοποιεί;

Με συγκινεί η απρόσμενη ανθρωπιά. Οι μικρές χειρονομίες που δείχνουν ότι οι άνθρωποι νοιάζονται. Η δύναμη που κρύβουν και δεν την ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Οι θέλησή τους για ζωή. Με κινητοποιούν τα όνειρά μου, οι άνθρωποι που αγαπώ, η ανάγκη να γνωρίσω καλύτερα και να εκφράσω αυτό που είμαι, η ανάγκη να πλησιάσω την αλήθεια μου σε αυτή των άλλων.

Ποιες είναι οι θυσίες που έχεις κάνει προκειμένου να υπηρετήσεις το επάγγελμα της ηθοποιού χωρίς να κάνεις εκπτώσεις;

Οι θυσίες που καλούμαστε οι περισσότεροι να κάνουμε είναι πολλές. Κατ’ αρχάς έτσι όπως έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα, εάν επιλέξεις να κάνεις την υποκριτική επάγγελμα και δεν έχεις π.χ. γονείς που να έχουν μια α’ οικονομική κατάσταση για να σε στηρίξουν, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος-ή να κάνεις μία και δύο άλλες δουλειές παράλληλα, για να μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το χρόνο που πρέπει να βρεις για να δουλέψεις τον εκάστοτε ρόλο να τον «κλέβεις» από άλλα πράγματα: την κοινωνική σου ζωή, τη σχέση σου, τους φίλους σου, τον ύπνο σου…αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα και πολλοί έχουμε αναγκαστεί κατά καιρούς να τα κάνουμε. 

Έπειτα για να υπηρετήσεις αυτό το επάγγελμα χωρίς εκπτώσεις πρέπει να δώσεις πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου, να είσαι διατεθειμένος αρχικά να αντικρίσεις το μέσα σου, να το αποδεχτείς κι έπειτα να το βγάλεις και χωρίς φόβο ή ντροπή να το προσφέρεις στους άλλους. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορεί να γίνει πολύ επίπονο, εάν οι συνεργάτες σου δεν έχουν το σωστό τρόπο να στο εκμαιεύσουν ή δεν έχουν τον απαιτούμενο σεβασμό απέναντι σε εσένα και στη συνεργασία σας.

Είσαι από τους ανθρώπους που σκιαγραφεί τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει για να πετύχει τα όνειρά του; 

Καθόλου. Γενικά στη ζωή μου είμαι οργανωτική και μεθοδική σε πιο καθημερινά πράγματα, αλλά όσον αφορά αυτά που επιδιώκω δεν έχω πολύ πρόγραμμα, δεν είμαι της στρατηγικής. Άλλωστε δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να πας κάπου και τα σχέδια πολύ συχνά καταστρέφονται από τις περιστάσεις. Νομίζω ότι οι πιο ευτυχείς συγκυρίες στη δουλειά μου ήρθαν πάντα από το πουθενά, χωρίς να τις περιμένω και χωρίς να τις έχω δρομολογήσει.

Πώς σού αρέσει να περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο; Περιέγραψε μας μια στιγμή που αποτελεί για σένα στιγμή πραγματικής χαλάρωσης και ευτυχίας.

Γενικά ευχαριστιέμαι με πολύ απλά πράγματα και είμαι αρκετά σπιτόγατα. Μού αρέσει πολύ να περπατάω, ιδίως δίπλα στη θάλασσα και να χαζεύω τον ουρανό, να τραβάω φωτογραφίες. Κάνω γιόγκα. Απολαμβάνω το διάβασμα, βλέπω πάρα πολλές ταινίες και είμαι εθισμένη με τις αμερικάνικες σειρές. Στο σπίτι το καλύτερό μου είναι να μαζεύομαι με λίγους και καλούς φίλους, να τρώμε, να βλέπουμε ταινίες ή να παίζουμε επιτραπέζια. Βγαίνω έξω, αλλά δεν τρελαίνομαι με το έξω. Το εξάντλησα άλλωστε μικρότερη.

Αν σου έλεγαν πως έχεις μόνο 3 ευχές που θα πραγματοποιηθούν μέσα στο 2018 τι θα ήθελες να περιλαμβάνουν;Υγεία κατ’αρχήν. Δεύτερον να έχω το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθώ με κάποια δικά μου πρότζεκτ που καιρό τώρα έχουν μείνει "στο συρτάρι" και με αφορά πολύ να τα πραγματοποιήσω. Τρίτον, να βρω τρόπους και ευκαιρίες να γίνω χρήσιμη σε ευρύτερο επίπεδο, να προσφέρω σε άλλους ανθρώπους. Είναι κάτι που το φέρνω βαρέως που δεν το έχω κάνει στον βαθμό που θα ήθελα.

Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον που θα ήθελες να ανακοινώσουμε;

Δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο αυτή τη στιγμή. Συζητάω, βέβαια, για κάποια κινηματογραφικά πρότζεκτ. Αυτό που επιδιώκω πάντως για το άμεσο μέλλον είναι να κάνω μια δική μου σκηνοθετική δουλειά, καθώς και η συγγραφή ενός σεναρίου που το γυροφέρνω πολύ καιρό τώρα στο μυαλό μου. Έχω κατασταλάξει πάντως ότι αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως -από μικρή εδώ που τα λέμε- είναι το σινεμά.

Υπόθεση της ταινίας «Ευτυχία»

Η Άννα, μια νεαρή κοπέλα που ζει μόνη της, αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που της αφήνει άγνωστος στην πόρτα της. Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τα κίτρινα χαρτάκια, αρχίζει να υποπτεύεται τους πάντες γύρω της και σταδιακά οδηγείται σε ψυχική κατάρρευση. Η Άννα, είναι μια γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς.

Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου που δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της και όχι την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης.

Η “Ευτυχία ”είναι το ψυχογράφημα μιας γυναίκας που χάνει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα, μία κωμικοτραγική ματιά στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, μέσα από την δική της αλλοιωμένη αντίληψη των πραγμάτων.

Ταυτότητα:Παίζουν:Ξανθή Σπανού, Δημήτρης Αλεξανδρής, Θέμις Μπαζάκα, Σταύρος Συμεωνίδης, Μυρτώ Πανάγου, Γιάννης Μυλωνάς, Κατερίνα Παπανδρέου και ο Χρήστος ΣτέργιογλουΠαραγωγή – Σκηνοθεσία: Χρήστος ΠυθαράςΣυμπαραγωγοί: Πέτρος Νιαμονιτάκης και Χρήστος ΚοντέοςΣενάριο: Χρήστος Πυθαράς, βασισμένο σε μία ιδέα του Γιάννη ΜακρυνόρηΜουσική: Ντίνος ΤσέληςΔιευθυντής Φωτογραφίας: Ευγένιος Δοινυσόπουλος και Νίκος ΘωμάςΣκηνογραφία: Πηνελόπη Βαλτή και Μαρία ΠαπαδημητρίουΔιεύθυνση Παραγωγής: Φωτεινή ΔράκουΗχοληψία: Χρήστος Παπαδόπουλος, Άρης Παυλίδης και Ντίνος ΚίττουΕνδυματολογία: Ελίνα ΜαντίδηΜακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου και Γεωργία ΑντωνοπούλουΜοντάζ: Βασίλης ΣταυρόπουλοςΗχητικός Σχεδιασμός: Γιάννης ΓιαννακόπουλοςΜιξάζ: Κώστας ΦυλακτίδηςColor Correction: Μάνος ΧαμηλάκηςΒοηθοί Σκηνοθέτες: Νίκη Μαλλιωτάκη, Κώστας Δαβελάς και Γιώργος ΑσλανίδηςΟπερατέρ: Νίκος Θωμάς και Αλέξανδρος Τόλιος ΖήσοςΗλεκτρολόγος: Βασίλης Καμινάρης και Νίκος ΑσημινιόςΜακενίστας: Βασίλης ΚαμινάρηςΜπούμαν: Αλέξης Κουκιάς και Αποστόλης ΚουτσιανικούληςComposition: Correct Creative ProductionsΣτούντιο Εικόνας: 2/35

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Οι ταινίες της εβδομάδας (5/4-11/4): Τρόμος σε "Ένα ήσυχο μέρος" και μία μυστηριώδης Barbara(vids)

”Star Wars” καλεί Μέριλ Στριπ με την… υπογραφή θαυμαστών

Πόσο κοστίζει μια ”περιοδεία” με την… Μόνα Λίζα

5ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων: Nέοι προσανατολισμοί, νέες αφίξεις