Οι στιγμές των μεγάλων αποφάσεων

Αυτές οι αποφάσεις θα ληφθούν σε μία στιγμή. Μια τόση δα μικρή στιγμούλα που έχει μέσα της όλη τη δυναμική της προεργασίας που συνέβαινε καιρό, εντελώς αθόρυβα. Κάποιοι την αποκαλούν «αφορμή». Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν η συγκεκριμένη έννοια αποδίδει πλήρως το νόημα αυτού του μαγικού δευτερολέπτου που αλλάζει τα πάντα.

Ναι, τα αλλάζει. Βάζει φωτιά και καίει. Σηκώνει με μία κίνηση χαλιά, κάτω από τα οποία είχαν μαζευτεί όλα όσα επιμελώς έκρυβες για εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Ανατρέπει. Σε φέρνει αντιμέτωπο με αλήθειες που δε θέλεις να αντικρίσεις. Με προσωπικές ευθύνες, λάθη, άστοχες επιλογές, πλευρές του εαυτού σου που δε θα ήθελες να υπάρχουν.

Εύχεσαι να ήταν αλλιώς, το ξέρω. Να γίνει κάτι, έστω και την τελευταία στιγμή και να φτιάξουν όλα. Να μη χρειαστεί να πάρεις καμία μεγάλη απόφαση, να μην πληγωθεί κανείς, να μην αντιμετωπίσεις κανενός είδους χάος. 

Δεν λειτουργεί έτσι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η άλλη όψη της δημιουργίας είναι η καταστροφή, της χαράς η λύπη, της ζωής ο θάνατος. Το νόμισμα περιστρέφεται διαρκώς. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει από την πλευρά που δε μας αρέσει.

Θα πονέσουμε, θα νιώσουμε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας, θα τρομοκρατηθούμε. Ίσως «παγώσουμε» για ένα διάστημα και μείνουμε αδρανείς, μέχρι να μπορέσουμε να υποδεχθούμε τη νέα πραγματικότητα. Ίσως επιχειρήσουμε να κρυφτούμε από τον πόνο και να προσποιηθούμε ότι δε συνέβη τίποτα. Πολλά είναι τα «ίσως», αμέτρητα. 

Όσο πιο δύσκολη η απόφαση, όσο μεγαλύτερο το ενδεχόμενο κόστος της, τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος λήψης της. Βολευόμαστε οι άνθρωποι, προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε συνθήκες και νιώθουμε ασφαλείς μέσα στη ρουτίνα μας. «Η ευτυχία είναι στιγμές», σκεφτόμαστε. «Ποιος είναι μόνιμα ευτυχισμένος, για να είμαι εγώ; Πάλι καλά, να λέμε…» και συνεχίζουμε. 

Δεν είναι παράλογος αυτός ο συλλογισμός. Το αντίθετο, μάλιστα. Αλλά είναι ένας συλλογισμός που καθηλώνει, αδρανοποιεί. Μια σκέψη αντίθετη με την έννοια της προσωπικής ανάπτυξης, με οποιαδήποτε επιδίωξη βελτίωσης του εαυτού, των σχέσεων, της ποιότητας ζωής. Είναι μια απόπειρα εφησυχασμού. 

Λίγο πριν πέσουμε σε λήθαργο βαθύ, καλό είναι να δώσουμε λίγη σημασία και στην άλλη φωνούλα. Αυτή που συνηθίζουμε να φιμώνουμε, αυτή που ψιθυρίζει «ξύπνα…» ή «εμένα δεν μπορείς να μου κρυφτείς…». Τη φωνή που έχει τη δύναμη να μας ξεκουνήσει, να μας πάει ένα βήμα παραπέρα.

Τη φωνή των μεγάλων αποφάσεων της ζωής μας.

Διαβάστε όλα τα άρθρα της Ζωής Ναούμ ΕΔΩ