“Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξει γέλασε”, λένε οι στίχοι του τραγουδιού του Διονύση Σαβόπουλου. Σίγουρα ο Μάντζουκιτς, ο Μόντριτς, ο Ράκιτιτς και όλη η υπόλοιπη κροατική παρέα, που το βράδυ της Τετάρτης έγραψε ιστορία, δεν γνωρίζουν τους συγκεκριμένους στίχους. Άθελά τους, όμως, τους παρουσίασαν μπροστά στα μάτια μας. Τους έκαναν εικόνα και μας τους έδωσαν στο πιάτο.
Στο “Football is coming home” των Άγγλων, είχαν τη δική τους απάντηση. “Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε”. Και ποδοσφαιρικά, τα Βαλκάνια έχουν να καυχιούνται από χθες το βράδυ: για πρώτη φορά στην ιστορία ένα δικό τους τέκνο βρίσκεται στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και βρίσκεται δίκαια. Μια χώρα μόλις τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων έχει τόσο πολύ ταλέντο, που κάποια στιγμή έπρεπε να τη δικαιώσει η ίδια η ιστορία.
Οι ποδοσφαιριστές της Κροατίας αγωνίζονται εδώ και χρόνια στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Στις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Βασικοί ποδοσφαιριστές συλλόγων όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Γιουβέντους. Αληθινοί πρωταθλητές. Γεννημένοι γι’ αυτό. Η Κροατία είναι στον τελικό γιατί το άξιζε περισσότερο από την Αγγλία. Γιατί έβγαλαν στο γήπεδο όχι μόνο την ποιότητα τους, αλλά και το πάθος τους. Τον τσαμπουκά τους. Το “θέλω” τους. Την κάψα τους να μην αφήσουν την ιστορική ευκαιρία να πάει χαμένη.
“Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε” θα μπορούσε να σκέφτεται και η παλιοπαρέα του Μουντιάλ της Γαλλίας, που είκοσι χρόνια πριν είχε αγγίξει το θαύμα. Ο Σούκερ, ο Μπόμπαν, ο Ασάνοβιτς, ο Προσινέτσκι. Εκείνη η φουρνιά παιχταράδων, που είχε δει την τύχη να της γυρίζει την πλάτη και τη διαιτησία να της στερεί την ευκαιρία να φλερτάρει έντονα με την κορυφή του κόσμου. Τώρα, ετούτοι εδώ, η επόμενη μεγάλη φουρνιά του κροατικού ποδοσφαίρου, δεν θα άφηνε με τίποτα τη δική της στιγμή χωρίς να την εκμεταλλευτεί.
Η Κροατία προσπάθησε ορθολογικά από την αρχή έως το τέλος του αγώνα να κάνει αυτό που ξέρει: να κερδίσει παίζοντας ποδόσφαιρο. Και να μη λυγίσει όταν το πράγμα στραβώσει. Αξίζει να θυμίσουμε πως σε όλα τα νοκ άουτ ματς οι Κροάτες έμειναν πίσω στο σκορ. Και από τη Δανία και από τη Ρωσία και από την Αγγλία. Κι όμως και στα τρία συγκεκριμένα παιχνίδια έβλεπες στα μάτια τους πως αυτοί εδώ οι τύποι έχουν πάει στη Ρωσία για να γράψουν ιστορία. Και τη γράφουν. Έβλεπες πως δεν θα λυγίσουν ούτε όταν ο καλύτερος τους παίκτης χάνει πέναλτι στο 116′, όπως με τη Δανία. Πως δεν θα λυγίσουν ούτε απέναντι σε ολόκληρο τον λαό της Ρωσίας. Πως δεν θα λυγίσουν όταν οι Άγγλοι είχαν ταμπουρωθεί στην άμυνα, διώχνοντας κάθε επικίνδυνη προσπάθεια πήγαινε να δημιουργηθεί.
Τους αρκούσε μια σπίθα σε κάθε ματς για να ανάψει το φιτίλι και να τους πάρουν όλους… παραμάζωμα. Μετά την ισοφάριση του Πέρισιτς κόντρα στην Αγγλία, οι Κροάτες έβγαζαν φλόγα. Θέληση για τη νίκη. Την “εδώ και τώρα” νίκη. Κι απέναντι έβλεπες ποδοσφαιριστές που έμοιαζαν με φοβισμένα γατάκια, που είχαν απέναντι τους θηρία έτοιμα να τα κατασπαράξουν. Η Αγγλία ήταν έτοιμη όταν όλα της πήγαιναν καλά. Την πρώτη φορά που ένα ματς τους στράβωσε, έχασαν τ’ αυγά και τα καλάθια. Της αξίζουν συγχαρητήρια που έφτασαν έως εκεί και κυρίως στον προπονητή της. Το δικό του πλάνο έκανε μια μέτρια ομάδα να φτάσει στα ημιτελικά. Τα 9 από τα 12 γκολ προήλθαν – όχι τυχαία – από στημένες φάσεις. Αρκετό για να σε πάει “έως κάπου”, μα όχι “έως το τέλος”.
Το “It’ s coming home” παίρνει… νέα αναβολή. Δίνει τη θέση του στο “Μάντζουκ-its coming home”. Όπου home βάλτε τα… Βαλκάνια. Μακάρι…
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ.