Την ώρα που ακόμη προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη μοιραία Δευτέρα, 23 του Ιούλη, ενώ ταυτόχρονα αναζητούμε τις αιτίες μέσα σε ένα “προεκλογικό” κλίμα -ακόμη και τώρα- στο μυαλό μου έρχεται ο Αριστοτέλης και τα “Πολιτικά” του.
Στο έργο του λοιπόν, χονδρικά ο Αριστοτέλης προς κατανόηση όλων κάνει σαφές ότι η πόλη – κράτος δεν αποτελεί ανθρώπινη επινόηση προς εξασφάλιση της επιβίωσης, αλλά φυσική επιταγή προς επίτευξη της ευδαιμονίας. Η ευδαιμονία λοιπόν εύλογα αντιλαμβανόμαστε ότι συνεπάγεται με την ψυχική ηρεμία. Και διερωτώμαι. Πότε ο Έλληνας ήταν σε θέση να είναι ήρεμος; Ποτέ.
Και όχι γιατί τον εμποδίζει κάποιος, αλλά γιατί μόνος του το επιδιώκει. Εκ γεννησιμιού του ο Έλληνας θέλει να είναι σε συνεχή ανησυχία και αυτό είναι τόσο θλιβερό ειδικότερα σε μια περίοδο εθνικού πένθους.
Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει ευδαιμονία, δεν υπάρχει και κράτος. Και σε αυτό το σημείο σκέφτεται κανείς. Είναι ο Αριστοτέλης τόσο επίκαιρος ή απλά εμείς μείναμε τόσο στάσιμοι; Ναι, προφανώς πρέπει να καταλογιστούν ευθύνες. Όχι όμως με αυτόν τον βρώμικο τρόπο που κρύβει μέσα του δίψα για εξουσία. Προφανώς και πρέπει να βοηθηθούν οι πληγέντες. Όχι όμως με επισκέψεις για το θεαθήναι. Και ακόμη οι νεκροί; Αυτοί δυστυχώς δεν γυρνάνε πίσω.
Εάν δεν μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί κάτω από την ίδια “στέγη” τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτή τη χώρα. Γιατί να μείνει κανείς εδώ; Μήπως γιατί η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου; Συγγνώμη, αλλά πρέπει να κατεβείτε από αυτό το ροζ συννεφάκι γιατί δεν είναι έτσι.
Πραγματικά, βλέποντας τον κομματικό μηχανισμό της χώρας και τη συμπεριφορά του τέτοιες στιγμές, το μόνο που μου έρχεται είναι εμετός…
Και όχι μόνο για όσα λένε και υποστηρίζουν που απορώ αν και οι ίδιοι τα πιστεύουν, αλλά πολύ περισσότερο για τα “άρρωστα” προβατάκια που τους ακολουθούν. Ελπίδα καμία.