Συνεντεύξεις

Ζέτα Δούκα: “ Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακόμα θα αντέξω και θα θέλω να είμαι ηθοποιός…”

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Έπη Τρίμη 01.10.2018 | 09:37 ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 15 '

Pagenews.gr / Συνεντεύξεις / Ζέτα Δούκα: “ Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακόμα θα αντέξω και θα θέλω να είμαι ηθοποιός…”

Η Ζέτα Δούκα σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο pagenews.gr.

“Σου είπα ήδη ότι δε σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ’ αρέσει, είτε όχι. Θα σού επιβάλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ’ εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου- μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα- είτε του άρεσε, είτε όχι.

Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε: “Όχι, δε θέλω να γεννηθώ”. Μα κανείς δε ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δε ζήτησε να επιλέξει και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δε θα υπήρχαμε.

Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δε χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους. Και γίνεται ένα δάσος.

Αν μια μέρα φωνάξεις “Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;” θα σου απαντήσω: “Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά”.

Οriana Fallaci: “Γράμμα σ’ ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ”. Το βιβλίο αλλά και η εν λόγω παράσταση αναφέρεται σ’ ένα μωρό που η Οriana δεν αγκαλιάζει ποτέ με τα χέρια της, παρά μόνο με την καρδιά της. Επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται το θέμα της έκτρωσης, δίνοντας επιχειρήματα υπέρ και κατά. Η χαρά που διαδέχεται το θυμό, η λύπη αναμεμιγμένη με την αγωνία είναι μπερδεμένα συναισθήματα. Κι εκεί που νομίζει πως έχει καταφέρει να ισορροπήσει, όλα ανατρέπονται. Τί σε ώθησε Ζέτα να κάνεις αυτόν το τόσο δύσκολο, όπως προανέφερα συναισθηματικά μονόλογο;

Αυτό το έργο το έχω ξαναπαίξει. Το «γράμμα σε ένα παιδί» ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2012 από τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα το θέατρο «Αυλαία», στο οποίο θα ξαναπάμε 16 με 18 Νοεμβρίου για να παίξουμε. Το είχα αγαπήσει πάρα πολύ και το ίδιο πιστεύω είχε κάνει και ο κόσμος. Το έφερα στην Αθήνα στο θέατρο «Κάπα» την ερχόμενη σεζόν, για λίγες παραστάσεις. Αυτά τα έργα, αυτοί οι μονόλογοι θεωρώ ότι πρέπει να παίζονται τόσο όσο. Είτε για μικρό χρονικό διάστημα, είτε για λίγες παραστάσεις. Είναι ένα έργο που έχει φυσική και συναισθηματική κούραση για τον ηθοποιό και δεν μπορεί να παιχτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί κάτι θα «παλιώσει». Δεν είναι μια παράσταση που μπορεί να παιχτεί σαν τις άλλες για μια ολόκληρη σεζόν γιατί με το πέρας του χρόνου, δε θα γίνεται καλύτερη και κάποια στιγμή, θα αρχίζει να χάνει. Ωστόσο, είναι ένα έργο που το αγάπησα και το ταξίδεψα, αλλά αυτό όπως είπα ήταν έξι χρόνια πριν.

Ποια ήταν ανάγκη σου τότε και ποια είναι σήμερα για να το ξαναπαίξεις;

Χάρηκα πάρα πολύ γιατί πρώτα απ’ όλα ο λόγος που ξαναγίνεται δεν είναι μόνο δική μου επιθυμία, αλλά και επιθυμία της παραγωγής.

Την οποία παραγωγή, «Όψεις Πολιτισμού», τη γνώρισα πρόπερσι. Συνεργαστήκαμε λοιπόν τότε στο πλαίσιο της περιοδείας που πήγαμε με το «Faith», το σύγχρονο έργο της Kate Robin που αντικατοπτρίζει με σαφήνεια την εποχή στην οποία ζούμε και είναι ένα ερωτικό παιχνίδι για δύο.

Η συνεργασία ήταν τόσο καλή που αμέσως είπαμε πως γρήγορα πρέπει να ξανακάνουμε κάτι μαζί. Κι έτσι, κατά κάποιο, τρόπο αλληλοπροτείναμε να κάνουμε ξανά «Το γράμμα σε ένα παιδί». Ήμουν αρκετά έτοιμη να το κάνω παρόλο που τότε μού ζητήθηκε να παρατείνουμε το «Faith», γιατί αυτό το έργο αγαπήθηκε πάρα πολύ και βραβεύτηκε.

Πώς αισθάνεσαι, τώρα, που ξαναπιάνεις στα χέρια σου και στην ψυχή σου «Το γράμμα σε ένα παιδί»;

Επειδή έχω διαβάσει το βιβλίο, είχα και την πρώτη φορά συγκινηθεί πάρα πολύ και τα συναισθήματά μου παραμένουν εξίσου ισχυρά.

Το βιβλίο παρουσιάζεται αυτούσιο στην παράσταση, στο Αλμήνη;

Έχει γίνει μια ακόμα καλύτερη διασκευή από το βιβλίο γιατί κι εγώ το έχω διαβάσει αρκετές φορές. Το βιβλίο έχει πράγματα που πιθανότατα είτε να σε ξενίζουν είτε να επαναλαμβάνονται και μπορεί, εν τέλει, να σε κουράσουν λίγο. Δε θεωρώ, αν θέλεις τη γνώμη μου, ότι είναι από τα καλά βιβλία της Fallaci. Πιστεύω ότι έχει γράψει και πολύ καλύτερα, από άποψη δομής. Το θέμα του, ωστόσο, είναι καταπληκτικό.

Πώς αισθάνεσαι σε σχέση με την ηρωίδα; τώρα που είσαι μητέρα και ξέρεις τί σημαίνει μητρότητα;

Αυτό το έργο δεν έχει να κάνει μόνο με την μητρότητα. Η μητρότητα πιστεύω ότι είναι η αφορμή. Αυτό το έργο έχει να κάνει με αρκετά υπαρξιακά θέματα και με θέματα που αφορούν τον κόσμο πάρα πολύ έντονα και ίσως, σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Το έλεγα και πριν από έξι χρόνια, αλλά τώρα είναι ακόμα πιο επίκαιρο. Δεν ξέρω κατά πόσο ο κόσμος λοιπόν προχωρά μπροστά. Μάλλον προς τα πίσω τείνει να πηγαίνει.

Το «γράμμα σε ένα παιδί» πραγματεύεται θέματα όπως η αγάπη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα , η αδικία, αλλά και πόσο σωστό είναι να διαδηλώνεις για κάτι το οποίο δεν είναι στην πλήρη δικαιοδοσία σου καθότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι εφόσον άλλοι αποφασίζουν για μας.

Διαχρονικός, επίκαιρος και προφητικός όσο ποτέ, ο Γιάννης Μηλιώκας με το τραγούδι του «Για το καλό μου».

Κοίτα, όλοι οι νοήμονες άνθρωποι, τα άτομα δηλαδή που ψάχνουν τον εαυτό τους, «σκαλίζουν» λιγάκι την κοινωνία και τους γύρω τους. Δεν μπορούν παρά να μην παραδεχθούν ότι υπάρχουν καταστάσεις και θέσεις στην κοινωνία, οι οποίες δεν υπολογίζουν εμάς καθώς άλλοι αποφασίζουν για το μέλλον μας. Όσο δυστυχές και οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι το μέλλον μας το φτιάχνουμε εμείς. Κι εγώ είμαι μεταξύ αυτών που το πιστεύουν. Ωστόσο, μέσα σ΄ αυτό το μέλλον υπάρχει κι ένα κομμάτι το οποίο δεν εξαρτάται από μάς. Έχει να κάνει με αποφάσεις άλλων ανθρώπων που αφορούν στην κοινωνία μας, που αφορούν στην πατρίδα μας, που αφορούν τον κόσμο ολόκληρο…

Αυτό που μόλις προανέφερες πώς θα το εξηγήσεις μελλοντικά στην κόρη σου;

Μη μου βάζεις δύσκολα. Πάω step by step (γέλια). Είναι αυτό από τα ισχυρά μου ερωτήματα κι από τις μεγάλες μου αγωνίες το τί θα μάθω στην κόρη μου. Τί απ’ όσα γνωρίζω εγώ και πιστεύω ότι αξίζουν να κληροδοτηθούν, τελικά μπορούν να εφαρμοστούν σήμερα, αλλά και να της φανούν χρήσιμα στο αύριο. Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση, την οποία αυτήν τη χρονική περίοδο δεν μπορώ να την απαντήσω.

Έχεις άγχος ως μητέρα για το τί θα βιώσει στο απώτερο μέλλον η κόρη σας;

Άγχος δεν μπορώ να πω ότι έχω. Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, ωστόσο βλέποντας τον κόσμο και τί συμβαίνει στα νέα παιδιά, τα οποία έχουν σταματήσει να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, στις δυνάμεις τους, στο ότι «μοχθώ και κερδίζω», έχω λίγο ανησυχήσει. Δεν είναι άγχος λοιπόν αυτό που νιώθω είναι και ανησυχία και σχετίζεται με το γεγονός ότι αρχίζω και χάνω λιγάκι την εμπιστοσύνη μου.

Εγώ, για να σου πω την αλήθεια έχω χάσει την πίστη μου στο κράτος και στους ανθρώπους και είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που νιώθω πολύ καλά μαζί τους.

Ναι σε καταλαβαίνω. Θα σου πω κάτι. Ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα στη Σίφνο, καθώς μού ζητήθηκε να παρουσιάσω το «12ο Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας». Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους απ’ όλα τα νησιά και μέρη της Ελλάδος, αλλά και από το εξωτερικό. Ανθρώπους από τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, μέχρι την Κοζάνη, την Κύπρο και τη Βραζιλία. Εκεί, λοιπόν, μού έκαναν πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση οι άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τον τόπο τους. Διακρινόταν όλοι για το ήθος, την ευγένεια και τον ωραίο λόγο τους. Εκεί, ένιωσα ότι υπάρχει μια ελπίδα να βρεις ανθρώπους να μιλήσεις ακόμα και για κάτι απλό, όπως είναι η γαστρονομία. Σκέψου πως σήμερα υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε για τα πιο απλά πράγματα.

Σε σχέση με τις «Γοργόνες και μάγκες» προτιμάς τις παραστάσεις που είναι χαρούμενες και εύληπτες ή προτιμάς αυτό που κάνεις σήμερα που είναι πιο δύσκολο;

Δε χαρακτηρίζομαι. Δεν αποκλείω τίποτα από το θέατρο ή τους ρόλους, εκτός από το παιδικό θέατρο και την επιθεώρηση. Αυτά είναι δύο είδη που θεωρώ ότι δε μου ταιριάζουν και δε θα ήμουν και καλή. Είμαι 22 χρόνια ηθοποιός κι όλα αυτά τα χρόνια που κάνω θέατρο-στο σύνολό τους- οι παραστάσεις που έχω κάνει είναι αυτές που σε εισαγωγικά λέμε, δύσκολες. Αυτές, δηλαδή, που έχουν μια υπαρξιακή αναζήτηση.

Άρα, σε εκφράζουν περισσότερο οι δύσκολες παραστάσεις και ρόλοι;

Νομίζω ότι είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Τις καταλαβαίνω πιο γρήγορα και τολμώ να πω ότι μπαίνω πιο γρήγορα στην κατάσταση της ηρωίδας. Δηλαδή, ενώ για κάποιους ηθοποιούς ένα κωμικός ρόλος μπορεί να είναι κατά κάποιο τρόπο πιο εύκολος, εμένα με δυσκολεύει περισσότερο. Ωστόσο, δεν μπορώ να κάνω για μεγάλο χρονικό διάστημα τέτοιες παραστάσεις παρόλο που προσαρμόζομαι πιο εύκολα.

Μού αρέσουν οι παραστάσεις που έχουν χορό και γέλιο. Πέρασα έναν υπέροχο χειμώνα πέρυσι με το «Γοργόνες και Μάγκες». Ήμουν συνεχώς χαρούμενη και άκουγα ωραία τραγούδια. Ήταν λες και ήμουν κάθε μέρα στα μπουζούκια. Και, επίσης, αυτό που πρόσεχα πάντα να κάνω ήταν να έχω ένα αντίβαρο. Εάν έκανα στο θέατρο κάτι συναισθηματικά δύσκολο, στην τηλεόραση επέλεγα να κάνω κάτι που θα με ξαλεγράρει. Και τα δύο χρειάζονται, όμως.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Φέτος μού έκαναν μια πρόταση για μια καθημερινή σειρά, στην οποία ο ρόλος μου θα είχε έντονες στιγμές. Τους είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω γιατί δε θα μπορούσα να ήμουν 10 ώρες σε μια τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ευτυχώς, το ρόλο τον υποδύεται μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός που ο ρόλος της ταιριάζει και περισσότερο.

Είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού σου;

«Ναι», μπορώ να πω ότι είμαι. Προσπαθώ βέβαια όσο μεγαλώνω να βρίσκω ελαφρυντικά. Βέβαια, δε βλέπω και τηλεόραση. Ίσως να βλέπω 3-4 επεισόδια που παίζω εγώ μόνο και μόνο για να δω εάν χρειάζεται να διορθώσω κάτι όσο έχω το περιθώριο.

Έχεις δημιουργήσει το site all4z.gr ( http://all4z.gr/). Μίλησέ μας για το νέο σου «παιδί».

Είναι ένα site που έχει δημιουργηθεί εδώ και 4 μήνες από μένα κι από μια ομάδα κοριτσιών, καλών μου φιλενάδων και καλών γραφιάδων με στόχο την κάλυψη των αναγκών ενός ανήσυχου ανθρώπου. Είναι δηλαδή μια… ήσυχη ιστοσελίδα για… ανήσυχους ανθρώπους.

Για ανθρώπους που κοιτάνε μπροστά, έχουν ωραία ενδιαφέροντα και γενικότερα βλέπουν τη θετική πλευρά της ζωής, χωρίς όμως να είναι αιθεροβάμονες. Στο site μπορεί να βρει κανείς τα πάντα εκτός από πολιτική, οικονομία και gossip – κουτσομπολιά.

Είναι πρωτότυπα άρθρα, γράφονται από μάς και λέω από μάς γιατί κι εγώ αρθρογραφώ κάθε Πέμπτη συνήθως, αλλά όλο και κάτι ακόμα προσθέτω μέσα στην εβδομάδα. Είναι άρθρα τα οποία δεν ανακυκλώνονται, (δεν κάνουμε ανακύκλωση πληροφοριών ή copy paste).

Γενικότερα, κανείς μπορεί να διαβάσει για ταξίδια, συμβουλές για καλύτερη ποιότητα ζωής, μόδα, για το παιδί, για το θέατρο, το σινεμά, για βιβλία, για το ευ ζην, αλλά και οτιδήποτε άλλο που κάποιος θέλει να διαβάσει εάν «σκαλίζει» τον κόσμο.

Πόσο χρόνο αφιερώνεις εσύ στο site;

Όσο χρειάζεται, δεν είναι συγκεκριμένος ο χρόνος. Υπάρχουν μέρες που χρειάζεται περισσότερο η παρουσία μου είτε γιατί γράφω, είτε επειδή βλέπω και συζητάμε με την ομάδα, είτε γιατί κάποια πράγματα τα διαδίδω μέσω τον δικών μου μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, όπως σου είπα δεν είναι στάνταρ ο χρόνος. Δηλαδή δεν πηγαίνω κάπου 2-3 ώρες την ημέρα. Κι αυτό είναι το ωραίο καθώς δε χρειάζεται η φυσική μου παρουσία κι αυτό είναι το μέλημα μου για το μέλλον. Να κάνω κάτι που δε χρειάζεται να είμαι συνεχώς παρούσα αλλά να με γεμίζει και να μού αρέσει. Το ξεκίνησα λοιπόν με στόχο να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακόμα θα αντέξω και θα θέλω να είμαι ηθοποιός…

Στο επίπεδο μια διαπραγμάτευσης, είσαι σκληρός άνθρωπος;

Γενικότερα, σαν άνθρωπος σκέφτομαι τί έχω να κάνω, με ποιον έχω να το κάνω και για πόσο διάστημα. Και πάνω κάτω ζώντας μ’ αυτό έχεις μια τάξη πραγμάτων, μια τάξη μεγέθους για τα χρήματα που θα ζητήσεις. Δεν είναι ότι βάζω τόσο νερό στο κρασί μου που θα φτάσει στο σημείο να είναι μόνο νερό, αλλά χωράει αρκετά. Φέτος είπα “όχι” σε δύο θεατρικές παραστάσεις επειδή δεν τα βρήκαμε στο οικονομικό. Δεν μπορώ δηλαδή να κάνω κάτι το οποίο θα είναι τόσο χρονοβόρο και θα είμαι στην πρώτη γραμμή χωρίς το οικονομικό να με ικανοποιεί. Αυτό θα μπορούσα να το κάνω για κάτι πιο μικρό σε διάρκεια. Δηλαδή, όταν μιλάμε για ένα θέατρο στο κέντρο της Αθήνας και για παραστάσεις που θα παίζονται έξι φορές την εβδομάδα θα πρέπει να υπάρξει και το ανάλογο αντίκρισμα.

Διάβασα στο βιογραφικό σου ότι έχεις σπουδάσει φυσικοθεραπεία. Αυτό ήταν ανάγκη δική σου ή πίεση των γονιών σου να κάνεις κάτι πιο συμβατικό ως “μαξιλάρι ασφαλείας”;

“Όχι”, ήταν κάτι που προέκυψε. Εγώ ήθελα να σπουδάσω βιολογία και συγκεκριμένα γενετική. Ήμουν πολύ καλή στα μαθήματα και ιδιαίτερα στη χημεία και στη βιολογία. Έδωσα εξετάσεις στη δεύτερη δέσμη καθώς όπως είπα και πριν μού άρεσε πάρα πολύ η βιολογία.

Μια οι βάσεις πήγαν πολύ ψηλά, μια πολύ χαμηλά και δυστυχώς δε μού προέκυψε. Την πρώτη χρονιά που έδωσε πέρασα Ιατρική Θεσσαλονίκης, αλλά δε γράφτηκα ποτέ. Δεν το ήθελα. Ξαναέδωσα με στόχο το βιολογικό Κρήτης, αλλά κατέληξα στη φυσικοθεραπεία γιατί ήταν μια επιστήμη που με ενδιέφερε και δεν ήθελα να δώσω και τρίτη χρονιά εξετάσεις.