Σόφη Παπαδοπούλου: Η Ελλάδα διαθέτει μια “δεξαμενή” υποκριτικού ταλέντου υψηλού βεληνεκούς

Η εν λόγω παράσταση είναι ένας «καθρέφτης» του σύγχρονου άνδρα. Εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις που δοκιμάζονται, αλλά και στις συνθήκες που τις διαμόρφωσαν οι οποίες θυμίζουν καζάνι που βράζει. Το έργο ξεκίνησε την πορεία του το 2013 από το Λος Άντζελες, διακρίθηκε μεταξύ άλλων ως ένα από τα δέκα Καλύτερα Νέα Θεατρικά Κείμενα από το LA Weekly, ενώ έχει παρουσιαστεί στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Εδιμβούργο, το Κάνσας. Από 15 Ιανουαρίου ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση του Κίμωνα Φιορέτου και σκηνοθεσία της Σόφης Παπαδοπούλου.

Η σκηνοθέτης Σόφη Παπαδοπούλου, έχει μακρά εμπειρία στα θεατρικά και κινηματογραφικά δρώμενα. Σπούδασε υποκριτική στο Τορόντο και συμμετείχε σε πολλές θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές, ερμηνεύοντας ρόλους που εκτείνονται σε ένα ευρύ φάσμα ρεπερτορίου. Ίδρυσε το IWA Actors Studio στο Λος Άντζελες και στην Αθήνα, στόχος του οποίου είναι να υποστηρίζει τις ανάγκες των ηθοποιών, τόσο σε επίπεδο επαγγελματικής ανάπτυξης, όσο και ουσιαστικής καλλιτεχνικής εξέλιξης. Η IWA έχει αποκλειστική συνεργασία με το Beverly Hills Playhouse, μία από τις πλέον αναγνωρισμένες σχολές υποκριτικής του Λος Άντζελες.

Καταρχάς, πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με το θέατρο και ποιες θεατρικές παραστάσεις ήταν τα σημεία αναφοράς γι’ εσάς;

Η υποκριτική με γοήτευε από παιδί και πρακτικά η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε στην ηλικία των 10 ετών στο Toronto School o fDrama όταν ξεκίνησα να παίρνω μαθήματα υποκριτικής. Έκτοτε, κόλλησα το «μικρόβιο» και στην πορεία των χρόνων διένυσα το εύρος του χώρου, αρχικά ως ηθοποιός, και στη συνέχεια ως actingcoach και τα τελευταία χρόνια ως σκηνοθέτης και παραγωγός.

Η παράσταση «Θέα από τη Γέφυρα» σκηνοθετημένη απο τον IvovanHove υπήρξε καταλυτικό σημείο αναφοράς για εμένα. Θεωρώ ότι η «κλειστοφοβική» και μίνιμαλ σκηνοθεσία του VanHove σε συνδυασμό με τις ισορροπημένες και φυσικές ερμηνείες που πήρε από τους ηθοποιούς απογείωσαν αυτο το κλασικό έργο του ArthurMiller.

Ζήσατε και δουλέψατε πολύ στην Αμερική και ειδικότερα στο Λος Άντζελες. Γιατί επιστρέψατε Ελλάδα; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στην προσαρμογή σας εδώ τόσο ως άνθρωπος όσο και ως επαγγελματίας;

Συνεχίζω να εργάζομαι στο Λος Άντζελες ως actingcoach, ενώ εδώ και χρόνια είμαι συνεργάτης του Beverly Hills Playhouse – ίσως την κορυφαία σχολή υποκριτικής στο LA. O‘Αλλεν Μπάρτον, συγγραφέας του έργου ‘Σε μια Μέρα’, είναι φίλος και συνεργάτης μου στο BeverlyHillsPlayhouse.

Στην Αθήνα εστιάζω περισσότερο στη παραγωγή και σκηνοθεσία νέων έργων που πιστεύω ότι έχουν κάτι να πούνε. Η προσαρμογή στην πραγματικότητα της Αθήνας ήταν σχετικά εύκολη δεδομένου ότι η Ελλάδα διαθέτει μια «δεξαμενή» υποκριτικού ταλέντου υψηλού βεληνεκούς με ηθοποιούς που πραγματικά χαίρεσαι να δουλεύεις, ενώ και το κοινό διαθέτει υψηλή θεατρική παιδεία που δε βρίσκεται στο αμερικανικό κοινό. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε πρόκληση για εμένα να δώσω τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου να επικοινωνήσω με το κοινό.

Οι κριτικές που είχατε την πρώτη χρονιά ήταν πραγματικά διθυραμβικές. Πού νομίζετε ότι οφείλεται αυτή η επιτυχία; Υπάρχει κάτι που αλλάξατε φέτος στην παράσταση;

Το έργο είναι πολύ σύγχρονο με γλώσσα γρήγορη και «σημερινή» και θίγει με αμεσότητα επίκαιρα θέματα με τα οποία ο θεατής μπορεί να συσχετιστεί και να παρακολουθήσει εύκολα τη ροή της παράστασης. Βασιζόμενη στο πραγματικά εξαιρετικό κείμενο του AllenBarton, η σκηνοθετική μου προσέγγιση υπήρξε αφαιρετική σ’ ό,τι αφορά τα σκηνικά και εστίασα περισσότερο στο να αναδείξω την εσωτερικότητα των 2 πρωταγωνιστών μέσα από νατουραλιστικές και καθαρτικές ερμηνείες. Η επιλογή των 2 πρωταγωνιστών ήταν κομβική και είχα την τιμή να δουλέψω με δύο πραγματικά εξαιρετικούς ηθοποιούς που έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και έδωσαν συγκλονιστικά ρεαλιστικές ερμηνείες ξεγυμνώνοντας τα συν και πλην των χαρακτήρων που υποδύονται.

Στη φετινή σεζόν τόσο η δομή της παράστασης όσο και η διανομή των ρόλων παραμένει η ίδια, και σκηνοθετικά δουλεύουμε – χωρίς άγχος πλέον –στο να αναδείξουμε ορισμένα ευαίσθητα σημεία του έργου που θεωρώ ότι μπορούν να κάνουν το «ταξίδι» του θεατή πιο ολοκληρωμένο.

Τι θα έχει να δει και να ζήσει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;

Η πλοκή αφορά στο “ξεκαθάρισμα” της φιλικής σχέσης 2 ανδρών που δεν μπορεί πλέον να περπατήσει με τους βηματισμούς του παρελθόντος. Με αφορμή την ιστορία τους ο συγγραφέας του έργου μιλάει για θέματα που μάς αγγίζουν όλους, όπως η αγάπη, ο έρωτας, η αφοσίωση, το πέρασμα του χρόνου, αλλά και τα social media, η πολιτική ορθότητα, η ομοφυλοφιλία. Η «εσωτερική» πάλη των 2 πρωταγωνιστών που καλούνται να διαχειριστούν την προβληματική (πλέον) διαπροσωπική τους σχέση, ξεφουσκώνει στερεότυπα και απόψεις για τη φιλία, και αποκαθηλώνει απόψεις σχετικά με τι θεωρείται σημαντικό στις μέρες μας. Η μοναξιά, η επιτυχία, και η κοινωνική αποδοχή «τεστάρονται» μέσα από το πρίσμα του συστήματος αξιών, «νορμών» και ιδανικών που χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Δώστε μας τρία επίθετα που χαρακτηρίζουν τον Κίμων Φιορέτο κι άλλα τρία για τον Φάνο Παυλόπουλο.

Κίμων – δημιουργικός, καλλιτεχνικά ενστικτώδης και διαισθητικός Φάνης – υποκριτικά γοητευτικός, αισιόδοξος και επιβλητικός