Τα δικά μας τα παιδιά

Με αφορμή τις δηλώσεις Τζανακόπουλου και του Πρωθυπουργού περί δυνατότητας αρκετών χιλιάδων προσλήψεων στον Δημόσιο τομέα, τα επόμενα δύο χρόνια, έκανα τις παρακάτω σκέψεις.

Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας που να μην έχει αντιληφθεί ότι η αναξιοκρατία και η λογική του βολέματος / διορισμού των “δικών μας παιδιών” είναι από τις κύριες αιτίες που η χώρα έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει.

Εγώ προσωπικά θεωρώ αυτήν την μεθοδολογία σχηματισμού κομματικών στρατών ή την πρόσκληση δημοτικότητας, για να το πω ευγενικά, την μεγαλύτερη αιτία καταστροφής των πάντων σε αυτήν τη χώρα.

Και χρησιμοποιώ την φράση “καταστροφή των πάντων” γιατί ήταν ακριβώς αυτό. Από αυτές τις πρακτικές δεν καταστράφηκε μόνο η οικονομία μας, αλλά και η συνολική μας νοοτροπία του τι σημαίνει “εργασία”, υπηρεσία”, “κοινωνική συνοχή”, “δημιουργικότητα”, “συνεισφορά”, και οι λέξεις δεν έχουν τέλος…

Και για να το κάνω περισσότερο λιανά, θα περιγράψω τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια που συνηθίζουμε να τα κατηγορούμε για τη σημερινή μας μιζέρια.

Το συνολικό πολιτικό σύστημα, και όχι μόνο οι κυβερνήσεις, μετά την μεταπολίτευση του 1974, χρησιμοποίησαν το Ελληνικό Δημόσιο σαν μια οικονομική και εργασιακή στέγη με δύο σκοπούς. Αφενός μεν να εξασφαλίσουν φίλους, κομματικούς ή μη, οικογένειες και πολιτικά προσκείμενους με ένα σταθερό και “ξεκούραστο” εισόδημα από τον κρατικό κουρμπανά και αφετέρου να δημιουργήσουν εκείνη τη δημοτικότητα που χρειαζόντουσαν για να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα.

Οι πιο ευγενικοί θα επικαλεσθούν αυτήν την πρακτική σαν μαξιλάρι απέναντι στην ανεργία. Στην ουσία όμως είναι ανταλλαγή ανέργων μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα. Γιατί αυξάνοντας το δημοσιονομικό κόστος, αυξάνεις την φορολογία για να καλύψεις το κόστος όπου κατά συνέπεια αυξάνεις και την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτήν την πελατειακού είδους πρακτική, ακολούθησαν κατά κόρον οι κυβερνήσεις του παρελθόντος, αλλά και οι αντιπολιτεύσεις μείζονες και ελάσσονες δεν αντιστάθηκαν ποτέ σε αυτές τις λογικές προφανώς γιατί εκμεταλλεύτηκαν και αυτοί τις ίδιες πρακτικές.

Βέβαια η ζημιά ήταν διπλή, και στο μέγεθος του κόστους αλλά και στην ποιότητα του. Και το κόστος του Δημοσίου είχε διογκωθεί και οι υπηρεσίες του προφανώς υπολείπονταν κατά πολύ των απαιτουμένων ή αν θέλετε των προσδοκώμενων.

Με λίγα λόγια και πληρώσαμε, και δουλειά δεν κάναμε.

Με τον δε λογιστικό έλεγχο του χρέους, πριν μερικά χρόνια, απεδείχθη ότι περίπου το 80% του χρέους ήταν μισθοί και συντάξεις του Δημοσίου, που προφανώς προκάλεσαν τον υπερδανεισμό της χώρας και την συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

Και προφανώς οι πρώτοι διδάξαντες ήταν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που πρώτοι ακολούθησαν αυτές τις λογικές μετά το 1974, αλλά και η τωρινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καλά στηρίζει την ίδια ακριβώς λογική συνυπολογίζοντας και την σταδιακή κατάργηση του ΑΣΕΠ.

Πρέπει όμως να είμαι δίκαιος και δεν θα τους βάλω όλους στο ίδιο καλάθι.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, κατ αρχάς εψήφισαν και λειτούργησαν τον ΑΣΕΠ πρώτα και την ΔΙΑΥΓΕΙΑ μετά προσδίδοντας μια ουσιαστική τομή αξιοκρατίας και διαφάνειας στον δημόσιο βίο.

Με την κρίση του 2009, και τα δύο πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα, έκαναν την αυτοκριτική τους, και παραδέχθηκαν την χρήση πελατειακών πρακτικών στο παρελθόν και το πόσο επιζήμιες ήταν αυτές.

Τραγική ειρωνεία είναι ότι δεν τιμωρήθηκαν από τον λαό για αυτήν τους την παραδοχή αλλά για το γεγονός ότι ήθελαν να αφήσουν στο παρελθόν αυτές τις πρακτικές. Τιμωρήθηκαν με την δραστική μείωση της δημοτικότητας τους και με τον μουντζούρη του πρότερου ανέντιμου βίου, αλλά μια δεκαετία τώρα, φαίνεται να έχουν διορθώσει και το μίγμα του ανθρώπινου δυναμικού τους, και την φιλοσοφία τους, αλλά και να έχουν εγκαταλείψει για τα καλά αυτές τις λογικές του παρελθόντος.

Εξ ου και η δραστική μείωση του Δημοσιονομικού κόστους την περίοδο 2010-2014.

Δεν μπορούμε βέβαια να πούμε και το ίδιο για τα τελευταία 4 χρόνια όπου, κατά μαρτυρία των ειδικών, το κόστος του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 2 δις ευρώ.

Και μετά από 40 χρόνια γνώσης, 1 ουσιαστική χρεοκοπία, 10 χρόνια κρίσης και την αυταπόδεικτη ζημιά της αναξιοκρατίας, η λογική των “δικών μας παιδιών” καλά κρατεί στους κυβερνητικούς κύκλους.

Κλείνοντας το μάτι στους αδαείς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανερυθρίαστα, και όχι μόνον αυτός, είπε ότι θα έχουν την δυνατότητα για 38.000 προσλήψεις στο δημόσιο κατά την διετία 2019-2020.

Το απογοητευτικό είναι ότι αυτή η λογική έχει ακόμα οπαδούς στις τάξεις του λαού με την λογική της επιβίωσης πλέον.

Όταν καταλάβουμε ότι τις δουλειές πρέπει να τις κάνουν οι γνώστες και όχι οι γνωστοί, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε στην “επόμενη μέρα”.

Μόνον τότε όμως…