Βαγγέλης Λάσκαρης: “Το θέατρο είναι πολιτική πράξη”

Μετά από μια επιτυχημένη περσινή σεζόν με το “Μάρτυρα” του Marius von Mayenburg που τον έφερε μέχρι την σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά όπου και σκηνοθέτησε την “Πείνα” του Χαράλαμπου Γιάννου, ο Βαγγέλης Λάσκαρης επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια.

Στη σκηνή του Vault Theatre εκεί όπου τον συναντάμε τα τελευταία 5 χρόνια. Φέτος, ανέλαβε να μας παρουσιάσει το έργο του Tim Crouch “Ο συγγραφέας”.

Αυτό το έργο απευθύνεται σε τολμηρούς θεατές.

Περιέχει υλικό που μπορεί να ενοχλήσει και συνιστάται για ηλικίες 18+.

Μετά την έναρξη της παράστασης δεν επιτρέπεται η είσοδος στην αίθουσα.

Μη ρωτήσετε. Μη γκουγκλάρετε. Απλώς πηγαίνετε!

Βαγγέλη σε τί αναφέρεται η παράσταση ο «Συγγραφέας»;

Ο «Συγγραφέας» μιλάει για τη βία και για την ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Στην ουσία όμως, μιλάει για τη βία που κρύβει ο καθένας μας μέσα του και για την ηδονοβλεπτική διάθεση του θεατή. Μιλάει για την ευθύνη μας ως θεατές απέναντι σε αυτό που επιλέγουμε και μας αρέσει να βλέπουμε, όσο δυσάρεστο, όσο βίαιο, όσο σοκαριστικό κι αν είναι. Είναι μία ιστορία ελπίδας, βίας και εκμετάλλευσης. Μία θεατρική εμπειρία που δεν αφήνει κανένα να γλιτώσει, ανοίγοντας τα μάτια των θεατών και δείχνοντάς τους αυτό που θα έπρεπε να βλέπουν ήδη, το αυτονόητο: Όλοι έχουμε επιλογή!

Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου τί σ’ έκανε να επιλέξεις αυτό το έργο;

Νομίζω οι ιδιομορφίες που παρουσιάζει αυτό το έργο δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Η μοναδικότητά του και η ποιότητα γραφής κάνουν νομίζω κάθε άνθρωπο που αγαπά το Θέατρο να το ξεχωρίσει. Οι προκλήσεις που σου δίνει είναι σπάνιες. Οι δυσκολίες είναι τέτοιες που σε προκαλούν να τις αντιμετωπίσεις. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και το θέμα του. Προσπαθώ να υπάρχει μια συνέχεια στα πράγματα. Η βία τίθεται σε ακόμη μια παράστασή μου στο επίκεντρο αλλά αυτή τη φορά μ’ έναν άλλο τρόπο.

Δηλαδή;

Εδώ μιλάμε για τις εικόνες βίας που μας κατακλύζουν. Πόσο μπορούμε να τις αντέξουμε και πόσο να τις ανεχτούμε. Πόσο μας επηρεάζουν. Τί μας προκαλούν; Πόσο μας αλλάζουν. Τις έχουμε συνηθίσει και σε ποιο βαθμό; Τί αντίκτυπο έχουν σε μας τους ίδιους και στην κοινωνία που ζούμε. Τί προεκτάσεις έχει αυτό το γεγονός στον πολιτικό βίο. Ο φασισμός επιστρέφει. Τί θα κάνουμε; Θα τον ανεχτούμε;

Ποιος είναι ο Τιμ Κράουτς και γιατί τον αποκαλούν «Ο Πιραντέλο της Μεγάλης Βρετανίας»;

Αυτό είναι το παρατσούκλι του 54χρονου Τιμ Κράουτς, ενός ηθοποιού που βαρέθηκε την ανεργία αλλά και τα τηλεοπτικά σίριαλ όπου έπαιζε για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Και κάποια στιγμή, γύρω στα 40 του, ανέβασε ένα δικό του σόλο, το «Μy Arm». Αυτό ήταν. Η παράστασή του ήταν το απόλυτο γεγονός του Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2003.«Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο!» δήλωναν σύσσωμοι θεατές και κριτικοί. Μόνος του, σε μια άδεια σκηνή, με το ένα χέρι πάνω από το κεφάλι του, ο Κράουτς σχολίασε, όπως ο Πιραντέλο στο παρελθόν, το πόσο σκληρό μπορεί να είναι το τίμημα της τέχνης. «Καλλιτέχνης εννοιολογικός, δίχως όμως να καταντά δυσνόητος, πειραματιστής δίχως να χάνει την ουσία, ο Κράουτς επαναφέρει στο θέατρο την πίστη ότι οι λέξεις μπορούν από μόνες τους να συγκινήσουν», σημειώνει το λονδρέζικο «Time Out». Η διεθνής αναγνώριση δεν άργησε να έρθει. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε το 2011 όταν επισκέφτηκε το Bios για να παρουσιάσει τα σόλα του«My Arm» και «An Oak Tree», αποδεικνύοντας πως είναι καθηλωτικός ως ηθοποιός αλλά και πρωτοποριακός ως θεατρικός συγγραφέας, ο Κράουτς έγινε σε χρόνο-ρεκόρ ένας από τους πιο περιζήτητους δημιουργούς της χώρας του. Ο ίδιος, πάντως, απαρνείται τον τίτλο του «πειραματιστή»: «Κάθε εμπλοκή μας στο θέατρο είναι αυτόματα κι ένα πείραμα, διαφορετικά γιατί διάολο το κάνουμε;»

Βλέπω ότι βάζεις συνεχώς ερωτήματα. Η τέχνη τί λύσεις μπορεί να προτείνει;

Το να στραφείς στην τέχνη είναι σημαντικό. Το να διαβάζεις επίσης. Σαν καλλιτέχνες το να δημιουργούμε ερωτήματα σήμερα που όλοι μας προσφέρουν από παντού έτοιμες απαντήσεις είναι σπουδαίο. Θεωρώ ότι έχουμε ευθύνη και πρέπει να πάρουμε θέση. Γι’ αυτό και το θέατρο είναι πολιτική πράξη.

Είπες πρωτύτερα ότι “Ο συγγραφέας” χαρακτηρίζεται από μια μοναδικότητα. Τί το ξεχωριστό έχει αυτή η παράσταση;

Ο Τιμ Κράουτς είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος. Γνωρίζοντας πολύ καλά τη δύναμη της τέχνης του τολμά να την αποδομήσει πλήρως. Την εμπιστεύεται σε τέτοιο βαθμό που δε φοβάται ότι θα χαθεί τίποτα από τη δυναμική της μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία της αποδόμησης. Έτσι διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει. Κείμενο, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιοί, θεατές, σκηνογράφος χάνουν την πατροπαράδοτη θέση τους. Τα κάνει όλα ισάξια και κάτω από το ίδιο φως τους δίνει μια καινούργια φόρμα. Όλοι ίσοι, σ’ ένα μάθημα δημοκρατίας μοιραζόμαστε μια ιστορία που μας φέρνει αντιμέτωπους με τις δυσκολίες. Μας δείχνει πώς όλοι έχουμε ευθύνη για όσα θα γίνουν κατά την διάρκεια της παράστασης. Και είμαστε υπεύθυνοι και για όσα θα κάνουμε και για όσα δε θα κάνουμε. Ο συγγραφέας για όσα θα ειπωθούν, ο σκηνοθέτης που πήρε το ρίσκο να φέρει αύτη τη πρωτόγνωρη συνθήκη στη σκηνή, οι ηθοποιοί που διάλεξαν να πουν «ναι» σ’ αυτή τη δουλειά και να βρεθούν αντιμέτωποι με τις αντιδράσεις για αυτά που θα τολμήσουν να πουν και να κάνουν αλλά και το κοινό που διάλεξε να δει αυτό το έργο και θα παραμείνει ή θα εγκαταλείψει την αίθουσα κατά την διάρκεια της παράστασης.

Όλο αυτό μοιάζει με ένα κοινωνικό πείραμα. Πώς αντιδρά το κοινό;

Είναι και αυτό. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Άρα δεν μπορώ να σου απαντήσω. Ο ρόλος του κοινού είναι σημαντικός. Δεν είναι μια παράσταση interactive. Λέμε στο κόσμο πως απόψε ο καθένας θα υποδυθεί τον εαυτό του. Και όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο θα πρέπει να σκεφτούμε πως το κάνουμε καθημερινά. Σήμερα την εποχή των social media όλοι φτιάχνουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας και προσπαθούμε να την υπηρετήσουμε πιστά. Υποδυόμαστε τους εαυτούς μας. Αναδομούμε το ποιοί είμαστε σύμφωνα με τα πρότυπα που μας επιβάλλουν η μόδα και οι τάσεις της εποχής. Κρύβουμε τις αλήθειες μας πίσω από τον νέο μας εαυτό που έχουμε κατασκευάσει και προβάλουμε όσα θα μας κάνουν αποδεκτούς. Επικοινωνούμε διαφορετικά. Ίσως όχι λιγότερο. Αλλά διαφορετικά. Τελικά μέσα στο έργο όπως και στη ζωή αναρωτιέσαι τί είναι πραγματικό και τί όχι.

Πόσο δύσκολο ήταν τελικά να δημιουργήσεις όλο αυτό το περιβάλλον;

Ήταν η δυσκολότερη δουλειά απ’ όσες έχω κάνει. Συγκρούστηκα με ανθρώπους αλλά και καθημερινά με μένα τον ίδιο όπου συνεχώς ανακάλυπτα νέα πράγματα, έπρεπε να μάθω να διαλύομαι και να ανασυγκροτούμαι συνεχώς. Είχα την χαρά να έχω στο team που δουλέψαμε σπουδαίους ηθοποιούς με πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Πολλές φορές οι πρόβες ήταν αβάστακτες. Δεν είναι άνθρωποι που θα δεχτούν ότι τους λες. Κατάλαβα το πόσο μεγάλη αξία έχουν οι αντιδράσεις τώρα που τελειώσαμε τις πρόβες. Είδα χτες την ταινία Bohemian Raphsody, όταν πήγε στο Μόναχο ο Φρέντι Μέρκιουρι για να κάνει δυο σόλο άλμπουμ μπόρεσε να δουλέψει με όποιον ήθελε. Πλήρωσε και προσέλαβε τους καλύτερους. Ό,τι τους ζητούσε το εκτελούσαν. Όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελε. Έλειπαν οι αντιδράσεις από τα μέλη των Queen, αυτές ήταν που οδήγησαν στο να φτιαχτούν ορισμένα κομμάτια που τα θεωρούμε masterpieces.

Yπάρχει κάτι καινούργιο να περιμένουμε;

Ένα ένα βήμα τη φορά…

Σύντομο Βιογραφικό

Ο Βαγγέλης Λάσκαρης μόνιμος συνεργάτης του VAULT, σπούδασε Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Πέτρας, είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Univercity οf Kentucky. Προηγούμενες σκηνοθετικές του δουλειές “Jack and Jill” της Jane Martin, “Nord-Ost, μέρες που ξεχάστηκαν” του Torsten Buchsteiner, “Mr. Kolpert” του David Gieselmann, “Τα τέσσερα τετραγωνικά” της Άρτεμις Μουστακλίδου, “Frozen” της Bryony Lavery. Σαν βοηθός σκηνοθέτης έχει εργαστεί μαζί με τον Δημήτρη Καρατζιά στα έργα “Marvin’s room” και “Μικρές ιστορίες φόνων”. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις “Βαϊμάρη 2013” σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου, “Γαϊτανάκι” του Arthur Schnitzler σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Tim Crouch Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης Σκηνικός χώρος: Γιώργος Λυντζέρης Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Στριφτάρης Trailers: Θοδωρής Θεοδώρου, Γιώργος Στριφτάρης Trailer: https://vimeo.com/292985363 Αφίσα παράστασης : Come back studio Επιμέλεια προγράμματος: Εκδόσεις Άπαρσις Παραγωγή: Vault FB page : https://www.facebook.com/provatheatreorganization/ E mail: [email protected]

ΠΑΙΖΟΥΝ: Γιώργος Στριφτάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης, Άννα Αθηνά Κολιοφώτη, Άρης Κυπριανού.

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη και Πέμπτη: 21:00 ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 90′ (χωρίς διάλειμμα) ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Γενική είσοδος: 12 ευρώ Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ Ατέλειες: 5 ευρώ Πολυχώρος VAULT: Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια) Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889 (για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00) Email: [email protected] FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1