Αντώνης Γαλέος: “Η σεξουαλική απελευθέρωση συνδυάζεται με την αποκοπή των συναισθημάτων από το σώμα”

Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι με ποιον τρόπο τα ζητήματα του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας (δύο ολότελα διαφορετικές επικράτειες) θα μπλεχτούν, θα ξεσπάσουν, θα δυναμιτίσουν τις τρέχουσες μορφές κοινωνικότητας.

Εκεί που η εξουσία, η ψυχολογία και η οικονομία θέλουν να οριοθετήσουν τις ζωές (μας) η λογοτεχνία παίρνει την εκδίκησή της ορίζοντας ανεξίτηλα με τις εικόνες της την αντίληψή μας, τον τρόπο που ταξινομούμε τον κόσμο, φέρνοντας στο φως τους αόρατους δεσμούς που ενώνουν τους ανθρώπους σε ένα ατίθασο εμείς.

Γιατί άραγε έχει επικρατήσει η άποψη πως καταλαβαίνουμε το παρελθόν, την ταυτότητά μας και τους άλλους στοιχειοθετώντας τις διαφορές μας από αυτούς;

Από πού πηγάζει η ανάγκη να τονίζουμε τη διαφορετικότητα ως δικαίωμα σε έναν προσωπικό χώρο, τον ωκεανό της φαντασίας μας.

Μετά από έναν και πλέον αιώνα αισθητικών και φιλοσοφικών επαναστάσεων στην τέχνη, επανερχόμαστε στις παιδαγωγικές δυνατότητες της τέχνης του θεάτρου, ως φυτωρίου ενεργών πολιτών μυημένων στην τέχνη του διαλόγου, αναζητώντας το νόημα της διδακτικότητας στη βάση του: το ανθρώπινο σώμα.

Όλα αυτά μέσα από μία αλυσίδα γνωριμιών που συμπλέκουν τον πορνογραφικό συναισθηματισμό και τη συναισθηματική πορνογραφία, διερευνώντας τη σύνδεση του ανθρώπινου και του μυθολογικού… Μια παράσταση φτιαγμένη για να φτιάχνεται καθημερινά τόσο από τους δημιουργούς της αλλά και από το βλέμμα και την παρέμβαση των μεταμφιεσμένων της θεατών.

Ένα ανθρωπολογικό πείραμα για τα απώτερα όρια των ταμπού και της ανεκτικότητας και ένα θεατρικό ρομάντζο για τον πιο απλό, συγκινητικό έρωτα. Η ανιδιοτελής αγάπη, γαρ, είναι το μεγαλύτερο όπλο της απιστίας.

Μετά το Σικάγο, την Αυστραλία και τέσσερα χρόνια sold-out παραστάσεων στο Λονδίνο έρχεται και στην Αθήνα το καυστικό, προκλητικό και γεμάτο χιούμορ Fucking Men.

O γνωστός Αμερικανός συγγραφέας Joe Di Pietro (I Love You, You’re Perfect, Now Change) έχει διασκευάσει ελεύθερα το «Ερωτικό Γαϊτανάκι» του Άρθουρ Σνίτσλερ μεταφέροντάς το στο σήμερα και στο τώρα της κάθε χώρας όπου παίζεται η παράσταση.

Αντώνη, τι σε τράβηξε αρχικά στο έργο του Di Pietro;

Το πρώτο πράγμα που μού έκανε εντύπωση στο «Fucking Men» είναι ο τρόπος που αποκαλύπτει τη δηλητηριώδη συμμαχία ανάμεσα στον ερωτισμό και τις διαδικασίες ισοπέδωσης της ιδιαίτερης σκέψης – τον πόθο της παραβατικότητας εν προκειμένω και την ακραία διάθεση του σώματος σε ραγδαίες εναλλαγές συντρόφων… το γνωστό θέμα ότι για τη δυτική κοινωνία η σεξουαλική απελευθέρωση συνδυάζεται με την αποκοπή των συναισθημάτων από το σώμα. Και κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό, στους τόσους που λένε πως ο προσωπικός χώρος του ανθρώπου είναι ιερός, εδώ, το ιερό είναι το δικαίωμα του κρυφοκοιτάγματος στην κρεβατοκάμαρα, το να κοιτάς αδιάκριτα το φιλί των στομάτων, να ακούς ντροπαλά των ήχους των σωμάτων που πλησιάζουν. Πάντα με τραβούν οι σπονδυλωτές, επεισοδιώδεις ιστορίες. Πάντα αναζητώ την ενότητα μες στην πολλαπλότητα. Να βρω τα νήματα που ενώνουν τις διαφορετικές ζωές, τον τρόπο που επηρεάζουν άσχετα γεγονότα τη ροή της ζωής, τις διασυνδέσεις ανθρώπων που δε συναντήθηκαν ποτέ, τους έρωτες που εκδηλώνονται στα περιθώρια της γλώσσας, της ταυτότητας και της συνείδησης.

Τι πραγματεύεται η παράσταση;

Δέκα άντρες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων: ο έσκορτ, ο στρατιώτης, ο φοιτητής, ο μεταπτυχιακός, ο παντρεμένος, ο επιχειρηματίας, ο μπάρμαν, ο συγγραφέας, ο ηθοποιός και ο δημοσιογράφος μάς μεταφέρουν σ’ ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της σύγχρονης ερωτικής σκηνής.

Μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας, ένα έργο που μιλάει για τον έρωτα και το συναίσθημα ως δυνάμεις οι οποίες υπερβαίνουν τα φύλα και κάνουν τα φύλα να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Γιατί όπως το καλό σεξ, κάθε στιγμή της ζωής που περνάει σε αφήνει να ζητάς κάτι ακόμα.

Πόσο διαφορετική είναι η «διασκευή» σου από το πρωτότυπο «Fucking Men»;

Η βασική ιδέα είναι πως όταν παρακολουθείς μία παράσταση στο θέατρο σε μια κανονική παραγωγή, ή ακόμα και σε μία καθόλου κανονική παραγωγή, τη βλέπεις σε πανοραμικό πλάνο, αν μιλήσουμε με κινηματογραφικούς όρους. Η υποκειμενική αφήγηση ακόμα και στους μονολόγους στο θέατρο είναι κάτι διαφορετικό, βαθύτατα ανερμήνευτο. Κάπου κάτι χάνεται στο παιχνίδι του λόγου, όταν η σύμβαση της σύνδεσης ανάμεσα στον χαρακτήρα, την ηθοποιό και τη δράση ισοπεδώνεται και το έργο πλέον ζωντανεύει, η πλοκή ζει στο παρόν, ακαριαία, σε όνειρο. Επέλεξα στιγμές του έργου λοιπόν, θραύσματα από τις συνθήκες του και το αφηγήθηκα μέσα από αυτές. Είναι σαν κάποιος να είναι δευτεραγωνιστής σ’ ένα γεγονός που θα του επηρεάσει ανεξίτηλα τη ζωή του και οι πρωταγωνιστές συμπεριφέρονται σα να μην υπάρχει. Και αυτός ο δευτεραγωνιστής να είναι ο θάνατος. Και πρωταγωνιστής η βαθιά, υπαρξιακή ντροπή. Οι ήρωες παρακολουθούν ως άνθρωποι τη ζωή τους να αποδιοργανώνεται και να κατακερματίζεται γιατί έχουν μάθει να ζουν τους σεισμούς ως ρουτίνα ή τον χορό ως στάση. Μέσα από τη διασκευή βλέπουμε πώς νεκρώνεται στιγμή προς στιγμή η σκέψη και πώς ενεργοποιείται η γλώσσα. Και βέβαια όλα στην Ελλάδα λίγο πριν την έναρξη και λίγο μετά την λήξη του κύκλου των παραστάσεων (από τον Ιούνιο του 18 μέχρι τον Ιούνιο του 19).

Το θέατρό σου είναι σωματικό στην ουσία του. Ποια ήταν η αρχή της διαδικασίας: η κίνηση ή το κείμενο;

Οι πρώτες τρεις εβδομάδες ήταν αφιερωμένες στον ψίθυρο και πώς αυτός διαπερνάει το σώμα – το έργο μετατράπηκε σε θραύσματα που τρυπούσαν τα κορμιά των ηθοποιών – μέσα από την απόλυτη αφαίρεση και απλοποίηση προέκυψε μια εξαιρετικά σύνθετη δραματουργία στιγμών που συνδυάζουν τη βασική ύλη του θεάτρου (έλξη ως άπωση) με τα υλικά της λογοτεχνίας και του θεατρικού χορού. Χωρίς να αποκλίνουμε από το κείμενο, το υλικό που πρότειναν οι ηθοποιοί κατά τη σειρά των ασκήσεων αποτέλεσε τη βάση για μια ατελείωτη σειρά από προδοσίες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ανήκει στη θεωρία της μετάφρασης. Το θέμα είναι πως παρακολουθώντας την κίνηση στο έργο φτιάχνεις ένα άλλο σενάριο από αυτό που προτείνει ο λόγος. Το ίδιο συμβαίνει και με το σενάριο της ανάσας. Άρα συγγραφείς εν προκειμένω είναι οι ηθοποιοί και το κοινό. Η ζωή λογοτεχνεί.

Kατά τη διάρκεια της πορείας σου στο θέατρο, η αντίληψή σου για το πώς πρέπει να είναι μια παράσταση έχει αλλάξει;

Για μένα, κέντρο όλων αποτελεί η εμμονική προσπάθεια, πολλές φορές κόντρα σε κάθε αίσθηση λογικής, να συλλάβω και να αποκρυσταλλώσω τη σχέση της εμπειρίας μου με το περιβάλλον που την περικλείει – το ανθρώπινο (πραγματικό και μυθικό) περιβάλλον μου και απέναντι, τα εύθραυστα, μικροσκοπικά, λεπτεπίλεπτα και ατσάλινα νήματα των δεδομένων της αντίληψής μου. Και η σταυροφορία της απόλυτης ακρίβειας, η προσπάθεια ό,τι κάνω να είναι απλό, συγκεκριμένο, διαλογικό και να σέβεται τη ζωή των άλλων πολεμώντας τον χρόνο καίρια. Το σέλιλοιντ υποτίθεται πως το αποτυπώνει αυτό τέλεια: εκεί βλέπεις μεγεθυμένες και τις πιο μικρές κινήσεις του μικρού δακτύλου: εδώ όμως είσαι βουτηγμένος στο οξυγόνο και ασφυκτιάς από την έλλειψή του.

Όπως ζεις, μαθαίνεις τα βλέπεις καλύτερα τα αυτονόητα… τα μεγάλα και τα σημαντικά γεγονότα δεν είναι οι βασιλικές παρελάσεις, όχι, είναι μετά από τριάντα χρόνια γάμου ένα πρωινό μέσα στα άλλα, όταν ο ένας πάει να χασμουρηθεί και ο άλλος με ένα άνοιγμα των πόρων του, απομακρύνει κάθε ανάγκη ανίας από την ψυχή. Ή αλλιώς ο ένας απλώνει το χέρι και ο άλλος το απομακρύνει, και το σύμπαν αλλάζει.

Υπάρχει κάποιο έργο ή πρότζεκτ το οποίο πάντα ζητούσες να κάνεις και θα ήθελες να είναι το επόμενό σου;

Δεν ξέρω – ασφαλώς το “Fucking Men»;

Ταυτότητα παράστασης:

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

Συντελεστές

Κείμενο: Joe Di Pietro Μετάφραση / Διασκευή: Αντώνης Γαλέος Σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος Σκηνικά: Έμιλυ Ονισηφόρου, Βασίλης Βλασταράς Κατασκευή Σκηνικών: Δήμητρα Τερζή Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ελευθεράκου Μουσική: Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος Βοηθοί σκηνοθέτη: Νίκος Σιγάλας Τεχνικός Υπεύθυνος: Γιάννης Ελευθεράκος Φωτογραφίες: Βασίλης Μακρής, Χριστίνα Φυλακτοπούλου Trailer: Δημήτρης Συλβέστρος Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=ypgAc0PEiNo Σχεδιασμός Αφίσας: Θάνος Κερμίτσης Παραγωγή: R.M.LIGHT Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Παντελίδης Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη FB Page: https://www.facebook.com/TheatreVault/

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Περικλής Ασημακόπουλος, Άρης Βέβης, Ορφέας Γεωργίου, Γιώργος Κυριακόπουλος, Βασίλης Λιάκος, Νίκος Μέλλος, Γιώργης Παρταλίδης, Θαλής Πολίτης, Νίκος Σαμουρίδης, Βλάσσης Χρυσικόπουλος

Χορηγοί: Sexshop Eros – The erotic megastores UK BEAUTY BOX PIRAEUS

Παραστάσεις: Από το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018 έως την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο στις 21.00 – Κυριακή στις 18:15 Διάρκεια παράστασης: 120΄ (με διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 18€ Φοιτητικό, ανέργων: 15€ Ατέλειες ηθοποιών: 5€ Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theatre/polixoros-vault-skini-b/f-cking-men/

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS: Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια) Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889 (για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00) Email: [email protected] FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1