Υπάτιος Πατμάνογλου: Ο άνθρωπος που όλοι θέλουν να βλέπουν “τελειωμένο”

Υπάτιος Πατμάνογλου. Ο άνθρωπος που εδώ και ενάμιση χρόνο όλη η Ελλάδα θέλει να βλέπει δυστυχισμένο. Ο άνθρωπος που όλοι στο πρόσωπό του θέλουν να βλέπουν την τραγική φιγούρα του ανθρώπου που έχασε γυναίκα και παιδί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετά από ένα φρικτό τροχαίο στην Αθηνών – Λαμίας.

Ωστόσο, ξαφνικά η συμπόνια και θαλπωρή που αρχικά έδειχναν όλοι μετατράπηκε σε οργή και αποδοκιμασία. Ο Υπάτιος βλέπετε αποφάσισε να ξαναφτιάξει την ζωή του 20 μήνες μετά την στιγμή που του διέλυσε την ζωή.

Αποφάσισε να μην εγκατέλειψει την ζωή τόσο νωρίς και να παλέψει όσο είναι καιρός να ξανακερδίσει αυτό που τόσο άδικα του πήρε η μοίρα. Το δικαίωμα να νιώθει ευτυχισμένος.

Το σημείο του δυστυχήματος

Τι κοινωνία είναι αυτή λοιπόν που αντί να βοηθά έναν άνθρωπο να επουλώσει τις πληγές του και να προχωρήσει, του δίνει μια να πάει ακόμα πιο κάτω από ότι είναι. Να πιάσει πάτο.

Είναι πραγματικά λυπηρή, αλλά και ταυτόχρονα ανησυχητική αυτή η σύγχρονη τάση που θέλει τον καθένα που δεν νιώθει ευτυχισμένος, να επιθυμεί αλλά και να επιδιώκει την δυστυχία του συνανθρώπου του.

Δηλαδή πόσο ικανοποιημένοι θα ήταν μερικοί εάν ο Υπάτιος παρέμενε για όλη του την ζωή μόνος του παλεύοντας με τις σκέψεις του, βλαστημώντας την ώρα και την στιγμή που τράβηξε το χειρόφρενο του αυτοκινήτου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο.

Προφανώς και οι φλόγες που το αυτοκίνητό του τυλίχθηκε απο την σύγκρουση θα συνεχίζουν να σπινθηρίζουν στα μάτια του.

Προφανώς το παιδάκι και γυναίκα του θα μείνουν για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό του.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρωστάει στον εαυτό του να νιώσει ξανά ευτυχισμένος.

Ο Υπάτιος λοιπόν είναι πραγματικό παράδειγμα ανθρώπου που ξεπερνά τα άρρωστα “πρέπει” της ελληνικής πραγματικότητας. Ένας μαχητής που εκτός από το να αντιμετωπίσει το πένθος του, έπρεπε να αντιμετωπίσει και όλα αυτά τα “αρπακτικά” που καλύπτουν τις δικιές τους ανασφάλειες και κενά με τον πόνο των άλλων.

Το συμπέρασμα από όλη την κατακραυγή για τον Υπάτιο αποδεικνύει το πόσο υποκριτική τελικά είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Εξάλλου δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο οι άνθρωποι που φεύγουν, όσο και αυτοί που μένουν δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να βλέπουν έναν Υπάτιο (και κάθε Υπάτιο) παραδομένο.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Νίκου Μαρουλίδη, εδώ