Ποιος θα μιλήσει για την κοινωνία που στενάζει…

Τα στοιχεία που ακολουθούν αποτυπώνουν μια ζοφερή πραγματικότητα για την κοινωνική πλειοψηφία. Πάνω σε αυτά δεν γίνεται καμιά ουσιαστική συζήτηση από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Πηγαίνοντας προς τις εκλογές τα πολιτικά κόμματα του… ευρωπαϊκού τόξου δεν θέλουν να πηγαίνει η συζήτηση σε ό,τι μας κληρονόμησε η οικονομική κρίση, τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ελλάδα.

Η χώρα μας, πριν δέκα χρόνια είχε ΑΕΠ 222 δισ. ευρώ και χρέος 329 δισ. ευρώ.

Σήμερα το ΑΕΠ είναι 180 δισ. ευρώ και το χρέος 356 δισ. ευρώ. Οι τράπεζες είχαν καταθέσεις 220 δισ. ευρώ και κόκκινα δάνεια 10 δισ.ευρώ.

Σήμερα έχουν καταθέσεις 130 δις ευρώ και κόκκινα δάνεια 100 δις ευρώ.

Το χρέος είναι μεγαλύτερο από την αρχή της κρίσης αλλά “ρυθμισμένο” μέχρι το 2022.

Μετά όμως καμία πρόβλεψη ή ρύθμιση δεν καθορίζει την αποπληρωμή του, έτσι το μνημόνιο είναι μονόδρομος.

Η Ελλάδα δανείζεται με 3,5% ενώ αναπτύσσεται με ρυθμό 1,7%.

Αυτό σημαίνει πως το χρέος μας πλέον αυξάνεται με διπλάσιο ρυθμό από αυτόν του ΑΕΠ μας, δρόμος που οδηγεί και πάλι σε χρεοκοπία.

Το ασφαλιστικό μας σύστημα βασίζεται στο γεγονός πως οι μισθοί των 600 ευρώ είναι ικανοί να συντηρούν τις συντάξεις των 750 ευρώ με κρατήσεις της τάξης του 13% και ανεργία σε ποσοστό 18,6%.

Το άτοπο είναι προφανές.

Σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων:

• 4.064.750 φορολογούμενοι έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εφορία.
• 1.821.739 οφειλέτες απειλούνται με αναγκαστικά μέτρα.
• 1.186.438 έχουν βιώσει τον εφιάλτη των κατασχέσεων και δεσμεύσεων τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων.

Ο αριθμός των οφειλετών τετραπλασιάστηκε σε σχέση με την έναρξη των Μνημονίων.

Το 2010, οι οφειλέτες με ληξιπρόθεσμα χρέη ήταν 1.089.791 με τις οφειλές στα 32,4 δις ευρώ ενώ την 1η Δεκεμβρίου 2010 οι οφειλέτες ήταν 1.147.094 και τα χρέη στα 38,3 δις ευρώ.

Το διάστημα 2009-2013 τα ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία διπλασιάστηκαν (από τα 32 δις ευρώ στα 62 δις ευρώ) και τα επόμενα χρόνια συνέχισαν να αυξάνονται με ρυθμό έως και 13 δις ευρώ το χρόνο.

Η μεγαλύτερη αύξηση των ληξιπρόθεσμων καταγράφεται μεταξύ 2013 και 2014 ( από τα 62 δις ευρώ στα 74 δις ευρώ) ενώ στην ίδια περίοδο αυξήθηκε κατακόρυφα και το πλήθος των φορολογουμένων με ανοιχτούς λογαριασμούς στην εφορία (από 2,7 εκατομμύρια σε 4,1 εκατομμύρια).

Το 2022 δεν είναι τόσο μακριά. Τότε τελειώνει η ευνοϊκή ρύθμιση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.

Αν φτάσουμε -πράγμα αμφίβολο- μέχρι εκεί τότε το ποιο πιθανό είναι να παρακαλάμε τους εταίρους για ένα νέο μνημόνιο για νέα δανεικά δηλαδή, ώστε να αποπληρώσουμε τα προηγούμενα.

Αυτή η συζήτηση το ξέρουμε, είναι δυσάρεστη. Αποφεύγουν να την κάνουν τα κόμματα που μας έβαλαν και μας κράτησαν στα μνημόνια.

Να δούμε λοιπόν τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά το επόμενο χρονικό διάστημα και ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα κερδίσει στις εκλογές.

-Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών διότι τις πνίγουν τα κόκκινα δάνεια. Επενδυτές να βάλουν λεφτά σε βαρέλια δίχως πάτο δύσκολα θα βρεθούν.

Να φορτωθούμε νέα χρέη οι φορολογούμενοι είναι ένα σενάριο αν και δύσκολα θα βρεθούν χωρίς νέο μνημόνιο κράτη που θα δανείσουν το ελληνικό Δημόσιο.

Άρα, το πιο πιθανό σενάριο είναι να γίνει της Κύπρου: Να έχουμε μεγάλο και φυσικά οριζόντιο κούρεμα των καταθέσεων…

Πριν φτάσουμε εκεί δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις θα διαδέχονται καθημερινά η μία την άλλη προκαλώντας τεράστια κοινωνική αναστάτωση και κοινωνικές εκρήξεις.

-Η κοινωνική ασφάλιση θα κατεδαφιστεί διότι το συνταξιοδοτικό σύστημα, όπως διαμορφώθηκε με τον περίφημο νόμο Κατρούγκαλου, θα καταρρεύσει.

Έτσι, θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στην ιδιωτική ασφάλιση προς δόξαν του θερμού υποστηρικτή της Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που θα αδυνατούν να καταθέσουν τον γλίσχρο οβολό τους στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, θα παραμένουν ανασφάλιστοι.

Τα πανηγύρια για έξοδο από τα μνημόνια στα οποία πήραν μέρος η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, είναι στάχτη στα μάτια, παραπλάνηση.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν θέλει να γίνεται συζήτηση για όλα αυτά που προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον για τους πολλούς.

Θέλουν να συζητάμε αποκοιμισμένοι, μόνο για τα λεφτά που μετακόμιζε ο Τσουκάτος, το δάνειο που πήρε ο Πολάκης και τις “μεταγραφές” του Μωραϊτη και του Τόλκα.

Η ανάγκη να τεθούν τώρα τα μεγάλα ζητήματα που κάνουν τον βίο αβίωτο της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι έργο και αποστολή των αντιμνημονιακών δυνάμεων που αμφισβητούν στην πράξη τον ευρωπαϊκό μονόδρομο και αντιμάχονται τις πολιτικές της λιτότητας βάζοντας σε απόλυτη προτεραιότητα τις ανάγκες των πολλών…

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιώργου Χελάκη, εδώ.