Δυο οι κυρίες, μια η πολιτική πρακτική και η συμπεριφορά…

Η κ. Μοροπούλου εισέπραττε την σύνταξη ως ανύπαντρη θυγατέρα. Το έκανε αυτό για να αυξήσει το εισόδημά της που πρόκυπτε από την δουλειά της ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Δεν μπαίνω στην τσέπη της αλλά υποθέτω βάσιμα ότι δεν ήταν η σύνταξη αυτή ο μόνος τρόπος για να βιοποριστεί και να μην πεθάνει από την πείνα. Μου είναι επίσης πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι η κ. Μοροπούλου επιστήμονας και ενεργός πολίτης δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι με εισοδηματικά κριτήρια που θέσπισε νόμος του 2010 δεν δικαιούται να πάρει την σύνταξη.

Όταν μάλιστα το πληροφορήθηκε προσέφυγε στα δικαστήρια προκειμένου – όπως λέει – να καθοριστεί επ’ ακριβώς το ύψος του ποσού που πρέπει να επιστρέψει στο Δημόσιο. Έτσι θα είναι αφού έτσι ισχυρίζεται… Η περίπτωσή της έφερε στο μυαλό την περίπτωση της Μυρσίνης Λοϊζου που κι αυτή εισέπραττε σύνταξη της αποθανούσης μητέρας της. Οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ακριβώς ίδιες. Μοιάζουν όμως πάρα πολύ στον βαθμό που και οι δύο ο κύριες ήξεραν ότι εισπράττουν ως μη όφειλαν τις συντάξεις.

Τις κάνουν όμως να μοιάζουν εντυπωσιακά οι αντιδράσεις των κομμάτων. Στην περίπτωση της κ. Λοϊζου η Νέα Δημοκρατία έπεσε πάνω στην ίδια και κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας να του καταρρακώσει περαιτέρω το ήδη καταρρακωμένο “ηθικό πλεονέκτημα”. Ως επιμύθιο ζητούσε την αποπομπή της κυρίας Λοϊζου από το ευρωψηφοδέλτιο του κυβερνώντος κόμματος. Στην περίπτωση της κ. Μοροπούλου αντεπιτέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια επιχειρηματολογία ζητώντας να αποκλειστεί η πανεπιστημιακός από τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.

Και στις δυο περατώσεις ο στόχος κοινός. Να προκληθεί ζημιά στον πολιτικό αντίπαλο και όχι να στηλιτευθεί η πράξη.

Αν υπάρχει διαφορά αυτή έγκειται στην δύναμη προβολής των δυο περιστατικών. Εδώ φάνηκε η ισχύς της Νέας Δημοκρατίας που σήκωσε πολύ σκόνη με τα ΜΜΕ που την στηρίζουν σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που στερείται τέτοιας επικοινωνιακής δύναμης. Αυτό έχει την μικρότερη σημασία. Μεγαλύτερη, σπουδαία σημασία έχει ότι τα δυο κόμματα κάνουν επιλογές για τα κάθε είδους ψηφοδέλτιά τους με την ίδια λογική. Οι δε άνθρωποι που τα πλαισιώνουν έχουν κι αυτοί την ίδια λογική. Αυτή της προσωπικής τακτοποίησης. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιες πρακτικές, ίδιες πολιτικές.

Ο νέος δικομματισμός στήνεται με τα υλικά του παλαιού. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τέσσερα χρόνια παραμονής στις κυβερνητικές καρέκλες, κατάφερε να γίνει ίδιος και απαράλλαχτος με τους προκατόχους του. Η πολιτική μεταστροφή έφερε γρήγορα και μεταστροφή στις συμπεριφορές. Το πολιτικό σκηνικό της σήψης και της παρακμής είναι εδώ όπως το είχαμε γνωρίσει τις προηγούμενες δεκαετίες.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιώργου Χελάκη, εδώ