Παντελής Βούρος: “Πάλεψα και έφτασα ψηλά”

Παντελής Βούρος: Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του, την οικογένεια του, αλλά και το πως φαντάζεται τον εαυτό του στο μέλλον μίλησε σε συνέντευξη του στο περιοδικό DownTown Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη ο Παντελής Βούρος. Όπως τόνισε σε ηλικία 16 ετών έφυγε από το σπίτι του για να σπουδάσει μαγειρική, ενώ μίλησε και για την απόφαση του να φύγει για το Παρίσι λίγα χρόνια αργότερα με ελάχιστα λεφτά στην τσέπη του και χωρίς να ξέρει κανέναν.

Παράλληλα, ο πρώην παίκτης του Masterchef ανέφερε πως δεν μπόρεσε να δει πολλά από τα αξιοθέατα της πόλης γιατί εργαζόταν πάρα πολλές ώρες της ημέρας, ενώ επισήμανε πως χάρη στη σκληρή δουλειά του κατάφερε να πετύχει αρκετά πράγματα στη ζωή του. Τέλος, ανέφερε πως ο ίδιος «θυσίασε» την καριέρα του στο εξωτερικό για την οικογένεια του, η οποία τον χρειαζόταν πίσω για να αναλάβει το εστιατόριο που έχουν στην Κάλυμνο.

Σε άφησαν οι γονείς σου να φύγεις από το σπίτι στα 16, ενώ δεν τελείωσες το σχολείο;

Ναι, με άφησαν, γιατί είδαν ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και με στήριξαν. Πήγα σπούδασα στη Ρόδο, και παράλληλα δούλευα. Στα 18 μου, όμως, έπρεπε να πάω στρατό. Πήγα, τελείωσα το φανταριλίκι μου, δούλεψα δύο μήνες και με 800 ευρώ στην τσέπη έφυγα για το Παρίσι. Πήγα «αέρα πατέρα» που λέμε. Δεν ήξερα κανέναν, ούτε πού θα δουλέψω, ούτε πού θα μείνω, ούτε τίποτα. Με το που φτάνω, ανοίγω το google maps για να βρω τον δρόμο μου προς το φτηνό ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Βλέπω δίπλα ένα μαγαζί, τύπου μπακάλικο, με φακές, όσπρια και μπήκα να δω τι φάση είναι. Το αφεντικό ήταν Έλληνας. Του είπα την ιστορία μου, τι σπούδασα, πώς ήρθα κι έτυχε να ψάχνει ζαχαροπλάστη. Ξεκίνησα την επόμενη ημέρα. Μου έδωσε και μία σοφίτα για να κοιμάμαι. Ήταν ένα δωματιάκι που ίσα-ίσα χωρούσε το κρεβάτι μου και με το ζόρι μπορούσα να αλλάξω ρούχα. Η δε τουαλέτα ήταν έξω, και ήταν κοινόχρηστη. Επί έναν χρόνο δούλευα 12ωρο, μετά πήγαινα σε σχολείο γαλλικών για να μάθω τη γλώσσα κι αυτό ήταν. Δεν είδα ποτέ το μουσείο του Λούβρου, ούτε τον πύργο του Άιφελ.

Πώς γίνεται αυτό;

Δεν είχα τον χρόνο, δούλευα σαν το σκυλί! Πέρασα μεγάλο ζόρι επί έναν χρόνο. Μετά πήρα αύξηση κι από 900 ευρώ μου έδωσαν 1.400. Έγινα «βασικός» στο μαγαζί. Ύστερα γνώρισα τον Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι και με πήρε προσωπικό του μάγειρα. Αργότερα πήγα σε ένα εστιατόριο, ως μάγειρας, κοντά στον πύργο του Άιφελ, με μισθό 2.500 ευρώ και δύο ρεπό την εβδομάδα. Πολύ καλά ήταν. Από το μηδέν, μέσα σε ένα χρόνο, πάλεψα κι έφτασα ψηλά. Τα κατάφερα μόνος μου και έφτιαξα καλά τη ζωή μου. Θα προχωρούσα κι άλλο…

Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;

Επειδή «θυσιάστηκα» για την οικογένειά μου. Με χρειαζόντουσαν πίσω κι έπρεπε να γυρίσω, ώστε να αναλάβω το εστιατόριο που έχουμε στην Κάλυμνο. Εν τω μεταξύ, έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα με το Μπατακλάν και το είδα ως αφορμή κι αυτό, ώστε να επιστρέψω. Άφησα την καριέρα μου για να βοηθήσω την οικογένειά μου.

Θα ήθελες να ασχοληθείς με την τηλεόραση;

Να μαγειρεύω σε μία εκπομπή εννοείς; Ναι, θα το έκανα. Γιατί όχι; Πλάκα θα είχε και θα μου άρεσε. Γενικώς, θέλω να περάσω τα μηνύματά μου στον κόσμο.

Τι είδους μηνύματα θες να περάσεις;

Το ότι δεν πρέπει -ό,τι και να σου συμβαίνει- να χάνεις το χαμόγελό σου.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Θα ήθελα να έχω παντρευτεί, να έχω κάνει ένα παιδί. Εννοείται να έχω εξελιχθεί επάνω στη δουλειά μου, να έχω καταξιωθεί. Από εκεί κι έπειτα, νομίζω η ολοκλήρωση θα ερχόταν με την οικογένεια. Αυτό θα ήθελα.

Θα ενοχληθείς αν κάποια στιγμή τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν για εσένα;

Όχι, γιατί να στεναχωρηθώ; Αφού δεν τα είχα και πριν. Οπότε, θα συνεχίσω τη ζωή μου και χωρίς αυτά.