Amy Winehouse: Η περιπετειώδης ζωή και το τραγικό της τέλος

Amy Winehouse: Ήταν 23 Ιουλίου του 2011, όταν η διάσημη τραγουδίστρια άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 27 ετών

Amy Winehouse: Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου, πριν από ακριβώς οκτώ χρόνια η φωνή της Amy Winehouse σίγησε για πάντα. Ξεχώριζε πάντοτε. Είτε για την ιδιαίτερη χροιά της φωνής της, είτε για την εμφάνισή της είτε για το μακιγιάζ της, με σήμα κατατεθέν τα έντονα βαμμένα μάτια, είτε για την πολυτάραχη και γεμάτη καταχρήσεις ζωή της. Η ίδια αντιμετώπιζε προβλήματα με τις ναρκωτικές ουσίες, ενώ σύμφωνα με το γιατρό της έπασχε από βουλιμία. Μάλιστα, την τελευταία της εμφάνιση στο Βελιγράδι είχε εμφανιστεί σε άθλια κατάσταση και αναγκάστηκε να διακόψει την εμφάνισή της και στην συνέχεια την περιοδεία της.

«Έτσι είναι η ζωή. Δεν έχει νόημα να μελαγχολείς ή να αναστατώνεσαι για πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις ή να αλλάξεις», είχε δηλώσει τότε η τραγουδίστρια. Μια καλλιτέχνης σύμβολο που έφυγε στην ηλικία των 27 ετών, και προστέθηκε στο αρχικό «27 club» που ξεκίνησε από τους Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin και τον Jim Morrison.

Amy Winehouse: Η νεανική της ηλικία

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή του Southgate του Βόρειου Λονδίνου στις 14 Σεπτεμβρίου του 1983, σε οικογένεια Εβραίων, με ρωσική καταγωγή από την πλευρά της μητέρας της, η οποία άσκησε επιρροή στο ενδιαφέρον της για την τζαζ. Η Amy ήταν η κόρη του Mitchell Winehouse, οδηγού ταξί, και της Janis Winehouse, το γένος Seaton, φαρμακοποιού. Ο Mithcell συνήθιζε να τραγουδάει συχνά τραγούδια του Frank Sinatra στη μικρή Amy, η οποία επίσης υιοθέτησε αυτήν τη συνήθεια, σε σημείο που οι καθηγητές της ήταν αδύνατο να την κρατήσουν ήσυχη στην τάξη. Οι γονείς της χώρισαν όταν η Amy ήταν εννέα ετών.

Όταν η Winehouse ήταν εννέα ετών, η γιαγιά της Cynthia, πρότεινε να στείλει την Amy στη θεατρική σχολή Susi Earnshaw Theatre School για περισσότερη εξάσκηση. Στην ηλικία των δέκα, η Winehouse δημιούργησε το μικρό συγκρότημα Sweet ‘n’ Sour με την παιδική της φίλη Juliette Ashby, αλλά το συγκρότημα δεν είχε μέλλον. Έμεινε στη θεατρική σχολή Susi Earnshaw για τέσσερα χρόνια, πριν από την αναζήτησή της για πλήρη εξάσκησή της στη θεατρική σχολή Sylvia Young’s Theatre School, αλλά η Amy αποβλήθηκε, κατά ισχυρισμόν, από το σχολείο της στην ηλικία των δεκατεσσάρων, επειδή δε γράφτηκε εγκαίρως στο σχολείο αλλά και επειδή έκανε μία τρύπα για σκουλαρίκι στη μύτη της.

Η ίδια η Sylvia Young το αρνήθηκε αυτό: «Η Amy άλλαζε σχολεία στα δεκαπέντε της. Έχω ακούσει ότι είχε αποβληθεί, αλλά δεν αυτό δεν είναι αλήθεια. Εγώ ποτέ δε θα είχα αποβάλλει την Amy». Με συμμαθητές της από τη σχολή Sylvia Young’s Theatre School, εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο του show «The Fast Show» το 1997. Αργότερα, παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή BRIT στο Selhurst του Croydon. Επίσης, παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή του Southgate και στη σχολή του Ashmole.

Amy Winehouse: Τα πρώτα χρόνια της καριέρας της

Μετά την ασχολία της με την κιθάρα του αδερφού της, η Winehouse απέκτησε την πρώτη της κιθάρα όταν ήταν δεκατριών, και άρχισε να γράφει μουσική ένα χρόνο μετά. Σύντομα ξεκίνησε να εργάζεται, όπως για παράδειγμα ως δημοσιογράφος για τη «World Entertainment News Network», καθώς και επαγγελματικά ως τραγουδίστρια σε ένα συγκρότημα τζαζ. Ο περιστασιακός σύντροφός της και τραγουδιστής της σόουλ Tyler James έστειλε ένα demo της Amy σε έναν ειδικό για νέα ταλέντα. Η Winehouse υπέγραψε στη δισκογραφική εταιρεία του Simon Fuller το 2002. Ενώ η δισκογραφική εταιρεία σχημάτιζε το προφίλ της Amy, η Winehouse έκρυβε ένα μυστικό.

Ο μελλοντικός της ατζέντης στη δισκογραφική Ιsland Records / Universal Music, Darcus Beese, την άκουσε τυχαία όταν ο διευθυντής της δισκογραφικής The Lewinson Brothers του έδειξε μερικές παραγωγές πελατών του στις οποίες η Winehouse εμφανιζόταν ως ερμηνεύτρια. Όταν τον ρώτησε ποιος ήταν ο ατζέντης της, είπε ότι δεν επιτρεπόταν να πει. Έχοντας αποφασίσει ότι ήθελε να γραφτεί στη δική του δισκογραφική εταιρεία, πέρασαν μήνες ρωτώντας τον Beese σχετικά με την άγνωστη ταυτότητα της Winehouse. Μέχρι εκείνο τον καιρό η Amy είχε ηχογραφήσει έναν αριθμό από τραγούδια και υπέγραψε με την ΕΜΙ.

Μέσα από τις σχέσεις της με τους εκδότες της απέκτησε επαγγελματική σχέση με τον παραγωγό Salaam Remi. O Beese παρουσίασε την Amy στο διευθυντή του, Nick Gatfield, και ο διευθυντής της δισκογραφικής Island μοιράστηκε τον ενθουσιασμό του με την υπογραφή του συμβολαίου της Amy στη δισκογραφική εταιρεία του. Η Winehouse υπέγραψε συμβόλαιο στην Island Records / Universal Music, με τους εκπροσώπους της ΕΜΙ και της Virgin να έχουν ξεκινήσει ήδη κινήσεις ενδιαφέροντος ως προς το ταλέντο της Amy.

Δείτε την πρώτη της οντισιόν:

Ο Darcus Beese είπε στη HitQuarters, μια παγκόσμια μουσική εκδοτική εταιρεία, ότι ένιωσε το λόγο πίσω από τον ενθουσιασμό του για μια καλλιτέχνιδα, η οποία ήταν μία τυπική τραγουδίστρια της ποπ μουσικής τον καιρό που επρόκειτο να ξεσπάσει το γεγονός που τα μουσικά ριάλιτι στην τηλεόραση με κοινό χωρίς γνήσια και νέα ταλέντα.

Η μεγάλη αγάπη της Amy ήταν τα κοριτσίστικα συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960. Ο στυλίστας της Alex Forden τής υιοθέτησε το «άμεσα αναγνωρισμένο» χτένισμα «σφηκοφωλιά» καθώς και το μακιγιάζ σε στιλ Κλεοπάτρα από το συγκρότημα The Ronettes. O δημοσιογράφος της εφημερίδας «New York Times», Guy Trebay, συζήτησε την ποικιλία στις επιρροές του ύφους της Winehouse. Ο Trebay έγραψε: «Ο κομψός σύζυγός της, Blake Fielder-Civil, μπορεί να έχει επηρεάσει το στιλ της.»

Amy Winehouse: Η «εκτόξευση» της καριέρας της

Το ντεμπούτο άλμπουμ της, «Frank», κυκλοφόρησε στις 20 Οκτωβρίου 2003. Το άλμπουμ ήταν μια παραγωγή κυρίως του Salaam Remi, που πολλά τραγούδια είχαν επηρεαστεί από την τζαζ και, εκτός από δύο διασκευές, κάθε τραγούδι είχε γραφτεί και από την ίδια την Amy. Το άλμπουμ έλαβε θετικές κριτικές και έφερε συγκρίσεις της φωνής τής Winehouse με τις φωνές των Sarah Vaughan, Macy Gray και άλλων. Το άλμπουμ ανέβηκε στις υψηλότερες θέσεις των βρετανικών charts, όταν προτάθηκε στα BRIT Awards και συνέχισε για να πετύχει πλατινένιες πωλήσεις.

Αργότερα το 2004, η Amy Winehouse κέρδισε το βραβείο Ivor Novello στην κατηγορία «Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι» μαζί με τον Salaam Remi, για το πρώτο της single, «Stronger Than Me». Toν ίδιο χρόνο τραγούδησε στο Glastonbury Festival, στo V Festival, στο Παγκόσμιο Τζαζ Φεστιβάλ του Μόντρεαλ και στη σκηνή Jazzworld. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, η Winehouse σχολίασε ότι ήταν «80 τοις εκατό πίσω στη δημιουργία του επόμενου άλμπουμ», λόγω διαφωνίας στην ένταξη κάποιων τραγουδιών από τη δισκογραφική της εταιρεία. Επιπρόσθετα singles από το άλμπουμ είναι τα «Take The Box», «In My Bed / You Sent Me Flying» και το «Pumps / Help Yourself».

Το Μάιο του 2007 κέρδισε το ίδιο βραβείο με το «Rehab» από τη δισκογραφική της δουλειά «Back To Black» (2006). Στις 14 Φεβρουαρίου 2007 κέρδισε ένα BRIT Award στην κατηγορία της «Καλύτερης Γυναίκας Καλλιτέχνιδας». Τον Αύγουστο του 2007 η τραγουδίστρια κατέρρευσε ύστερα από υπερβολική δόση ηρωίνης και χρειάστηκε ένεση αδρεναλίνης αλλά και πλύση στομάχου. Τις επόμενες μέρες τις πέρασε σε κεντρικό ξενοδοχείο του Λονδίνου ενώ αναγκάστηκε να αναβάλει την εμφάνισή της στο Όσλο. Η Winehouse αντιμετώπιζε προβλήματα βουλιμίας και εκτός από τα ναρκωτικά ήταν εθισμένη και στο αλκοόλ. Την άρνησή της να ενταχθεί σε κέντρο απεξάρτησης την κατέγραψε στο τραγούδι «Rehab», το οποίο έγινε επιτυχία και βραβεύτηκε.

Στα τέλη του 2007 έγινε γνωστό ότι ο δίσκος της «Back to Black» είναι το πιο εμπορικό άλμπουμ για το 2007 στη Βρετανία. Το εν λόγω άλμπουμ κυκλοφόρησε στα τέλη του 2006 και μέχρι το Δεκέμβριο του 2007 είχε πουλήσει 1.500.000 αντίτυπα μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το Φεβρουάριο του 2008 η Winehouse δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην απονομή των Βραβείων Gramym, επειδή δεν εξασφάλισε εγκαίρως βίζα για τις ΗΠΑ. Εμφανίστηκε μέσω δορυφορικής σύνδεσης για να τραγουδήσει τις επιτυχίες της «You Know I’m No Good» και «Rehab» και να παραλάβει τα πέντε συνολικά βραβεία που κέρδισε.

To Μάιο του 2008 οι στίχοι του τραγουδιού της «Love Is A Losing Game» αποτέλεσαν μέρος ενός θέματος στις εξετάσεις του Πανεπιστημίου του Cambridge. To 2009 η Amy ιδρύει τη δική της δισκογραφική εταιρεία με τίτλο Lioness Records. H Winehouse υποστήριζε, ότι είχε επηρεαστεί από τη Motown Records του Berry Gordy Jr. και την 2’Tone του συγκροτήματος The Specials, για να τη δημιουργήσει.

Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά, και συγκεκριμένα τον Μάιο του 2009 απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον της για βιαιοπραγία σε βάρος μιας γυναίκας, στη διάρκεια ενός φιλανθρωπικού χορού στο Λονδίνο, το Σεπτέμβριο του 2008. Η Amy Winehouse επρόκειτο να τραγουδήσει ζωντανά για πρώτη φορά στην Αθήνα στα πλαίσια του Ejekt Festival στις 22 Ιουνίου 2011, μαζί με τον Moby, αλλά ακύρωσε αυτήν και τις υπόλοιπες δέκα εμφανίσεις της. Ζήτησε συγγνώμη από τους θαυμαστές της, καθώς, είπε χαρακτηριστικά, αυτό ήταν το καλύτερο που έπρεπε να κάνει. Επίσης, επέστρεψε πίσω στο κοινό την αμοιβή της για την εμφάνισή της στο Βελιγράδι.

Amy Winehouse: Το τραγικό τέλος

Ο σωματοφύλακας της Amy Winehouse ανέφερε ότι έφτασε στο σπίτι της τρεις μέρες πριν το θάνατό της και ότι είχε την αίσθηση πως η Winehouse ήταν μεθυσμένη. Παρατήρησε ότι η Winehouse έκανε μια μέτρια κατανάλωση αλκοόλ μέσα στις μέρες που ακολούθησαν. Παρατήρησε ότι η Winehouse «γελούσε, άκουγε μουσική και έβλεπε τηλεόραση στις 2 τα ξημερώματα την ημέρα του θανάτου της». Σύμφωνα με το σωματοφύλακα, στις 10:00 βρήκε τη Winehouse να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και προσπάθησε ανεπιτυχώς να την ξυπνήσει. Αυτό δεν του προκάλεσε υποψίες επειδή η ίδια κοιμόταν αργά μετά από έξοδο το προηγούμενο βράδυ.

Σύμφωνα πάλι με το σωματοφύλακα, λίγο μετά τις 15:00, έλεγξε πάλι πού βρισκόταν και την είδε να είναι ξαπλωμένη στην ίδια θέση όπως την προηγούμενη φορά. Έκανε έναν περαιτέρω έλεγχο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ανέπνεε και δεν είχε σφυγμό. Ανέφερε ότι κάλεσε αμέσως την άμεση δράση. Στις 15:54 ώρα Βρετανίας της 23ης Ιουλίου 2011, δύο ασθενοφόρα κλήθηκαν στην οικία της τραγουδίστριας, στο Κάμντεν του Λονδίνου. Επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα ο θάνατός της από τη Scotland Yard. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου της, εμφανίστηκαν στην περιοχή τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι καθώς τα πλήθη συνέρρεαν στη γειτονιά της Winehouse για να αποδώσουν φόρο τιμής.

Οι πραγματογνώμονες μπήκαν στο σπίτι της Winehouse και αμέσως μετά η αστυνομία έκλεισε το δρόμο. Βρέθηκαν ένα μικρό και δυο μεγάλα μπουκάλια βότκας στο δωμάτιό της. Μετά το θάνατό της, η τραγουδίστρια έσπασε το δεύτερο ρεκόρ της και μπήκε στο βιβλίο των Ρεκόρ Guinness για τα περισσότερα τραγούδια γυναίκας καλλιτέχνιδας τα οποία εμφανίστηκαν ταυτόχρονα στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου (8 τραγούδια).

Η αστυνομία ανέφερε ότι τα αίτια του θανάτου της Winehouse ήταν ανεξήγητα. Η νεκροψία έγινε στις 25 Ιουλίου 2011 με τα αποτελέσματά της να είναι ατελής και να μην μπορούν να στοιχειοθετήσουν την αιτία του θανάτου της. Στις 26 Οκτωβρίου 2011, η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ότι η Winehouse πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης και αλκοόλ. Σύμφωνα με αυτήν, η περιεκτικότητα του αλκοόλ που βρέθηκε στο αίμα της Winehouse ήταν 416 mg ανά 100 ml (0,416%) κατά το χρόνο του θανάτου της, πέντε φορές περισσότερη από το νόμιμο όριο κατανάλωσης αλκοόλ. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, «οι συνέπειες αυτών των δυνητικά θανατηφόρων επιπέδων αποτέλεσαν την αιτία του αιφνίδιου θανάτου της».

Η δισκογραφική εταιρεία της Amy Winehouse έκανε την ακόλουθη επίσημη δήλωση: «Είμαστε βαθιά λυπημένοι από την ξαφνική απώλεια μιας τόσο χαρισματικής μουσικού, καλλιτέχνη και ερμηνεύτριας». Πολλοί καλλιτέχνες απέδωσαν φόρο τιμής στη Winehouse, μεταξύ των οποίων οι U2, M.I.A., Lady Gaga, Marianne Faithfull, Bruno Mars, Nicki Minaj, Keisha Buchanan, Rihanna, George Michael, Adele, Kelly Clarkson, Courtney Love και το ροκ συγκρότημα Green Day, που έγραψε προς τιμήν της το τραγούδι «Amy».

Στο δίσκο «Banga» (2012), η τραγουδίστρια Patti Smith ερμήνευσε το τραγούδι «This Is the Girl», το οποίο απέδωσε φόρο τιμής στη Winehouse. Ο Mark Ronson αφιέρωσε το άλμπουμ του «Uptown Special» στη Winehouse, αναφέροντας: «Σε σκέφτομαι πάντα και αντλώ έμπνευση από σένα». Αξίζει να σημειωθεί πως η Amy Winehouse ήταν ένα ακόμα θύμα στη λέσχη των διάσημων που έφυγαν στα 27 τους χρόνια. Για ακόμα μια φορά το «27 Club» έγινε το επίκεντρο της προσοχής των ΜΜΕ. Τρία χρόνια νωρίτερα, η Winehouse είχε εκφράσει ένα φόβο ότι θα πέθαινε σε αυτήν την ηλικία.

Η κηδεία της τραγουδίστριας έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, με την παρουσία ελάχιστων φίλων της, στο κοιμητήριο του Έτζγουερ, στο βορειοδυτικό Λονδίνο στις 26 Ιουλίου 2011. Οι γονείς της, Janis και Mitchell Winehouse, η στενή φίλη Kelly Osbourne, ο παραγωγός Mark Ronson και ο φίλος της Reg Traviss ήταν μεταξύ των παρόντων στην κηδεία. Ο πατέρας της έβγαλε τον επικήδειο λόγο, στον οποίο είπε: «Καληνύχτα, άγγελέ μου, κοιμήσου ήρεμα. Η μητέρα και ο πατέρας σου σε αγαπούν τόσο πολύ». Το τραγούδι «So Far Away» της Carole King έκλεισε την τελετή. Η Winehouse τάφηκε στο Golders Green Crematorium. Οι γονείς της ίδρυσαν το Ίδρυμα «Amy Winehouse» ώστε να αποτρέψουν τη ζημιά από την κακή χρήση των ναρκωτικών μεταξύ των νέων ανθρώπων.

Η Winehouse δεν άφησε διαθήκη. Οι γονείς της κληρονόμησαν την κατοικία της. Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, οι βρετανικές αρχές ξανάνοιξαν την υπόθεση γύρω από το θάνατο της Winehouse. Στις 8 Ιανουαρίου 2013, μια δεύτερη ιατροδικαστική έκθεση επιβεβαίωσε ότι η Winehouse πέθανε από δηλητηρίαση εξαιτίας του αλκοόλ. Σε μια συνέντευξή του στα τέλη του Ιουνίου 2013, ο Alex Winehouse αποκάλυψε την πεποίθησή του πως οι διατροφικές διαταραχές της αδερφής του και η συνεπακόλουθη φυσική αδυναμία της ήταν η βασική αιτία του θανάτου της.

«Υπέφερε από υπερβολική βουλιμία. Αυτό δεν αποτελεί αποκάλυψη, το καταλάβαινες απλά κοιτώντας την. Θα πέθαινε ούτως ή άλλως εξαιτίας αυτής της πάθησής της, αλλά αυτό που τη σκότωσε πραγματικά ήταν η βουλιμία. Νομίζω ότι την έκανε πιο αδύναμη και πιο ευαίσθητη. Εάν δεν είχε διατροφικές διαταραχές, το ανοσοποιητικό της σύστημα θα ήταν πιο ισχυρό», είπε. Η Winehouse είναι η πρωταγωνίστρια στο «Amy» (2015), ένα ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του Asif Kapadia και σε παραγωγή των James Gay-Rees, Kapadia, Universal Music. Ο Kapadia και ο Gay-Rees παρουσίασαν το ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2013. Η ταινία, με θέμα τη ζωή της Winehouse, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2015 και κέρδισε το Όσκαρ του «Καλύτερου Ντοκιμαντέρ» το 2016.