Η Μαρέβα, η Περιστέρα και η Πάολα…

Ο Γιώργος Χελάκης γράφει στο νέο του blog στο pagenews.gr για τα θέματα που κυριάρχησαν στις διαδικτυακές συζητήσεις, σχετικά με τη Μαρέβα Μητσοτάκη,την Περιστέρα Μπαζιάνα και την Πάολα.

Kαι ξαφνικά η συζήτηση φούντωσε. Δυο ήταν τα θέματα που απασχόλησαν τους εραστές των πληκτρολογίων. Η εμφάνιση, δηλαδή το ντύσιμο της κυρίας Μαρέβας Μητσοτάκη στο πλευρό του πρωθυπουργού στο Παρίσι και η Πάολα που τραγούδησε Μίκη Θεοδωράκη στις Πρέσπες. Η συζήτηση (ο Θεός να την κάνει) εξελίχτηκε κυρίως στα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί που πολλοί μετρούν το μπόι τους και το βρίσκουν θεόρατο. Στην περίπτωση της συζύγου του πρωθυπουργού, το πράγμα ξεπέρασε κάθε είδους γελοιότητα. Η εμφάνισή της συγκρινόταν με την αντίστοιχη της κυρίας Μπέτυς Μπαζιάνα, συντρόφου του πρώην πρωθυπουργού.

Οι συγκρίνοντες μάλιστα, έφτασαν να επιχαίρουν διότι η… δική τους (Μπαζιάνα) υπερείχε ενδυματολογικώς των άλλων. Μιλάμε για φαιδρότητα στην οποία όπως αντιλαμβάνεστε πήραν μέρος ορισμένοι, οι οποίοι εξακολουθούν να μιλούν στο όνομα της Αριστεράς. Δεν αντιλέγω ότι νωρίτερα και η κυρία Μπαζιάνα είχε πέσει θύμα ανόητων και προσβλητικών σχολίων. Τώρα λοιπόν κάποιοι ανόητοι θεώρησαν πως ήρθε η ώρα να πάρουν ρεβάνς.

Το τι παντελόνι και τι παπούτσι φοράει κάθε κυρία έγινε αντικείμενο «πολιτικής επιχειρηματολογίας». Ανάλογα με την πολιτική που εκπροσωπεί κανείς , είναι και τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύει. Στην προκειμένη περίπτωση το θέμα είναι ότι αυτού του είδους η πολιτική αντιπαράθεση βρίσκει πρόσφορο έδαφος και απασχολεί ανθρώπους με δύσκολη καθημερινότητα και σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

Όλο και περισσότερο, η λογική των πρωϊνάδικων εισβάλλει στον καθημερινό διάλογο. Εκβάλλεται από την τηλεοπτική οθόνη και τα πληκτρολόγια κι έρχεται να κατακτήσει κυρίαρχη θέση στον καθημερινό λόγο των απλών ανθρώπων. Θέματα σοβαρά, όπως η μεγάλη οικολογική καταστροφή στον Αμαζόνιο, οι τεταμένες σχέσεις με την Τουρκία, τα εργασιακά, συζητούνται όλο και λιγότερο. Η δημόσια σφαίρα κυριαρχείται από τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των δυο κυριών. Και κάτι χειρότερο: Η συζήτηση διεξάγεται ως να πρόκειται για υποχρέωση των δυο κυριών να είναι η μία «κομψότερη» από την άλλη. Λες και η ενδυματολογική υπεροχή της μιας προσθέτει πολιτικό κεφάλαιο στον σύζυγό της.

Υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο: Εκλαμβάνεται περίπου υποχρέωση της κάθε μιας από τις δυο γυναίκες το να είναι κομψή. Αυτό θα πρέπει να είναι το μέλημά τους. Έχουμε δηλαδή επανάληψη του γνωστού σεξιστικού στερεότυπου που θέλει την γυναίκα περίπου ως αξεσουάρ του «ισχυρού άνδρα», του πολιτικού άντρα στην προκειμένη περίπτωση. Κάπως έτσι, συντελείται το κατρακύλισμα στο οποίο, με αφορμή το ντύσιμο της κυρίας Μητσοτάκη, παίρνουν μέρος και ορισμένοι που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί.

Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στους δίσκους της Πάολα με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Προτιμώ να τα ακούω στα διάφορα πανηγύρια στα χωριά μου. Εκεί τα ακούω με τον αυθεντικό ήχο τους και τα εντάσσω στην γενική κατηγορία των «σκυλοδημοτικών». Αναγνωρίζω βέβαια ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ξεφαντώνει με αυτά. Το ότι η Πάολα «μεγαλουργεί» τραγουδώντας αυτό το είδος δεν της αφαιρεί πρώτα τη δυνατότητα και μετά το δικαίωμα να τραγουδά και άλλα τραγούδια. Στην προκειμένη περίπτωση, τραγούδια του αξεπέραστου Μίκη Θεοδωράκη.

Κι όπως λένε οι έχοντες την σχετική γνώση, τα ερμηνεύει πολύ καλά. Νομίζω λοιπόν ότι και η Πάολα έχει τα δικαίωμα να κρίνεται από την ερμηνεία της και όχι από το αν επαγγελματικά (στις πίστες) τραγουδά οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, καθένας και καθεμιά από μας διατηρεί το δικαίωμα να προσέρχεται στους χώρους που η Πάολα ερμηνεύει Θεοδωράκη. Ο εξ ορισμού αποκλεισμός συνορεύει με τον ρατσισμό.