Φορολογικοί έλεγχοι: Ε όχι και σε γάμους!

Προφανώς κανείς δεν έχει δικαίωμα να σηκώνει χέρι σε κανέναν. Η αυτοδικία είναι εκτός κάθε δημοκρατικής λογικής. Όμως, οι δυνάμεις επιβολής του νόμου οφείλουν να λαμβάνουν υπόψιν τα γεγονότα ζωής των πολιτών. Προφανώς και η απάντηση στο ερώτημα αν θα πρέπει να γίνονται φορολογικοί έλεγχοι είναι ένα μεγάλο «ναι». Προφανώς και είμαστε υπέρ των εφοριακών που κάνουν τη δουλειά τους. Και απέναντι σε όποιον τους απειλεί ή ασκεί βία σε βάρος τους.

Αλλά, δεν είναι δυνατόν να επιλέγουν για έλεγχο ένα μαγαζί στο οποίο γίνεται γάμος. Βασικά αν το θεωρούσαν τόσο σημαντικό θα μπορούσαν να περιμένουν να τελειώσει το γλέντι. Όχι να το διακόψουν. Μια φορά παντρεύεται ο καθένας. Και στο κάτω- κάτω της γραφής αν είναι από εκεί να έχουμε φοροδιαφυγή ας την έχουμε. Δε γίνονται και πολλοί γάμοι πλέον. Υπερτερούν τα διαζύγια. Μέχρι και οι θάνατοι είναι πλέον περισσότεροι από τις γεννήσεις.

Προφανώς και θα πρέπει να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή. Με δράσεις υπέρ των πολιτών, όμως, όχι σε βάρος τους. Δεν είναι δυνατόν να παρεμβαίνει δημόσια αρχή σε γάμο ή κηδεία. Αυτά τα έκαναν στο παρελθόν μόνο κατακτητές. Οι Άγγλοι ευγενείς είχαν το δικαίωμα να… δοκιμάζουν πρώτοι τις νύφες της Σκωτίας! Οι Οθωμανοί μπούκαραν σε γάμους αλλοθρήσκων για να δουν αν είχαν μαζευτεί όπλα και αν γίνονταν συνεννοήσεις για εξέγερση.

Γιατί τις εποχές που οι συγκεντρώσεις ήταν ύποπτες, τα γεγονότα ζωής ήταν ευκαιρία να βρεθούν μαζί άνθρωποι που σε διαφορετική περίπτωση θα κινούσαν υποψίες. Επαναλαμβάνουμε, το κράτος δε θα πρέπει να συμπεριφέρεται στους πολίτες σαν να είναι ύποπτοι. Όλοι έχουν το τεκμήριο της αθωότητας και στις ποινές θα πρέπει να ισχύουν οι αρχές της αναλογικότητας και της επιείκειας. Δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτά πρόστιμα 5000 ευρώ σε γιαγιάδες που πουλάνε κάλτσες ή σε καφετζήδες ορεινών χωριών επειδή η πεθερά τους έκοβε τις πατάτες.

Φορολογικοί έλεγχοι: Διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα…

Η δράση του κράτους οφείλει να είναι αντικειμενική, διακριτική και αποτελεσματική. Δείτε πως έχουν εξελιχθεί οι έλεγχοι της τροχαίας. Ευτυχώς δε βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα πολίτες με τα χέρια στα αυτοκίνητα και τα όργανα να τους κάνουν σωματικό έλεγχο. Με διακριτικότητα οι αστυνομικοί ζητούν τα χαρτιά του κάθε οδηγού, λαμβάνοντας βεβαίως τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα, δεδομένου ότι έχουν απέναντί τους έναν άγνωστο.

Στην περίπτωση του φορολογικού ελέγχου, όμως, δεν υπάρχει άγνωστος. Ο έλεγχος γίνεται στην επιχείρηση του φορολογούμενου. Κάποιες φορές και στο σπίτι του. Δεν είναι αγνώστου διαμονής. Έχει ΑΦΜ, τηλέφωνο και το κυριότερο για να κάνει δουλειά λογικά θα πρέπει να πληρώνει και φόρους. Αν δεν το κάνει είναι ευθύνη του κράτους να εντοπίσει και να κλείσει τα παράθυρα που το ίδιο έχει ανοίξει. Γιατί οι φοροφυγάδες απλά εκμεταλλεύονται τις «ευκαιρίες» που κάποιοι έχουν «ξεχάσει» ψηφίζοντας νόμους.

Αν η χώρα είναι «παράδεισος» φοροδιαφυγής το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει το ζευγαράκι που θέλει να ξεκινήσει την κοινή του ζωή με μία χαρά. Με τους ανθρώπους που αγαπά. Είναι πραγματικά αδιανόητο να γίνεται ντου των αρχών σε γάμους και γιορτές για φορολογικούς λόγους, όταν δεν έχουμε δει αντίστοιχη ευαισθησία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των άσκοπων πυροβολισμών. Και όχι σε γάμους, αλλά σε απλά τραπέζια με αφορμή μια ημερολογιακή γιορτή, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Μια συνήθεια που δεν στερεί έσοδα, αλλά κοστίζει ζωές. Ένα έγκλημα που και αυτό έχει αφεθεί χωρίς τιμωρία…

Δείτε όλα τα άρθρa του Γιάννη Αντύπα εδώ.