Ένα brexit εν αγνοία των Βρετανών εργαζόμενων…

Η υπόθεση της αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πολύ σοβαρή για να την αντιμετωπίζουμε μόνο με αφορμή τις ιδιοτροπίες του υπερσυντηρητικού Μπόρις Τζόνσον και τα αλλεπάλληλα χαστούκια που δέχεται στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Ο κυρίαρχος λαός του Ηνωμένου Βασιλείου πήρε την απόφαση με δημοψήφισμα να αποχωρίσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο σεβασμός στην δημοκρατική πλειοψηφία που πήρε την απόφαση απαιτεί την υλοποίησή της. Διαφορετικά θα ζήσουμε καταστάσεις σαν κι εκείνη, όταν αγνοήθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το “όχι” του ελληνικού λαού έγινε “ναι” μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.

Όταν ήρθε η ώρα να υλοποιήσει την απόφαση, η κ. Μέι -τότε πρωθυπουργός- ανακάλυψε ότι θα πρέπει να ματώσει για να το καταφέρει. Η μεγάλη μάχη δεν δίνεται από την σκοπιά της περιφρούρησης των συμφερόντων των εργαζομένων που στήριξαν το brexit. Αυτοί παραμένουν χωρίς εκπροσώπηση. Το συντηρητικό κόμμα με επικεφαλής την Τερέζα Μέι, προσπάθησε να πετύχει μια συμφωνία εξόδου που να περιλαμβάνει ουσιαστικά την τελωνειακή ένωση ώστε να περιφρουρηθούν τα συμφέροντα της ανερχόμενης επιχειρηματικής ελίτ της χώρας.

Στην ουσία, πρόκειται για την μερίδα του κεφαλαίου που δεν επιθυμούσε το brexit σε αντίθεση με μια άλλη μικρότερη σε μέγεθος και δεμένη με την αμερικανική και όχι την ευρωπαϊκή οικονομία. Αυτή την διάθεση της Μέι διάβασαν σωστά οι Ευρωπαίοι και της έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι με όρους που “τσίγκλισαν” τα συντηρητικά αντανακλαστικά και τα “αυτοκρατορικά” υπολείμματα των “Τόρηδων”.

Ο Μπόρις Τζόνσον επιστρατεύοντας τις αναμνήσεις από το πάλαι ποτέ αυτοκρατορικό μεγαλείο κατάφερε να ρίξει την Μέι και να να λάβει αυτός και οι υπερσυντηρητικοί του Κόμματός του, τις διαπραγματεύσεις για την έξοδο έχοντας τον Ντόναλντ Τραμπ να τους κλείνει το μάτι…

Όσοι κάνουν κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την θεωρούν έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό για την επιβολή του κεφαλαίου στους εργαζόμενους δεν μπορεί να είναι υπέρ του Τζόνσον και να υιοθετούν πρακτικές όπως το κλείσιμο του Κοινοβουλίου. Είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι που ψήφισαν υπέρ της εξόδου, δεν εκπροσωπούνται από την πολιτική του Βρετανού πρωθυπουργού. Η άρνηση των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους Εργατικούς του Τζέρεμι Κόρμπιν με βάση ριζοσπαστικές θέσεις που είχε εκφράσει κατά το παρελθόν.

Οι βασανιστικές ισορροπίες στο εσωτερικό του Κόμματός του με την πλειοψηφία να γέρνει τελικά υπέρ της παραμονής, τον εμποδίζει να πάρει θέση για την επιδίωξη μιας συμφωνίας με θετικά στοιχεία υπέρ των εργαζομένων.

Το “Οχι” του βρετανικού λαού έφτασε να εκπροσωπείται από μια υπερσυντηρητική πλειοψηφία με επικεφαλής τον Μπόρις Τζόνσον. Έτσι, το πολιτικό διακύβευμα της μάχης που παρακολουθούμε να γίνεται στην πολιτική ζωή της Μεγάλης Βρετανίας αφορά το αν θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της επιχειρηματικής ελίτ που έχει σύνδεση με την ευρωπαϊκή οικονομία ή εκείνης που συνδέεται με την αμερικανική οικονομία. Όλα αυτά πασπαλισμένα με τον αγγλικό σωβινισμό και το πρώην αυτοκρατορικό μεγαλείο που εξακολουθεί να ρίχνει την χρυσόσκονη του σε μερίδα της συντηρητικής πολιτικής τάξης της χώρας.