Απατεώνες και βλάκες

Οι εξελίξεις στην υπόθεση Novartis «τρέχουν» συνεχώς και ο Σπύρος Γκουτζάνης, μέσα από το blog του στο Pagenews.gr, επιχειρεί να αναλύσει την κατάσταση.

Η επίσημη πλέον θέση της κυβέρνησης που διαχωρίζει την υπόθεση της δήθεν “σκευωρίας” για τη Novartis δεν αντέχει σε κριτική. Εν ολίγοις το Μέγαρο Μαξίμου δέχεται ότι ενορχηστρώθηκε μία “σκευωρία” κολοσιαίων διαστάσεων που έφθασε μέχρι να συζητείται στην Βουλή η παραπομπή δέκα πολιτικών προσώπων μεταξύ των οποίων τρεις πρώην πρωθυπουργοί. Αλλά θέλει να μας πείσει το Μέγαρο Μαξίμου ότι όλη αυτή η υπόθεση στήθηκε από τον τότε αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο (στον οποίο προσέδωσαν το προσωνύμιο Ρασπούτιν προφανώς γιατί δεν γνωρίζουν την ιστορία του δαιμόνιου Ρώσου μοναχού κατά το τέλος του τσαρισμού). Και ότι ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας δεν μετείχε σε αυτή την μεθόδευση.

Παρότι ήταν ο τότε πρωθυπουργός ο οποίος πρόσφερε την πολιτική ομπρέλα για να κινηθεί η κοινοβουλευτική διαδικασία κατά των 10 πολιτικών προσώπων, αφού προηγουμένως είχε στείλει τον κυβερνητικό του εκπρόσωπο στον Άρειο Πάγο προδικάζοντας τις εξελίξεις, στοιχείο για το οποίο του είχε ασκηθεί σωστά έντονη κριτική εκείνη την περίοδο. Όσο φιλότιμα κι αν προσπαθεί ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, Σταύρος Καλαφάτης, δεν πείθει.

Εάν υπάρχουν ενδείξεις για “σκευωρία”, τότε εμπλέκεται ο πρώην πρωθυπουργός και ίσως μερικοί ακόμη που τον πλαισίωναν στο Μέγαρο Μαξίμου. Εάν τα στοιχεία ήταν τέτοια που οδηγούσαν δικαιολογημένα σε διερεύνηση της ενδεχόμενης εμπλοκής πολιτικών προσώπων, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας παραπλανήθηκε, τότε το ίδιο μπορεί να υποστηρίξει κανείς βάσιμα και για τον Παπαγγελόπουλο. Ο πρώην υπουργός είναι ιδιόμορφη περίπτωση δημοσίου λειτουργού, αλλά τρελός ή ανόητος σε βαθμό που να αποφάσισε μόνος του να εξαπατήσει τον Αλέξη Τσίπρα για να παραπέμψει τρεις πρώην πρωθυπουργούς, δεν είναι.

Κι έτσι ξαναγυρίζουμε στο αρχικό ερώτημα: ήταν σκάνδαλο η υπόθεση Novartis. Σε αυτό συμφωνούν όλοι (εκτός ίσως από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Άδωνη Γεωργιάδη. Η διαφοροποίησή τους και μόνο τους καθιστά πολιτικά ύποπτους). Πρόκειται για σκάνδαλο που κόστισε στους Έλληνες φορολογούμενος αρκετά δις ευρώ -έστω κι αν δεν είναι τόσα πολλά που να το καθιστούν το μεγαλύτερο από συστάσεως ελληνικού κράτους όπως έλεγε τότε η κυβερνητική πλειοψηφία. Μπορεί αυτή η κατασπατάληση να έχει γίνει δίχως οι πολιτικοί υπεύθυνοι να έχουν πάρει χαμπάρι τίποτε; Η κοινή λογική λέει όχι. Οι ενεχόμενοι λένε ναι. Συμφωνούν ότι από κάτω τους γινόταν πάρτι αλλά αυτοί δεν είχαν καταλάβει. Στο δίλημμα αν είναι απατεώνες και με τον έναν ή άλλο τρόπο συμμετείχαν ή βλάκες και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτε, προτιμούν την δεύτερη απάντηση.

Η Δικαιοσύνη είτε με τους φυσικούς δικαστές είτε σε έκτακτες περιπτώσεις από την Βουλή, σε ένα κράτος δικαίου έχει τους κανόνες της, δεν έχει σημασία τι είναι γνωστό ή τι έχει γίνει αλλά τι μπορεί να αποδειχθεί. Εάν δεν αποδειχθεί με ακράδαντα στοιχεία τότε δεν μπορεί να υπάρξει καταλογισμός και καταδίκη. Στην περίπτωση της Novartis δεν αποδείχθηκε η εμπλοκή των πολιτικών προσώπων. Παρομοίως δεν είχε αποδειχθεί εμπλοκή στην υπόθεση της Ζίμενς, ούτε στις πολλές περιπτώσεις κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος, πχ στα εξοπλιστικά. Το ερώτημα που ανακύπτει αβίαστα είναι: τότε πως γίνανε πλούσιοι τόσοι πολιτικοί που ξεκίνησαν φτωχοί την καριέρα τους; μόνο με τις βουλευτικές τους αποζημιώσεις; Μάλλον προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι βλάκες είμαστε εμείς.