Έχει και τα δίκια του το ΚΙΝΑΛ

Στη δημοσιογραφία υπάρχουν τα πολυσέλιδα μεγάλα ρεπορτάζ, τα «σαλόνια», οι σελίδες, τα σχόλια και τα παραπολιτικά. Η έκταση που δίνεται αποφασίζεται με βάση τη βαρύτητα του κάθε θέματος. Η οποία θα πρέπει να κρίνεται με βάση τις πιθανές επιπτώσεις και το ενδιαφέρον της κοινή γνώμης, τη σημασία του για το εσωτερικό ενός θεσμού κοκ. Στο πολιτικό ρεπορτάζ συγκεκριμένα οι συγκρούσεις στελεχών πάντα έχουν ενδιαφέρον, αλλά σημασία έχει ποιοι συγκρούονται κάθε φορά.

Όταν συγκρούστηκε ο πρωθυπουργός Σημίτης με τον γραμματέα Λαλιώτη το θέμα ήταν τεράστιο. Όταν συγκρούονται δύο στελέχη ενός τομέα συνήθως είναι παραπολιτικό. Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφασίζουν οι συντάκτες του κάθε χώρου και οι αρχισυντάκτες τους. Όχι οι συντάκτες του ανταγωνιστικού κόμματος! Γιατί βλέπουμε τελευταία πολλά θέματα για το Κίνημα Αλλαγής από δημοσιογράφους που έχουν περάσει στο ρεπορτάζ* ΣΥΡΙΖΑ. Ανακαλύπτουν λοιπόν κόντρες στο ΠΑΣΟΚ ενώ όταν διαφωνεί ο Σκουρλέτης με τον Τσίπρα, δηλαδή ο γραμματέας με τον πρόεδρο και πρώην πρωθυπουργό, είναι… Παρασκευή.

Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή την «κρίση» που ανακάλυψαν ορισμένα ΜΜΕ για τη σύγκρουση Χρηστίδη – Καρανικόλα στο Κίνημα Αλλαγής. Όσο προβεβλημένα και να είναι τα συγκεκριμένα στελέχη η δημιουργία κρίσης από τη σύγκρουσή τους είναι αδύνατη. Είναι καθαρή δημοσιογραφική υπερβολή. Και δικαιολογημένα ίσως διαμαρτύρονται στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη όταν βλέπουν πηχυαίους τίτλους για το θέμα. Πόσο μάλλον όταν με το θέμα ασχολούνται δημοσιογράφοι που πλέον κάνουν ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ.

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι το κάνουν ως υπηρεσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Απλά ότι έχει αλλάξει η οπτική γωνία από την οποία βλέπουν τα πράγματα. Και η απόσταση. Για να μπορείς να εκτιμήσεις μία κατάσταση πρέπει να την ζεις. Αλλιώς είναι σα να βγάζεις συμπέρασμα για την ασθένεια ενός ατόμου που έχεις δει μονάχα σε φωτογραφίες. Καλό θα είναι λοιπόν ΜΜΕ και δημοσιογράφοι να μην αδικούν τα μικρότερα κόμματα απλά και μόνο επειδή μπορούν. Δε δείχνει πολιτικό πολιτισμό αυτή η στάση.

Τα ΜΜΕ πρέπει να αποφεύγουν τον κίνδυνο να γίνονται μέρος του προβλήματος και πολύ περισσότερο να παίρνουν το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς. Προφανώς και δε γίνεται κανένας να είναι αντικειμενικός 100%. Γιατί έχει τις πηγές τους, τους φίλους του, τις απόψεις του. Αλλά δε θα πρέπει να επιτρέπει σε όλα αυτά να τον κάνουν άδικο. Γιατί τότε χάνεται η ουσία του επαγγέλματος. Νοθεύεται η αποστολή. Και η δημοσιογραφία γίνεται ευάλωτη σε κριτική για αναξιοπιστία και εξυπηρέτηση συμφερόντων. Ακριβώς ότι επιθυμούν όσοι θέλουν να φιμώσουν τις ελεύθερες κριτικές φωνές που ενοχλούν την εξουσία.

*Μια διευκρίνιση για όσους δεν γνωρίζουν: τα ΜΜΕ έχουν διαπιστευμένους συντάκτες στα υπουργεία, τα κόμματα, τα συνδικάτα κοκ. Η διαπίστευση δε σημαίνει ταύτιση, αλλά σίγουρα διασφαλίζει τη συμμετοχή των διαπιστευμένων στην ενημέρωση. Τους δίνει τη δυνατότητα να είναι παρόντες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, ανάλογα με το πόσο θα το προσπαθήσει ο καθένας ή πόσο ενδιαφέρεται ο ίδιος και το μέσο στο οποίο εργάζεται.