Χρόνης Εξαρχάκος: Μοναχικός, γενναίος και σπουδαίος (vids)

Χρόνης Εξαρχάκος: Σαν σήμερα, πριν από 35 χρόνια, ο αγαπημένος Έλληνας κωμικός αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 52 ετών.

Χρόνης Εξαρχάκος: Η ατάκα “Βαγγέλη”, μπροστά στην… πόρτα που ανοιγοκλείνει με εντολές, αποτελεί την πιο αναγνωρίσιμη σκηνή του. Όμως, ο Χρόνης Εξαρχάκος δεν ήταν μόνο ο “τρελός επιστήμονας” στην αξέχαστη ταινία “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”. Αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες της κωμωδίας στα “χρυσά χρόνια” του ελληνικού κινηματογράφου, συμμετέχοντας σε 25 ταινίες και σε δεκάδες άλλες θεατρικές παραγωγές. Μπορεί στη διανομή να μην έπαιρνε τους πρώτους ρόλους, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε από το να γίνει αναγνωρίσιμος και αγαπημένος του κοινού. Ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος, ιδιαίτερα κυκλοθυμικός (όπως τον περιέγραφαν οι φίλοι του), ο οποίος είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ, αστείρευτο ταλέντο, αλλά και μία ζωή γεμάτη εμπόδια και συναισθηματικές στερήσεις.

Ο γεννημένος το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου, Χρόνης Εξαρχάκος, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο το 1963, έχοντας αποφοιτήσει από τη Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Για τις επόμενες δύο δεκαετίες, μέχρι τον θάνατό του, μία ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, έμεινε στην πρώτη γραμμή, συμμετέχοντας σε πλειάδα παραγωγών και γοητεύοντας το κοινό με τις υποκριτικές του ικανότητες και το χιούμορ του. Η αναγνωρισιμότητα, του έδινε την ευκαιρία να κάνει “γκελ” στο γυναικείο φύλο, όμως εκείνος είχε άλλη αποστολή. Είχε αφιερώσει την προσωπική του ζωή στη φροντίδα της άρρωστης μητέρας του. Μια σχέση αγάπης αλλά και αλληλεξάρτησης, καθώς όπως αναφέρουν πολλοί, η ίδια τον απέτρεπε από το να παντρευτεί, φοβούμενη ίσως ότι θα τον χάσει από κοντά της.

Σύμφωνα με τον Κώστα Βουτσά, η μοναχικότητα αλλά και η κυκλοθυμία του, οφειλόταν στο γεγονός πως υπήρχε ένας ανεκπλήρωτος πόθος στην καρδιά του αείμνηστου ηθοποιού.

Ένας πόθος για δημιουργία οικογένειας, ο οποίος δεν εκπληρώθηκε ποτέ, με τον Εξαρχάκο να φεύγει από τη ζωή νωρίς, σε ηλικία 52 ετών, παλεύοντας άνισα με τον καρκίνο. Στις τελευταίες του στιγμές, δεν έχασε το χιούμορ του, ούτε ξέχασε το παράπονό του. Οι φίλοι του αναφέρουν ότι σκάρωνε συνεχώς πλάκες στις νοσοκόμες από το κρεβάτι του πόνου, ελαφρύνοντας στιγμές που για άλλους μοιάζουν ασήκωτες.

Η χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε στο Λονδίνο δεν κατάφερε να τον απαλλάξει από την ασθένεια. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1984, με τη μητέρα του να καταρρέει οριστικώς και αμετακλήτως, χάνοντας το στήριγμά της. Έναν χρόνο αργότερα (1985), τον ακολούθησε στο μεγάλο ταξίδι..