Αφού η ιστορία (δεν) σας ανήκει…

Συνεχίζεται η συζήτηση σχετικά με το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το οποίο εξισώνει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Μαζί, συνεχίζεται και η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να εξισωθούν οι θύτες με τα θύματα, αυτοί που αντιστάθηκαν με αυτούς που πρόδωσαν και συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Για να μεταφέρουμε το θέμα και στα καθ υμάς, αυτοί που πανηγύρισαν γιατί ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν την σβάστικα από την Ακρόπολη με εκείνους που την άλλη μέρα το πρωί χαρακτήρισαν την πράξη αποτρόπαια διότι θα βάλει σε μπελάδες τους «φιλήσυχους Αθηναίους»…

Θα ήταν μέγα ιστορικό και πολιτικό λάθος να χωρίσει κανείς τους Έλληνες πολίτες εκείνη την εποχή σε μόλις δυο κατηγορίες. Αυτούς που αντιστάθηκαν στον κατακτητή και εκείνους που συνεργάστηκαν. Υπήρξαν και αυτοί (και ήταν πολλοί) που απλά έδωσαν την μάχη της επιβίωσης των ίδιων και των οικογενειών τους μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που δημιούργησαν η πείνα από την μία πλευρά και ο μαυραγοριτισμός από την άλλη.

Να επιχειρείται εκ των υστέρων η εξίσωση των κομμουνιστών και όσων αντιστάθηκαν (προφανώς δεν ήταν όλοι κομμουνιστές ούτε καν αριστεροί) με όσους συνεργάστηκαν και πρόδωσαν δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Είναι άλλο πράγμα η αναγκαία και επιβεβλημένη κριτική για την πορεία που πήραν τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλο η σύγκριση και η εξίσωση μιας ρατσιστικής και μισάνθρωπης ιδεολογίας με τα απελευθερωτικά προτάγματα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ας επιστρέψουμε τώρα στην Ελλάδα της γερμανικής κατοχής. Ακολουθεί ο όρκος που έδιναν οι μαχητές του ΕΛΑΣ όπως τον συνέταξε ο πρωτοκαπετάνιος Άρης Βελουχιώτης και τροποποιήθηκε το 1943: “Ορκίζομαι στον ελληνικό λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδος από τον ξενικό ζυγό. Ότι θ’ αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του εργαζόμενου ελληνικού λαού”.

Ακολουθεί ο όρκος όσων εντάσσονταν στα περιβόητα Τάγματα Ασφαλείς. Δυστυχώς μας διαφεύγει ποιος συνέταξε αυτό το κείμενο: “Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ.Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μου υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων”.

Είναι στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη να κρίνει και να καταλήξει σε συμπεράσματα σχετικά με τους δυο όρκους. Στα κείμενα αυτά αποτυπώνονται δυο κόσμοι που δεν γίνεται να εξισωθούν, όσα ψηφίσματα κι να εκδώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.