Δημοσιογραφία και απεργία

Κάθε απεργία είναι ένα γεγονός και ως τέτοιο αποτελεί μέρος της δουλειάς των δημοσιογράφων. Σπεύδω λοιπόν από την αρχή του άρθρου να καταθέσω τη θέση μου πως οι δημοσιογράφοι δε θα πρέπει να απεργούν την ημέρα που οι άλλοι κλάδοι κινητοποιούνται. Να είναι παρόντες στις διαδηλώσεις και να ενημερώνουν για αυτές την κοινή γνώμη. Στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γιατί αν δεν είναι εκεί οι επαγγελματίες υπηρέτες της ενημέρωσης τότε αναλαμβάνουν ρόλο οι φήμες και οι διαδόσεις.

Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να καλύπτουν τις δράσεις άλλων κοινωνικών ομάδων και να εργάζονται κάθε φορά που ένα σωματείο ή το σύνολο των εργαζομένων διεκδικεί τα δίκαιά του. Θα μου πείτε, οι δημοσιογράφοι δε θα απεργούν ποτέ; Βεβαίως και θα απεργούν. Όταν θα έχουν ένα κλαδικό θέμα και σε κάθε περίπτωση με βάρδιες ασφαλείας, καθώς η ενημέρωση είναι αγαθό όπως το νερό,το ηλεκτρικό και η ασφάλεια. Μου είναι πραγματικά αδιανόητο το μαύρο στην ενημέρωση και αυτό να λέγεται από κάποιους αγώνας.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στην έννοια της απεργίας γενικότερα.

Όταν τα συνδικάτα δεν έχουν τη στήριξη των εργαζομένων οι οποίοι πηγαίνουν κανονικά στις δουλειές τους, τότε αντί διακηρύξεων θα έπρεπε να κάνουν την αυτοκριτική τους. Γιατί φθάσαμε στο σημείο να έχουμε γενική απεργία και ουσιαστικά να μην αλλάζει τίποτα, παρά μόνο η ταλαιπωρία που προκαλούν τα παραρκαρισμένα μέσα μαζικής μεταφοράς του δημοσίου;

Η ΓΣΕΕ οφείλει εκτός από την αυτοκριτική της να προχωρήσει και σε ουσιαστική επανίδρυση, καθώς δεν είναι σήμερα τίποτα παραπάνω από μία γραφειοκρατική ομάδα στελεχών σε παρακμή.

Χωρίς κοινωνικές αναφορές, παρά μόνο στις ομοσπονδίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και η ΑΔΕΔΥ, βεβαίως, αν θέλει τη στήριξη των πολιτών θα πρέπει να πάψει να ζητά μόνο προσλήψεις και αυξήσεις. Θα πρέπει να ασχοληθεί και με την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στους πολίτες. Και στην κάθαρση των εσωτερικών αποστημάτων.

Σε ότι αφορά στους πολιτικούς δε θα πρέπει να κάνουν το λάθος να εκλάβουν την αδυναμία των συνδικάτων ως στήριξη προς τις πολιτικές τους. Ούτε καν για ανοχή δεν πρόκειται. Απλά οι πολίτες έχουν καταλάβει πως ούτε τα συνδικάτα, ούτε και οι πολιτικοί μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους και να απαντήσουν στις αγωνίας τους.

Και προτιμούν έτσι να πάνε στις δουλειές τους. Συνδικάτα και πολιτικοί όμως θα πρέπει να ξέρουν ότι κάποτε θα έρθει η ώρα της κρίσης. Και τότε οι πολίτες, όταν θα τους δοθεί πραγματικά η ευκαιρία να εκφραστούν, θα κάνουν αυτό που πρέπει. Αυτό που συμφέρει τους ίδιους και τη χώρα. Πραγματικά περιμένω με ενδιαφέρον να δω τα στατιστικά της απεργίας. Για να βγάλουμε όλοι τα σύμπεράσματά μας για το πόσο χρήσιμη ήταν ή όχι.