Οι “Ενήλικοι στην Αίθουσα” ενοχλούν

Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου γύρω από το σινεμά είναι περιορισμένες. Δεν θα μπορούσε να σταθώ σε μια συζήτηση για το σινεμά με όρους καλλιτεχνικούς και αισθητικής. Περιορίζομαι στο “μού άρεσε”, “δεν μου άρεσε”, άντε και καμία κουβέντα για τις ερμηνείες. Την ταινία “Ενήλικοι στην Αίθουσα” του Κώστα Γαβρά δεν είχα την αφέλεια να την αντιμετωπίσω ως μια μυθοπλασία.

Την αντιμετώπισα περισσότερο ως ένα ντοκιμαντέρ, μια καταγραφή των όσων έγιναν το δραματικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Ήξερα ότι ο σκηνοθέτης είναι επηρεασμένος από την συνεργασία του για την ταινία με τον πρωταγωνιστή των γεγονότων Γιάνη Βαρουφάκη. Ήταν επόμενο λοιπόν να υπάρχουν υποκειμενισμοί. Να υπάρχει υπερτονισμός κάποιων γεγονότων και προσώπων και υποβάθμιση κάποιων άλλων.

Με αιφνιδίασε η απουσία αναφοράς -έστω και υπαινικτικής- στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και στην διάθεση του κόσμου να αντισταθεί και να το πάει μέχρι τέλους.

Η εικόνα ότι μια κοινωνία είναι απούσα και ο υπουργός οικονομικών είναι περίπου μοναχικός καβαλάρης είναι έξω από την πραγματικότητα της εποχής. Κάτω από αυτή την οπτική αντιμετώπισα την ταινία και στο τέλος δεν απογοητεύτηκα. Δεν αποκλείω μάλιστα μετά από πολλά χρόνια οι ιστορικοί της συγκεκριμένης περιόδου να προστρέχουν και σε αυτή την ταινία του Κώστα Γαβρά όταν θέλουν να συλλέξουν στοιχεία για αυτό το ταραγμένο εξάμηνο που εν πολλοίς καθόρισε το μέλλον της χώρας για δεκαετίες.

Ωστόσο, θεωρώ εύκολη την κριτική ότι στόχος του σκηνοθέτη ήταν να αγιογραφήσει τον πληροφοριοδότη του και φυσικά δεν οικτίρω τον Γιάνη Βαρουφάκη που κατέγραφε τους συνομιλητές του. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου διότι θα πληροφορείτο ο κόσμος τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετώπιζαν το δράμα του ελληνικού λαού οι περισσότεροι των Ευρωπαίων εταίρων μας προεξάρχοντος του κ. Σόιμπλε.

“Δεν θα πληρώνουμε εμείς το γενναιόδωρο ασφαλιστικό σας σύστημα, αυτά είναι κομμουνιστικά όνειρα” ακούγεται να δηλώνει με κυνικότητα ο πρωτομάστορας της αιματηρής λιτότητας υπουργός της Γερμανίας.

Όσοι θεατές είχαν τα μάτια τους ανοικτά στην διάρκεια της ταινίας θα αντιλαμβανόταν ότι οι κύριοι αυτοί στο δωμάτιο, είχαν τιμωρητική διάθεση απέναντι στους Έλληνες και την τότε κυβέρνησή τους. Ότι πρωτίστως τους ενδιέφερε να σώσουν τις τράπεζές τους και να φορτώσουν τα βάρη της διάσωσης στους πολλούς. Μπορούσε επίσης να καταλάβει ότι η Γερμανία του Σόιμπλε ήταν εκείνη που κινούσε τα νήματα και οι άλλοι ακολουθούσαν.

Εύκολα επίσης, μπορούσε να γίνει αντιληπτό ότι ο Βαρουφάκης τους έφερνε στα όριά τους και έτσι έπαιρναν τα μέτρα τους για τον τελικό εκβιασμό που θα έφερνε την υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και έγινε. Στο δωμάτιο φαινόταν καθαρά ότι η χώρα ήταν μέλος μιας συμμαχίας στην οποία το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να αποδράσει. Επέλεξε να συμβιβαστεί και να φορτώσει τα βάρη του συμβιβασμού τους σε γενεές Ελλήνων.

Η ταινία του Γαβρά με τους υποκειμενισμούς και την αμφισβητούμενη καλλιτεχνική αξία της τα αποτυπώνει όλα αυτά. Αντιλαμβάνομαι ότι οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρωμονόδρομου θα έχουν μια δυσκολία ακόμα και να μπουν στις αίθουσες που προβάλλεται η ταινία…