Ξανά το ερώτημα: απατεώνες ή βλάκες οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο Novartis;

Ας υποθέσουμε ότι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, που ερευνάται τώρα από την Προανακριτική επιτροπή της Βουλής, παρενέβη όντως στη Δικαιοσύνη κατά την διερεύνηση του σκανδάλου Novartis, με συνεργό την εισαγγελέας Διαφθοράς.

Στην Προανακριτική λοιπόν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί, θα καλέσουν άλλους εμπλεκόμενους μάρτυρες να καταθέσουν ότι οι εισαγγελείς καθοδηγούμενοι από τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο τους πίεζαν να τους κατονομάσουν και έτσι να παραπεμφθούν από την προηγούμενη βουλή. Συμπέρασμα: άσπιλοι και αμόλυντοι οι πολιτικοί που διετέλεσαν διαχρονικά υφυπουργοί Υγείας, υπουργοί, πρωθυπουργοί και σκευωρία του ΣΥΡΙΖΑ που τους παρέπεμψε με κατασκευασμένες κατόπιν υποδείξεως του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου αναφορές.

Όλα καλά. Ή μήπως όχι; Γιατί τότε τι ισχύει για τη Novartis: ήταν σκάνδαλο ή δεν ήταν. Ακόμη και τα κόμματα που αντιδρούν για τους δικούς τους πολιτικούς λένε ότι ήταν σκάνδαλο, αλλά, προσθέτουν και σκευωρία η παραπομπή των πολιτικών.

Και ο Άδωνις Γεωργιάδης τότε γιατί έλεγε στην Ελβετική τηλεόραση ότι οι φαρμακευτικές μπορεί να χρηματίζουν γιατρούς και πολιτικούς αλλά σώζουν ζωές. Ποιοι είναι οι πολιτικοί που έχει στο νου του; Ο κ. Γεωργιάδης δεν μιλούσε σαν ένας τυχαίος, ούτε έκανε γενικές αναφορές. Ως πρώην υπουργός Υγείας μιλούσε στο πλαίσιο συγκεκρινένης έρευνας για το σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα.

Παίρνουμε λοιπόν σαν δεδομένο (και όχι σαν υπόθεση) ότι η Novartis λάδωνε γιατρούς και δημοσίους υπαλλήλους για να εγκρίνουν τις σχετικές δαπάνες που επιβάρυναν τελικά το δημόσιο ταμείο. Η μέχρι στιγμής έρευνα έδειξε ότι δεν ήταν μερικές εκτατοντάδες χιλιάδες ευρώ που χάνονταν μέσα στους προ κρίσης αχανείς προυλογισμούς των υπουργείων. Αλλά ήταν δισεκατομμύρια ευρώ -έστω κι αν δεν είναι στο ύψος που καταγγέλλει η νυν αντιπολίτευση. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι, υφυπουργοί και υπουργοί δεν έπαιρναν χαμπάρι τίποτε για το πάρτι που γινόταν με τα λεφτά του δημοσίου; Τόσο ανίκανοι και ανόητοι είναι;

Η τριγωνική διαπλοκή προυποθέτει τον ιδιώτη που συναλλάσσεται με το δημόσιο, τον δημόσιο παράγοντα που του εγκρίνει τις χρηματοδοτήσεις, ενίοτε παράνομες και υπέρογκες, και τον πολιτικό προϊστάμενο υπό την σκέπη και με την ανοχή του οποίου γίνεται η συναλλαγή. Μπορεί τα χρήματα να μην καταλήγουν στην τσέπη του πολιτικού (για να το πει αυτό κανείς θα πρέπει να έχει ακράδαντα αποδεικτικά στοιχεία), αλλά να πηγαίνουν στις κομματικές πελατείες, ή στις προσωπικές πελατείες του πολιτικού ή στα μαύρα ταμεία των κομματών – αποδείχθηκε στο σκάνδαλο Ζίμενς. Το αποτέλεσμα για το δημόσιο ταμείο είναι το ίδιο. Εκτεταμένη και χρόνια συναλλαγή όμως ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ δίχως πολιτική ανοχή δεν μπορεί να υπάρξει.

Σύμφωνα με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: οι πολιτικοί δεν είχαν καμία εμπλοκή και ευθύνη για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος που γινόταν στον τομέα της ευθύνης και της επίβλεψής τους. Κι έτσι αντί να ακολουθήσουμε το μίτο του σκανδάλου που θα οδηγήσει σε πολιτικά πρόσωπα, θα καταδικάσουμε τον Παπαγγελόπουλο για την σκευωρία κατά των πολιτικών προσώπων που έχουν την ευθύνη. Και θα επιστρέψουμε στο bussines as usual. Επιστροφή στην κανονικότητα που κατέστρεψε την χώρα.

Υ.Γ. Ακόμη και ο κ. Γεωργιάδης μπορεί ενίοτε να είναι αμετροεπής και ανερμάτιστος αλλά βλάκας δεν είναι.