Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την παρέμβαση των δέκα κοριτσιών στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας.

Καταφέραμε πάλι να διχαστούμε. Γιατί δέκα κορίτσια επέλεξαν λάθος τόπο και χρόνο για να διαδηλώσουν τα αισθήματά τους και τις αγωνίες τους. Δε θα τολμούσα ποτέ να χρησιμοποιήσω μία φράση του Χριστού την ώρα του Μαρτυρίου Του για να περιγράψω ή να σχολιάσω μία τέτοια κατάσταση αν στο φόντο δεν έβλεπα και το Τετέλεσται. Την ήττα της θνητής μας συνείδησης και την νίκη της αναγέννησης που ακολουθεί.

Γιατί στον κόσμο μας αυτό είναι το νόημα της θυσίας. Κάποιοι χάνουν κάτι, ακόμη και τη ζωή τους, για να συνεχίσει η επόμενη γενιά. Άνθρωποι άγνωστοι σε εκείνους. Ελάχιστοι δικοί τους ίσως, αλλά οι περισσότεροι, οι πολλοί άγνωστοι. Αυτό συμβαίνει και όταν οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες παρακμάζουν. Ανοίγουν τον δρόμο στους επόμενους. Με την ελπίδα οι επόμενοι να μην είναι φανατικοί και σκοταδιστές.

Θα ήθελα πρώτα να απευθυνθώ σε όσους χαρακτήρισαν τις αντιδράσεις υπερβολικές. Θα ήθελαν να κάνουν τον κόπο να σκεφτούν τι θα γινόταν αν αυτό το… δρώμενο τα κορίτσια το έκαναν σε μία ανελεύθερη χώρα με άκαμπτη θρησκευτική κουλτούρα.

Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε εικόνα τι θα γινόταν. Πάμε τώρα στους θιγμένους. Κυρίες και κύριοι αυτή είναι η ουσία της κουλτούρας και της θρησκείας μας. Είμαστε ανεκτικοί. Έχουμε μέσα μας τη δύναμη της συγχώρεσης. Βλέπουμε τα πράγματα στο πραγματικό τους μέγεθος. Δεν είναι απειλή τα δέκα κορίτσια. Απειλή είναι ο παραλογισμός που φαίνεται να επικρατεί. Η πλάνη πως η πράξη τους συνιστά πράξη αντίστασης. Αντίσταση ποιων εναντίον ποιου; Ο κίνδυνος είναι να βρισκόμαστε σε παρακμή, να πλησιάζει το τέλος και το νέο να είναι χειρότερο.

Γιατί στη θέση της θυσίας έχει μπει η κοροϊδία. Η ανέξοδη και εκ του ασφαλούς διαμαρτυρία!

Θέλω να απευθυνθώ και στα δέκα κορίτσια. Αισθάνονται ότι αυτό που έκαναν θα μπορούσαν να το κάνουν σε μία κοινωνία μιλιταριστική στην οποία αναφέρονται στο μήνυμά τους; Θεωρούν δικαίωμά τους να ανεβαίνουν στην σκηνή όταν παίζεται μία παράσταση με άλλους πρωταγωνιστές; Είναι η δική τους ελευθερία τόσο σημαντική που να περιορίζει των την ελευθερία των άλλων;

Είχαν κανέναν λόγο να κάνουν όσους πιστεύουν στη γιορτή να νιώσουν άσχημα; Μακάρι να μην υπήρχε πόλεμος. Μακάρι άνθρωπος να μη σήκωνε χέρι σε άνθρωπο. Όμως, από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι φαντασίωση και προβληματική κατάσταση η άρνηση των συνεπειών. Και κάτι τελευταίο. Τα δικαιώματα πάνε πακέτο με υποχρεώσεις. Αλλιώς είναι κατάχρηση.

ΥΓ. Όταν χάνουμε εμείς κάποιοι άλλοι κερδίζουν. Και αυτό θα γίνεται μέχρι «το εμείς και οι άλλοι» να σταματήσει να ισχύει, αν ποτέ συμβεί αυτό…