Μεσάνυχτα: Στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη βρέθηκε χθες βράδυ η Γιώτα Καρά, η γυναίκα που στα 10 της θάφτηκε επί ώρες κάτω από τα συντρίμμια σε κτίριο στην Μεταμόρφωση μετά τον ισχυρό σεισμό που έπληξε την Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1999. Η κοπέλα περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια του ισχυρού σεισμού αλλά και μέχρι την ώρα που η ζωή της τέθηκε εκτός κινδύνου, όταν και απεγκλωβίστηκε από τα συντρίμμια όπου και βρισκόταν επί 5,5 ώρες.
Μιλώντας στην εκπομπή, περιέγραψε καρέ καρέ τη στιγμή του σεισμού, τα πρώτα λεπτά που συνειδητοποίησε πως κάτι σοβαρό συμβαίνει: «Το σπίτι μας ήταν στη Μεταμόρφωση, απέναντι από το δημοτικό σχολείο. Ήταν μια τετραώροφη πολυκατοικία με 16 οικογένειες. Οκτώ οικογένειες είχαν θύματα και οκτώ δεν είχαν, αλλά όλοι έχασαν το σπίτι τους».
Για τη στιγμή του σεισμού είπε: «Ήταν δευτερόλεπτα, δεν καταλάβαμε τι έγινε. Μόνο ο πατέρας μας φώναξε “Μη φοβάστε, κάνει σεισμό“. Μαύρισαν όλα σε δευτερόλεπτα. Δεν έχω μνήμες. Θυμάμαι μόνο μια ρωγμή στον τοίχο, μόνο αυτό θυμάμαι, μετά σκοτάδι. (…) Αναζήτησα την αδερφή μου, δεν ακουγόταν. Στην αρχή μου μιλούσε ο πατέρας μου. Όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα ότι αλλάζει η αναπνοή του πατέρα μου, μέχρι που δεν τον άκουγα πια…» είπε χαρακτηριστικά.
«Δεν είχα την αντίληψη ότι είχε πέσει όλο το κτίριο, νόμιζα ότι κάτι έχει πέσει μόνο πάνω σε μένα. Αισθανόμουν σκόνη και χώμα στο στόμα μου, αλλά δεν φανταζόμουν ότι έχει πέσει όλο το σπίτι. Έμεινα 5,5 ώρες κάτω από τα συντρίμμια. Κατάλαβα ότι έπεσε η πολυκατοικία όταν με απεγκλώβισαν. Ήμουν εγκλωβισμένη στα χαλάσματα και πονούσε το κεφάλι μου, που ήταν εγκλωβισμένο ανάμεσα σε ξύλα. Οι μετασεισμοί το έκαναν χειρότερο (…) Όταν με απεγκλώβισαν, αγκάλιασα πολύ δυνατά τη μητέρα μου» είπε.
«Στο νοσοκομείο άκουσα τη φράση “Είναι η μόνη διασωθείσα”… Έμαθα για τον χαμό της αδερφής μου και του πατέρα μου δύο μέρες μετά τη μαμά μου. Τον πρώτο καιρό ένιωθα πολύ άσχημα που εγώ ήμουν ζωντανή και οι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Τώρα πια δεν φοβάμαι τους σεισμούς, φοβάμαι μην πάθουν κάτι οι δικοί μου άνθρωποι», είπε η Γιώτα Κότα.
«Μείναμε χωρίς τίποτα. Χωρίς σπίτι, χωρίς ρούχα. Είχαμε πολλή βοήθεια μετά και από άγνωστους ανθρώπους (…) Και σήμερα ακόμα καμιά φορά αισθάνομαι άσχημα και σκέφτομαι γιατί είμαι εδώ εγώ και όχι εκείνοι», είπε η Γιώτα Κότα. «Κάθε μέρα σκέφτομαι αυτό το συμβάν, δεν υπάρχει μέρα που δεν σκέφτομαι τους ανθρώπους που έφυγαν. Δεν υπάρχει μέρα που να κοιμηθώ το βράδυ και να πω “Α τι ωραία σήμερα δεν το σκέφτηκα. Καμία.»