Zombie Walk

O Λάμπρος Καλαρρύτης σχολιάζει την παρέμβαση στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, η οποία εντάσσεται απολύτως στην αντιδημοκρατική και φασίζουσα «λογική» που εκφράζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Περπατούν όπως σκέπτονται. «Βηματίζουν» όπως αντιλαμβάνονται. Αν ήταν στο χέρι τους ο κόσμος θα ήταν κάπως έτσι. Όπως, εξάλλου, κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήθελε κάποιος να οπτικοποιήσει σε περπατησιά τον τρόπο σκέπτεσθαι και αντίληψης των Συριζαίων και των όμορων χώρων για το πως πρέπει να είναι και να φαίνονται τα πράγματα στην σφαίρα του επιστητού, το «zombie walk» – και όχι «silly walk» όπως καλοπροαίρετα χαρακτηρίστηκε – είναι η πιο τέλεια σκηνή.

Η εικόνα που επέλεξαν δεν έχει να κάνει με «αμφισβήτηση του κατεστημένου», η οποία υπάρχει και θα υπάρχει σε όλες τις γενιές. Είναι έκφραση ενός ολοκληρωτισμού που δεν αμφισβητεί νόρμες, αλλά αρνείται, όπως όλοι οι ολοκληρωτισμοί, το δικαίωμα ύπαρξης στους άλλους με τον τρόπο που αυτοί οι «άλλοι» τον αντιλαμβάνονται.

Η «παρέμβασή» τους εντάσσεται απολύτως στην αντιδημοκρατική και φασίζουσα «λογική» που εκφράζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και όταν ήταν αντιπολίτευση και όταν έγιναν κυβέρνηση και τώρα που ξανάγιναν αντιπολίτευση: Με ό,τι δεν συμφωνούν πρέπει να καταργείται ή να προσαρμόζεται στα γούστα τους. Η κατάργηση των παρελάσεων ήταν και είναι από τις βασικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και η κατάργηση των εθνικών επετείων γενικώς. Και η κατάργηση των θρησκευτικών εορτών. Για ό,τι δεν μπορούν να πουν ευθέως ότι θέλουν να καταργηθεί ή δεν μπορούν να επιβάλλουν την κατάργησή του, προσπαθούν να το υποβαθμίσουν, να το συκοφαντήσουν, να το χλευάσουν.

Δεν τους ενδιαφέρει που η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει να εορτάζει τις εθνικές επετείους, θέλει να διατηρεί τις εθνικές και θρησκευτικές του παραδόσεις, θέλει να βλέπει τα παιδιά του να παρελαύνουν είτε ως μαθητές είτε ως στρατιώτες. Γενικώς δεν τους ενδιαφέρει τι θέλει ο ελληνικός λαός. Τους ενδιαφέρει να επιβάλλουν αυτό που θέλουν. Είναι ο ορισμός του ολοκληρωτισμού και του φασισμού.

Το να ασχημονούν σε αυτό που δεν τους αρέσει, ακόμα και αν αρέσει στην πλειοψηφία, δεν είναι απλώς μέσα στη οπτική τους, είναι ο πυρήνας της αντίληψής τους.

Δεν είναι περίεργο, διότι δεν έχουν δημοκρατικές καταβολές, ούτε θεσμική πρόσληψη της πολιτικής και οργάνωσης της κοινωνίας γενικότερα. Γι’ αυτό και οι ίδιοι και οι παραφυάδες τους, «Ρουβίκωνες», κουκουλοφόροι κλπ, θεωρούν ότι η άσκηση βίας εκ μέρους τους είναι αποδεκτή και αιτιολογημένη διότι ως κάτοχοι της μοναδικής ορθής άποψης έχουν το δικαίωμα να την επιβάλλουν με οποιονδήποτε τρόπο. Η αποφυγή ανοιχτής και κατηγορηματικής καταδίκης κατά συρροή δολοφόνων, όπως ο Κουφοντίνας, είναι ακριβώς η αποτύπωση αυτής της θεώρησης.

Αν η βία που ασκείται είναι «δική μας» ή «δικών μας», είναι εντάξει. Κακή είναι η βία των άλλων. Ακόμα και τα επίσημα ολοκληρωτικά καθεστώτα αναζητούν κάποιο πρόσχημα, επικαλούνται κάτι, για να ασκήσουν βία ή αν επιβάλλουν τις θέσεις τους όταν είναι αντίθετες με την πλειοψηφία. Στη εν λόγω περίπτωση οι συριζαίοι δεν έχουν τέτοιες σκοτούρες. Απλά λένε ότι αυτό που πιστεύουν είναι το σωστό και περνούν στον εφαρμοσμένο φασισμό.

Οι συριζαίοι επικρότησαν τις συριζαίες που παρεισφρήσαν στην παρέλαση ακριβώς διότι θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να στερούν το οποιοδήποτε δικαίωμα από άλλους, εν προκειμένω της παρέλασης.

Αν όμως υπάρξει μία ομάδα που εμφανιστεί ας πούμε στην πορεία για το Πολυτεχνείο με μαγιό, βατραχοπέδιλα και αναπνευστήρες για να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα, εκεί θα έχουν άλλη άποψη. Προφανώς θα πρόκειται για φασίστες που δεν σέβονται την επέτειο. Και το πιθανότερο είναι ότι οι ίδιοι θα χειροδικήσουν με ευκολία εναντίον τους. Και οι υπόλοιποι θα υπερθεματίσουν. Αν βέβαια κάποιος που αισθάνθηκε προσβεβλημένος άρχιζε στις μπούφλες τις περί ου ο λόγος θα ήταν φασίστας. Τελικά το αν είσαι φασίστας ή όχι εξαρτάται από το ποιον δέρνεις ή προσβάλεις και για ποιον λόγο.