Το Πολυτεχνείο είναι εθνικό σύμβολο

“Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ψέμα, δεν υπήρξαν νεκροί…”, υποστηρίζουν οι πολέμιοι του πνεύματος του Πολυτεχνείου. Όλως τυχαίως δε, οι περισσότεροι από αυτούς που το διακηρύσσουν είναι οι ίδιοι που λένε ότι “το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί δεν υπήρξε, είναι ένα κατασκεύασμα της Σιωνιστικής προπαγάνδας”. Παραδόξως δηλώνουν και υπέρ του έθνους, και θεωρούν βέβαια εθνικό ηγέτη τον Παπαδόπουλο, κι ας οδήγησε στην εθνική απώλεια της Κύπρου που παραμένει η μεγάλη εθνική πληγή. Πώς αυτά συμβιβάζονται; μόνο το ψεκασμένο τους μυαλό ξέρει. Και δεν ντρέπονται να δίνουν τον χαρακτηρισμό “εθνικό” στους βασανισμούς ανθρώπων που ήταν στην ημερήσια διάταξη της Χούντας.

Κάθε λαός φτιάχνει τους εθνικούς μύθους του, αφήνει στην λήθη ή εξωραίζει τις κακές ή σκοτεινές πτυχές του, αναδεικνύει και ιδεολογικοποιεί τις μεγάλες του στιγμές. Οι Γάλλοι φουσκώνουν την αντίστασή τους και προσπαθούν να ξεχάσουν την κυβέρνηση του Βισύ. Το Πολυτεχνείο είναι μία μεγάλη στιγμή του ελληνικού λαού.

Η πραγματική εξέγερση της νεολαίας ήταν μία αναλαμπή που η μετέπειτα Πολιτεία (με την έννοια που την περιγράφει ο Δημήτρης Τσάτσος ως την σύνθεση κράτους και κοινωνίας), έχει κάθε λόγο να αναδεικνύει και να κάνει σύμβολο, για να ξεπλύνει την επτάχρονη ντροπή της δικτατορίας και της αντίστοιχης υποταγής ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού. Όπως, η ελληνική Πολιτεία είχε κάθε λόγο για να αναδείξει την μεγάλη εθνική αντίσταση του ελληνικού λαού στην Κατοχή.

Οι μεγάλες στιγμές ενός έθνους δεν είναι ουδέτερες, έχουν πολιτικό πρόσημο (το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς). Στις δύο αυτές στιγμές όμως, στην εθνική αντίσταση και στο Πολυτεχνείο, το πρόσημο το έβαλε η Αριστερά. Γιατί ναι μεν η αντίσταση ήταν ενάντια στον κατακτητή και συμμετείχαν άνθρωποι όλων των απόψεων, αλλά είχε και αριστερό περιεχόμενο.

Και φυσικά την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης την έφερε το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου και δεν την ψήφισε η ΝΔ τότε υπό τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Για πολλά χρόνια έδινε μάχες οπισθοφυλακών η Δεξιά διαβάλλοντας όσο μπορούσε την εθνική αντίσταση. Αλλά αυτή τη μάχη την έχασε. Παρομοίως αμφισβητούσε το Πολυτεχνείο και τον συμβολισμό του. Αλλά μόνο τώρα υπό την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι ιδέες του Σαμαρά, του Γεωργιάδη και του Βορίδη τείνουν να γίνουν κυρίαρχες στη ΝΔ.

Όμως το εθνικό δεν είναι μόνο αληθινό -όπως λέει ο ποιητής-, κατά περίπτωση είναι πολιτικά δεξιό ή αριστερό. Δεν μπορούμε από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους να σβήσουμε μεγάλες στιγμές γιατί είχαν πολιτικό πρόσημο, αριστερό ή δεξιό. Φτωχαίνουμε την ίδια την Ιστορία μας. Το έθνος περιλαμβάνει όλους και δεξιούς και αριστερούς. Το ερώτημα είναι πόσο πραγματικά αγαπούν και τιμούν το ελληνικό έθνος οι ακροδεξιοί που το καπηλεύονται διαρκώς, το δυσφημούν με την ξενηλασία τους και την λατρεία στην καταστολή και έχουν διεισδύσει στο πολιτικό σύστημα.