Γιώργος Κιμούλης: Ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι καθοδηγητικός αλλά υπομνηστικός

Γιώργος Κιμούλης: Μετά τη sold out επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη η παράσταση “Το Παγκάκι” θα περιοδεύσει από τις 22 Νοεμβρίου στην περιφέρεια. Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό, παρότι γράφτηκε το 1983, δηλαδή πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ανέφερε ο Γιώργος Κιμούλης που σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί -με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη- στην παράσταση, μιλώντας στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ερωτηθείς για τους λόγους που το επέλεξε, επισήμανε πως πάντοτε επιλέγει τα έργα που παρουσιάζει ανάλογα με τα ερωτήματα που ακούει από τον περιβάλλοντα χώρο του κι από ερωτήματα που γεννιούνται σ΄ εκείνον. «Δεν επιλέγω κάποια έργα για να τα έχω στο βιογραφικό μου και να παίξω οπωσδήποτε. Είναι και θέμα ιδεολογικής προσέγγισης της εργασίας μου. Ειδικότερα στη συγκεκριμένη παράσταση, ένα από τα ερωτήματα που τίθενται είναι αν και κατά πόσο μπορούν ακόμη οι άνθρωποι να ζήσουν μαζί, πόσο ανάγκη το έχουν και αν το έχουν ανάγκη γιατί δεν το κατορθώνουν», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Στο “Παγκάκι” μπορεί να εναλλάσσονται το κωμικό με το τραγικό, αλλά όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δημοφιλής καλλιτέχνης, το έργο στην πραγματικότητα είναι κωμωδία, «κι εδώ φαίνεται ο ιδιοφυής τρόπος που βρήκε ο Αλεξάντερ Γκέλμαν να παρουσιάσει αυτό το τόσο σοβαρό θέμα».

«Κωμικός είναι ο δρόμος που χρησιμοποιεί. Ίσως να γνωρίζει αυτό που είπε κάποτε ο Ντάριο Φο, ότι το κλάμα ανακουφίζει, το γέλιο όμως θυμώνει. Και ο θυμός είναι ένας βατήρας προσπάθειας ο άνθρωπος να αλλάξει κάποια πράγματα. Όταν λέω ο θυμός δεν εννοώ ο εκνευρισμός ή η τσαντίλα αλλά ο θυμός», επισημαίνει ο σπουδαίος θεατράνθρωπος.

Όσον αφορά στα μηνύματα που -πιθανόν- λαμβάνουν οι θεατές από την παράσταση, τονίζει πως το θέατρο και γενικότερα η Τέχνη δεν καθοδηγεί, και γι αυτό δεν πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε κάποια συγκεκριμένα μηνύματα, αλλά θέτει ερωτήματα. «Πιστεύω πως ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι καθοδηγητικός αλλά υπομνηστικός. Υπενθυμίζει αυτά που οι άνθρωποι ξεχνούν. Μ’ αυτή τη λογική μπορεί κανείς να πει ότι μέσω αυτής της υπόμνησης που γίνεται, ίσως ο άνθρωπος ακολουθήσει κάποια βήματα προς την αλλαγή αυτών των συνθηκών ή των καταστάσεων που τον ταλαιπωρούν», υπογραμμίζει.

Στην παράσταση το παρόν μπερδεύεται με το παρελθόν και γενικά κάποιος μπορεί να δει στοιχεία του εαυτού του στο έργο.

«Όντως», μας λέει ο Γιώργος Κιμούλης, σημειώνοντας πως «μία από τις αιτίες που ουσιαστικά οι άνθρωποι συνεχίζουν να είναι μόνοι παρόλο που δεν θέλουν, είναι το γεγονός ότι όταν πλησιάζουμε έναν άνθρωπο και συστηνόμαστε σ’ αυτόν, ουσιαστικά δεν του εμφανίζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Πολλές φορές του εμφανίζουμε αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε- και βλέπουμε ότι μερικές φορές περνάει αυτό. Γιατί όλοι ξέρουμε τι είμαστε, σε έναν άλφα βαθμό, καθώς και το τι θα θέλαμε να γίνουμε!

Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τη μάσκα συμπεριφοράς αυτού που θα θέλαμε να γίνουμε δεν είμαστε εμείς. Βλέπουμε όμως πως ο απέναντι το εισπράττει και το δέχεται και συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε. Κάποια στιγμή όμως οι μάσκες πέφτουν και αυτή η σχέση, όπως είναι φυσικό, διαλύεται. Κι αυτό είναι και μία απ’ τις αιτίες που συνεχίζουμε να είμαστε μόνοι μας».

* Η περιοδεία της παράστασης “Το Παγκάκι” θα αρχίσει στις 18 Νοεμβρίου από τη Βέροια και θα παρουσιαστεί διαδοχικά στην Καρδίτσα, τα Τρίκαλα, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, την Τρίπολη, το Κιλκίς, τις Σέρρες, την Κατερίνη, το Βόλο, τη Λαμία και τη Θεσσαλονίκη.