“Αντι-αμερικανός” για τριακόσια μέτρα!

Πόσα μέτρα είναι η απόσταση από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι το Σύνταγμα; Είναι δεν είναι τριακόσια μέτρα. Τόσο βάσταξε να πορευτεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Τόσα του χρειαζόταν να πιαστεί χέρι χέρι με άλλα στελέχη του Κόμματός του και να καμωθεί πως παίρνει μέρος στην πορεία προς την αμερικάνικη Πρεσβεία. Γιατί αυτή είναι η διαδρομή και η κατάληξη της πορείας. Αυτό είναι και το νόημά της.

Έτσι τιμώνται οι νεκροί του Πολυτεχνείου που έπεσαν για να φύγει η αμερικανοκίνητη χούντα και να γίνει η πατρίδα μας ελεύθερη και ανεξάρτητη. Αυτός είναι ο λόγος που οι πορείες από το 1974 μέχρι σήμερα κατακλύζονται από συνθήματα με αντιαμερικανικό περιεχόμενο. Τα συνθήματα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας δονούν όλες τις πορείες και κορυφώνονται όταν οι διαδηλωτές φτάνουν στην αμερικανική πρεσβεία. Γνωστά είναι όλα αυτά. Γνωστά και στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που έχει πολλές φορές -τα περασμένα χρόνια- φτάσει βαδίζοντας διαδηλώνοντας και φωνάζοντας συνθήματα μέχρι την πρεσβεία.

Ότι κατέβηκε στην πορεία δεν είναι πολιτικά κατακριτέο. Ήταν πρωθυπουργός για τεσσεράμισι χρόνια και… δεν προλάβαινε. Τώρα που δεν έχει τέτοια καθήκοντα είχε χρόνο και κατέβηκε. Χρόνο είχε κουράγια δεν είχε. Γιατί απαιτεί κουράγια να φτάσεις μέχρι εκεί πάνω. Και δεν είναι το πρόβλημα η απόσταση, η χιλιομετρική. Η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που έκανες τέσσερα χρόνια κι αυτά που θα έπρεπε να φωνάξεις είναι πολύ μεγάλη. Όταν έχεις κάνει όλα τα χατίρια των Αμερικάνων ως πρωθυπουργός, όταν έχεις βρει να πεις φιλόφρονες λόγους ακόμα και για τον Ντόναλντ Τραμπ, όταν είσαι το αγαπημένο πολιτικό παιδί του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, πως να φτάσεις μέχρι την πρεσβεία και τι να βρεις να πεις…

Έτσι, αφού βγήκαν οι φωτογραφίες βάδισε τριακόσια μέτρα και χάθηκε στο πλήθος για να βρεθεί μακριά από αυτούς που πορεύτηκαν. Αυτούς που δεν μπέρδεψαν τον βηματισμό τους. Που δεν πάτησαν το πόδι τους στον Λευκό Οίκο, που δεν λύγισαν την μέση τους μπροστά στον πλανητάρχη και δεν μετέτρεψαν την χώρα σε μια τεράστια αμερικανική βάση.

Όσους ξέρουν ότι τα όνειρα παραμένουν ανεκπλήρωτα και ότι η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι μια γιορτή μνήμης αλλά μια υπόσχεση αγώνα. Ότι σαράντα έξι χρόνια μετά τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα και αδικαίωτα. Ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αντί να τα φέρει πιο κοντά τα απομάκρυνε.

Οι πανό από είκοσι χιλιάδες κόσμος που πορεύθηκε διατηρεί μνήμη και φλόγα άσβεστη. Ξέρει τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία. Κι αυτή η πορεία -όπως και οι προηγούμενες- έδειξε ότι το Πολυτεχνείο δεν πρόκειται να μπει στο Μουσείο. Υπάρχει παλλόμενο ένα κομμάτι τις ελληνικής νεολαίας που συντηρεί τις φωλιές του νερού μέσα στις φλόγες. Και ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς που βαδίζουν μέχρι το τέλος από εκείνους που βαδίζουν για τριακόσια μέσα και μετά στρίβουν δεξιά για να… μπουν στην Βουλή…