Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου: Ο “Ηρακλής τσέπης” δεν είχε ποτέ μία εύκολη ζωή, αλλά πάντα έβγαινε νικητής (pics)

Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου: Σαν σήμερα στις 18 Νοεμβρίου 2017, ο «Ηρακλής τσέπης» πέρασε μια για πάντα στο πάνθεον της ιστορίας, φεύγοντας από τη ζωή σε ηλικία μόλις 50 ετών.

Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου:”Τώρα όλα τελείωσαν. Γεια σας”. Με αυτά τα λόγια ο Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου είχε αποχαιρετήσει την ενεργό δράση το μακρινό 2000, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ο “Ηρακλής τσέπης”, ο καλύτερος αρσιβαρίστας όλων των εποχών, αυτός ο τύπος που το ύψος του δεν ξεπερνούσε το 1.50, μα η δύναμή του τον έκανε να φαντάζει με γίγαντα, δεν κατάφερνε εκείνο το καλοκαίρι να ολοκληρώσει τις προσπάθειες του στο αρασέ, όπου είχε τρεις άκυρες προσπάθειες και ακύρωση από την κίνηση του ζετέ. Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να φανταστεί ο πιο επιτυχημένος αθλητής της Άρσης Βαρών στην ιστορία του αθλήματος. Ένας υπεραθλητής, που δεν είχε χάσει ποτέ στο παρελθόν.

“Τώρα όλα τελείωσαν. Γεια σας”. Αυτές οι κουβέντες θα μείνουν για πάντα στην ιστορία του αθλήματος. Ήταν η τελευταίες του σαν αρσιβαρίστας. Η μάχη που δίνει για τη ζωή του εδώ και λίγες ώρες, “ταπεινωμένος” πια από το ποτό, είναι μεγαλύτερη από εκείνες που έδινε όταν τον αποκαλούσαν υπεραθλητή. Με τα κιλά μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Με το ποτό πρέπει να παλέψεις παραπάνω.

Ένας Τούρκος γεννημένος σε χωριό της Βουλγαρίας

Γεννήθηκε στο χωριό Πτίτσαρ της Βουλγαρίας. Σαφώς και το Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου δεν είναι βουλγάρικο όνομα. Οι γονείς του ήταν τουρκικής καταγωγής και ο ίδιος δεν απαρνήθηκε ποτέ τη χώρα του. Ο μπαμπάς του (1,52 ύψος) ήταν εργάτης στα ορυχεία και η μητέρα του (1,40) δούλευε σε χαμάμ. Μάλιστα, για καλή τύχη του αθλητισμού της Τουρκίας, μια κίνηση των Βούλγαρων ήταν εκείνη που τον έκανε να απαρνηθεί την εθνική ομάδα της χώρας στην οποία γεννήθηκε και να αγωνιστεί με τα χρώματα της Τουρκίας.

Οι Βούλγαροι, σε μια προσπάθεια να σβήσουν εντελώς το τουρκικό στοιχείο από τη χώρα τους, άλλαξαν το επίθετο του αθλητή, όταν εκείνος είχε αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός για τα τρομακτικά προσόντα του, θητεύοντας στο πλάι ίσως του μεγαλύτερου δασκάλου του αθλήματος, του Ιβάν Αμπατζίεφ.

Εν μία νυκτί, ο Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου… βαφτιζόταν “Σαλαμάνοφ”. Ο ίδιος δεν το δέχτηκε ποτέ. Ούτε οι γονείς του. “Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε Τούρκοι. Είμαι ο Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου”, θα πει σε μια συνέντευξή του, χρόνια μετά απ’ την “ιστορία Σαλαμάνοφ”. Η Τουρκία, μάλιστα, είχε χρειασεί να δώσει 1 εκατομμύριο δολάρια στη βουλγαρική ομοσπονδία προκειμένου να του δώσει το δικαίωμα να αγωνιστεί με τα χρώματα της πατρίδας του.

Χάθηκε σε μια τουαλέτα και εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη

Η ιστορία του Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου εμπεριέχει σκηνές θρίλερ. Μία απ’ αυτές “παίχτηκε” τον Δεκέμβριο του 1986. Ο “Ηρακλής τσέπης” είχε πάει στη Μελβούρνη για ένα διεθνή αγώνα με την εθνική ομάδα της Βουλγαρίας. Τη νύχτα βρισκόταν στο εστιατόριο “Leonda” μαζί με άλλα μέλη της αποστολής. Πήγε στην τουαλέτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Δημοσιεύματα της εποχές αναφέρουν πως εκείνο που τον βοήθησε να το σκάσει ήταν το ύψος του. Ο μόλις 1.50 άνθρωπος κατάφερε να βγει από το παράθυρο της τουαλέτας και να μην κοιτάξει ποτέ πίσω του. Μετά από τέσσερις μέρες, ο Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου εμφανίστηκε στην τουρκική πρεσβεία, όπου και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Η νέα του ζωή μόλις ξεκινούσε.

Το φιλί στο χώμα της Πόλης

Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη συνοδευόταν από εξέχοντας μέλη της ομοσπονδίας Άρσης Βαρών της Τουρκίας, αλλά και από πολιτικούς της χώρας. Το αεροπλάνο που τον μετέφερε ήταν το ιδιωτικό αεροσκάφος του τότε πρωθυπουργού, Τουργκούτ Οζάλ. Οι Τούρκοι έβλεπαν σε αυτόν το μέλλον του αθλήματος. Έβλεπαν επιτυχίες, χρυσά μετάλλια, παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πρωτιές. Δεν λάθεψαν…

Όταν το αεροπλάνο έφτασε στην Πόλη μέσω Λονδίνου, η πρώτη κίνηση του Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου ήταν να φιλήσει το χώμα. “Ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα Τούρκος“, θα επαναλάβει ενώπιον των δημοσιογράφων.

Το πρώτο χρυσό και η υποδοχή από 1 εκατομμύριο κόσμου

Ως Τούρκος πια ο Σουλεϊμάνογλου έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα της Σεούλ το 1988, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο και καταρρίπτοντας δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στην κίνηση του ζετέ. Οταν επέστρεψε στην Αγκυρα τον περίμεναν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στους δρόμους για να τον αποθεώσουν. Καλά διαβάσατε. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι ήταν εκεί για χάρη του.

Την επιτυχία του επανέλαβε τόσο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το ’92 όσο και στην Ατλάντα τέσσερα χρόνια αργότερα. Ωστόσο, ο “Ηρακλής τσέπης” θα μπορούσε να έχει ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο στη συλλογή του, αν η Βουλγαρία δεν έκανε μποϊκοτάζ στους Αγώνες του 1984, στο Λος Αντζελες. Αμέσως μετά τους Αγώνες εκείνους ο Σουλεϊμάνογλου ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τα πλατό για να ασχοληθεί με την πολιτική.

Επανήλθε μερικά χρόνια αργότερα, αφού εννέα μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ αιφνιδίασε άπαντες και ανακοίνωσε πως θα επιστρέψει στην ενεργό δράση. Το έκανε, όμως δεν ήταν ποτέ εκείνος ο Σουλεϊμάνογλου που όλοι θαύμαζαν.

Τσιγάρα, ποτά, νυχτερινές πίστες και… τραγουδίστριες

Εκείνο το χρυσό μετάλλιο του 1988 του άλλαξε όλη τη ζωή. Επιχειρηματίες κατέθεταν στα πόδια του χρυσάφι, οι χορηγοί τον κυνηγούσαν, εκείνος άρχισε να απολαμβάνει τιμές λαϊκού ήρωα Παρασύρθηκε. Γρήγορα. Απότομα. Άρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις νυχτερινές πίστες, παρά για την προπόνησή του. Κάπνιζε, έπινε, ξενυχτούσε και έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία στις τραγουδίστριες. Με μία απ’ αυτές απέκτησε και μια κόρη εκτός γάμου, κάτι που αποδοκίμασε ο κόσμος.

Όλα αυτά είχαν σαν επακόλουθο την ήττα του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992. Μια ήττα που τον… ξύπνησε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες θυμίζει σε όλους ποιος είναι ο κυρίαρχος των 60 κ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Ατλάντα, στα 64 κ., επαναλαμβάνει τον θρίαμβο στον αγώνα του αιώνα με τον Βαλέριο Λεωνίδη. Τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες τον ανακυρήσουν ως τον κορυφαίο Τούρκο αθλητή όλων των εποχών. Η τουρκική κυβέρνηση του έδωσε ακόμη ένα σπίτι (22 συνολικά) και 10 κιλά χρυσάφι.

“Θα είσαι πάντα ο Ηρακλής μας”

Εννέα μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ, ο Σουλεϊμάνογλου αιφνιδιάζει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό με την απόφασή του να λάβει μέρος. “Επιστρέφω στην ενεργό δράση”, θα πει και θα βάλει ως στόχο το τέταρτο χρυσό μετάλλιο, που θα τον περνούσε μια και καλή στην αιωνιότητα.

Ωστόσο, τα… καμπαρέ της Κωνσταντινούπολης, τα 22 σπίτια, η χλιδή και τα ποτά του είχαν κλέψει ό,τι πιο σημαντικό είχε: τη θέληση για τη νίκη. Στον τελικό της κατηγορίας των 62 κιλών ο Σουλεϊμάνογλου απέτυχε παταγωδώς χάνοντας και τις τρεις προσπάθειες στην κίνηση του αρασέ.

Αργότερα δικαιολογήθηκε ότι είχε αναγκαστεί να χάσει πολύ βάρος τις παραμονές του αγώνα για να καταφέρει να συμπεριληφθεί στην κατηγορία και τελικά έχασε πολλή από τη δύναμή του. Το σοκ στο Σίδνεϊ ήταν τεράστιο αλλά στην Τουρκία τον υποδέχθηκαν ως εθνικό ήρωα και ο Τύπος έγραψε: «Θα είσαι πάντα ο “Ηρακλής” μας».

Η αποτυχία στην πολιτική και το πρόβλημα στο συκώτι ελέω… ποτού

Μετά τον αθλητισμό, η ζωή του δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Προσπάθησε να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Εκείνοι που τον αποθέωναν στην Άρση Βαρών του έριχναν “μαύρο” όταν κατέβαινε σαν υποψήφιος είτε δήμαρχος, είτε βουλευτής.

Ο ίδιος συνέχιζε την χλιδάτη ζωή. Αυτό δεν ήταν κακό. Το κακό ήταν ότι μαζί με τη χλιδάτη ζωή αυξανόταν η ποσότητα του αλκοόλ που κατανάλωνε καθημερινά. Εθίστηκε. Έγινε αλκοολικός, αντιμετώπισε προβλήματα ακόμα και με δικούς του ανθρώπους, σπατάλησε μεγάλη από την περιουσία του στο ποτό.

Το πρόβλημα ολοένα και μεγάλωνε, ώσπου έφτασε στην καρδιά και στο συκώτι. Πριν από λίγα χρόνια ο Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου διαγνώστηκε με ηπατική ανεπάρκεια και οι γιατροί του σύστησαν να κόψει μια και καλή το αλκοόλ και να αλλάξει ζωή. Δεν το έκανε ποτέ. Σαν σήμερα (18/11) το 2017, ο «Ηρακλής τσέπης» έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 50 ετών, λίγες μόλις ημέρες μετά τη μεταμόσχευση ήπατος στην οποία είχε υποβληθεί.