Μουρίνιο και Πιτίνο

Στο αθλητικό ρεπορτάζ οι ειδήσεις που κάνουν αναφορά στους δύο προπονητές κυριαρχούν. Φαίνεται πως Τότεναμ και Παναθηναϊκός πάσχουν από την ίδια ασθένεια που πλήττει εδώ και χρόνια την ελληνική πολιτική ζωή: τη διάθεση… ακινησίας! Το βασικό χαρακτηριστικό της νόσου είναι η επιμονή σε μύθους, τοτέμ και η άρνηση κάθε ουσιαστικής προσπάθειας ανανέωσης. Όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης τείνουν να εφευρίσκουν δικαιολογίες για την παραμονή τους, αλλά και όσοι αναζητούν λύσεις δείχνουν να προτιμούν δοκιμασμένες επιλογές. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: η εμπειρία της επιτυχίας αυτών των επιλογών δεν βρίσκεται στο παρόν, αλλά στο παρελθόν.

Το είδαμε πρόσφατα και στα ΜΜΕ αυτό το φαινόμενο. Με δημοσιογράφους που δε λένε να καταλάβουν ότι η εποχή τους πέρασε και με καναλάρχες που δεν καταλαβαίνουν πως οι εποχές έχουν αλλάξει. Μπορεί να χύνουν όλοι αυτοί δάκρυα για τους νέους των 300 και των 600 ευρώ, αλλά κανένας δεν είναι πρόθυμος να αφήσει κενή την καρέκλα του. Αντίθετα, βάζουν μέσον για να μείνουν, κλείνοντας τις οδούς σε νέους που μπορούν και έχουν ανάγκη τις δουλειές για να χτίσουν τις δικές τους οικογένειες και να φέρουν στον κόσμο τους νέους Έλληνες.

Κυρίες και κύριοι το πόσο ο καθένας ενδιαφέρεται για τους άλλους κρίνεται στις επιλογές του και όχι στα λόγια του. Παραδείγματος χάριν όταν βρίσκεις μία νέα δουλειά και κρατάς και την προηγούμενη από κάποιον τη στερείς. Κάνεις χρήση του ειδικού σου βάρους για να συμβιβάσεις δύο ασυμβίβαστες πολλές φορές καταστάσεις. Και αυτό είναι λάθος. Όπως λάθος είναι και να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι πραγματικά αδιανόητο κάποιοι να μην έχουν ζωή χωρίς μία καρέκλα εξουσίας. Είναι παθογένεια, που αφορά βεβαίως και εκείνους που δεν τολμούν να γυρίσουν σελίδα.

Βασικά η ευθύνη των τελευταίων, που έχουν και τη δύναμη της επιλογής, είναι μεγαλύτερη. Ειδικά αν πρόκειται για επιχειρηματίες που φιλοδοξούν να έχουν και έναν πολιτικό ρόλο ή μια παρουσία στην κοινωνική ζωή. Ζωή με τους νέους (όχι και τόσο νέους σε πολλές περιπτώσεις) στο περιθώριο δε μπορεί να υπάρξει. Η κάθε γενιά δικαιούται τον δικό της χρόνο στο προσκήνιο. Όταν η προηγούμενη τρώει τον χρόνο της επόμενης, ενώ έχει φάει και τα χρήματά της, το πρόβλημα είναι τεράστιο.

Καλός ο Μουρίνιο, καλός ο Πιτίνο, αλλά μαγεία είναι ο Αντετοκούμπο και ο Τσιτσιπάς. Νέα παιδιά που είναι η ώρα τους να ζήσουν, να προσφέρουν και να απολαύσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Με την ελπίδα ότι κάποτε θα δούμε τέτοια ταλέντα και στην πολιτική, αναμένουμε τις επερχόμενες αναμετρήσεις στα διάφορα πρωταθλήματα και βεβαίως την εξέλιξη της τετραετίας Μητσοτάκη, στον οποίο οι Έλληνες ανέθεσαν την αποστολή να κυβερνήσει τη χώρα. Γιατί η προηγούμενη επιλογή… ανανέωσης που είχαν κάνει, με τον Αλέξη Τσίπρα (σ.σ. βλέπετε σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις), δεν τους πήγε όπως το είχαν φανταστεί.