3%

Μπορεί να είναι λίγο αφαιρετικός ο τίτλος του άρθρου, αλλά ειλικρινά θεωρώ πως ότι και να προσθέσω θα τον χαλάσω. Θα χαλάσω τη μαγεία της στιγμής κατά την οποία ένας πολιτικός αρχηγός μιλώντας στη Βουλή μπερδεύει το 3% με το 30%. Δέκα φορές πάνω, θα μου πείτε, σιγά τη διαφορά. Αααα το σωστό να λέγεται, όπως σωστός ήταν ο Αλέξης και όταν είχε πει στην πυρόπληκτη στο Μάτι ότι «και να σου είχα δώσει το επίδομα θα το είχες ξοδέψει».

Εδώ θα μου πείτε τόλμησε ο Δρίτσας να πει ότι «γίνεται ένας βιασμός παιδιού στη Μόρια κάθε έξι μήνες και το κάνετε θέμα»! Ο απόλυτος κυνισμός. Η απόλυτη εξυπηρέτηση του προσωπικού και κομματικού συμφέροντος με αριστερή και αντιδεξιά ρητορική. Ξεπεσμός.

Στον ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν πίσω από μεγάλα λόγια (για τους εαυτούς τους) και βαριές κουβέντες (για τους εχθρούς τους, όπως θεωρούν τους αντιπάλους τους) τη δική τους ντροπή. Κρύβουν την ένδεια επιχειρημάτων πίσω από την αμφισβήτηση της αριστείας. Κρύβουν πως έκοψαν το ΕΚΑΣ πίσω από τα μνημόνια των προηγούμενων. Κρύβουν τη Μόρια του ΣΥΡΙΖΑ πίσω από τα κλειστά κέντρα που ΘΑ φτιάξει η κυβέρνηση της ΝΔ.

Το ερώτημα που έχω είναι πως τόσοι νοήμονες άνθρωποι συνεχίζουν να δείχνουν ανοχή σε τέτοια φαινόμενα; Τι είναι αυτό που τους κάνει να βάζουν τόσο νερό στο κρασί τους; Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος στην Αριστερά να σηκώσει το ανάστημά του και να πει «ως εδώ»; Στα αλήθεια και στην προοπτική και μόνο της εξουσίας είναι διατεθειμένοι να τα δεχθούν όλα, όπως «ναι» σε όλα έλεγαν για σχεδόν πέντε χρόνια; Κάνοντας τα ακριβώς αντίθετα από όσα είχαν υποσχεθεί στους πολίτες.

Στα αλήθεια πιστεύουν ότι αν ο κόσμος απογοητευτεί κάποια στιγμή από τον Μητσοτάκη θα επιστρέψει σε αυτόν τον Τσίπρα; Σε έναν αρχηγό κόμματος και πρώην πρωθυπουργό ο οποίος αρνείται κατηγορηματικά να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική και την ελάχιστη έστω προσπάθεια να βελτιωθεί ο ίδιος; Μόνο αγγλικά έδειξε διάθεση να μάθει, ως ένα ακόμη δείγμα πολιτικού επαρχιωτισμού. Ο Ερντογάν δε μιλά άλλη γλώσσα από τα τουρκικά και δεν έχει κανένα πρόβλημα στα διεθνή σαλόνια της πολιτικής. Γιατί δεν αισθάνεται ο ίδιος μειονεκτικά. Είναι θέμα ψυχολογίας.

Η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς που λένε την αλήθεια και στον εαυτό τους. Γιατί αν λένε ψέματα μέσα τους θα λένε και προς τα έξω. Δε γίνεται αλλιώς. Είναι όπως μάθει κανείς. Το πρόβλημα για τον Αλέξη είναι ότι συνήθως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μία ηλικία και μετά.

Το διαπίστωσαν αυτό και όσοι είχαν ελπίδες ότι θα αλλάξει ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν άλλαξε. Συνεχίζει ακριβώς στον δρόμο που είχε χαράξει. Με τις δικές του προτεραιότητες οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν στη φράση «πρώτα ο Γιώργος». «Πρώτα ο Γιώργος», «πρώτος ο Αλέξης», δεν τα βλέπω και πολύ καλά τα πράγματα.