Αντικαπνιστική ιδεοληψία

Το κακό με την κοινή λογική είναι ότι δυστυχώς δεν είναι και τόσο κοινή και γι αυτό σε κάθε δημόσιο διάλογο εμφιλοχωρεί η βλακεία και η ιδεοληψία. Παράδειγμα τρανό ο αντικαπνιστικός νόμος, τον διαφήμισε η κυβέρνηση, έδωσε και τετραψήφιο για τις καταγγελίες και αμόλησε τα συνεργεία να κόβουν πρόστιμα ανά την επικράτεια και να κλείσουν και μερικές επιχειρήσεις που έτσι κι αλλιώς είναι στα όρια της επιβίωσης. Με υπερηφάνεια δημοσιεύει η αρμόδια αρχή, πόσες καταγγελίες έγιναν και πόσα πρόστιμα επιβλήθηκαν, λέγοντας μάλιστα ότι οι καταγγελίες και τα πρόστιμα δείχνουν ότι “η κοινωνία αγκαλιάζει την αντικαπνιστική εκστρατεία”!!!

Ποιος όμως είναι ο στόχος του αυστηρού αντικαπνιστικού; Να προστατεύεται η υγεία των μη καπνιστών, καθόλα θεμιτό γιατί φυσικά είναι δικαίωμά τους που οφείλουν να σεβαστούν όλοι και να περιφρουρήσει η οργανωμένη Πολιτεία; Ξεκινάμε από τα απλά και από την απόλυτη απαγόρευση σε όλους τους δημόσιους χώρους που ούτως ή άλλως είχε εφαρμοστεί και να συμφωνήσουμε ότι σωστά απαγορεύεται και σε παιδικές χαρές κλπ.

Αν ο νόμος ήθελε να βρει μία ισορροπία ανάμεσα στην προστασία της υγείας των μη καπνιστών και στο δικαίωμα των καπνιστών τότε για τους κλειστούς χώρους εστίασης θα αναζητούσε την χρυσή τομή. Δεν είναι δύσκολο να υπάρχει χώρος καπνιζόντων εντός των καταστημάτων, με αυστηρές προδιαγραφές όπως γίνεται σε άλλες χώρες και φυσικά να μην υπάρχουν περιορισμοί στους ανοικτούς χώρους.

Ψευδώς οι φανατικοί αντικαπνιστές επικαλούνται τι γίνεται σε άλλες χώρες. Κατ αρχήν το τι γίνεται αλλού δεν σημαίνει κατ ανάγκη ότι είναι σωστό να εφαρμοστεί οπουδήποτε με τον ίδιο τρόπο. Εκείνοι όπως που επικαλούνται άλλες χώρες, εννοούν κυρίως τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, από όπου ξεκίνησε η αντικαπνιστική υστερία, και οι οποίες δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα. Μόνο εκεί παρατηρούνται ευτράπελα, ο καπνιστής να σηκώνεται από το τραπέζι που κάθεται στο πεζοδρόμιο και να καπνίζει όρθιος σε απόσταση είκοσι εκατοστών.

Άλλες χώρες, πχ Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, ακόμη και Ιταλία, προσάρμοσαν τους αντίστοιχους νόμους στα δικά τους δεδομένα και παραδόσεις. Υπάρχουν προβλέψεις για χώρους αποκλειστικά καπνιζόντων εντός των καταστημάτων(κατά περίπτωση), ενώ δεν υπάρχει απαγόρευση ή περιορισμοί για τους ανοιχτούς χώρους όπου βγάζουν τραπεζοκαθίσματα τα εστιατόρια και μπαρ. Η κοινή λογική για παράδειγμα λέει ότι είναι άλλος χώρος το εστιατόριο και άλλος τα μπουζούκια.

Ο αντικαπνιστικός νόμος που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί στην Ελλάδα, αποσκοπεί στο να κάνει τη ζωή δύσκολη στους καπνιστές, διαμορφώνοντας συνθήκες ενός ιδιόμορφου κοινωνικού ρατσισμού εναντίον τους και προκαλώντας έναν ανόητο διχασμό. Γι αυτό άλλωστε διαφημίζεται και η φασιστικής σύλληψης απαγόρευση σε ένα ολόκληρο νησί ή σε μία παραλία. Τι στο καλό ιδιωτική τους περιουσία, τσιφλίκι τους, είναι οι δημόσιοι ανοικτοί χώροι και απαγορεύουν το κάπνισμα; Η αντίληψη αυτή εκκινεί από το ότι οι καπνιστές δεν έχουν δικαιώματα, γιατί βλάπτουν τον εαυτό τους και είναι ρυπαροί. Κάποιος άλλος, είτε η εξουσία, είτε οι υστερικοί αντικαπνιστές ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους το καλό τους και πρέπει να τους επιβάλλουν απαγορεύσεις ή στέρηση.

Εκτός από τους εθισμένους που θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν να το κόψουν, υπάρχουν και οι καπνιστές που έχουν μία κουλτούρα ζωής στην οποία το κάπνισμα κατέχει σημαντική θέση. Αυτή η κουλτούρα είναι υπό διωγμό. Αντίθετα προάγεται το έθος (γιατί κουλτούρα δεν μπορεί να αποτελέσει) του καθαρού, υγιούς, μονοδιάστατου οικονομικού ανθρώπου, που ζει για να εργάζεται και να είναι παραγωγικός και δημιουργικός και κυρίως πειθήνιος. Κάπως έτσι η υποκρισία των ιδεοληπτικών αντικαπνιστών θριαμβεύει και η κοινή λογική σηκώνει ψηλά τα χέρια.