Συνέδρια μονόστηλων και παραπολιτικών

Μπορεί να μην το προσέξατε, αλλά τις προηγούμενες ημέρες είχαν συνέδρια ή συνδιασκέψεις τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας. Αλήθεια, βγήκε κάποια μεγάλη είδηση; Για την οικονομία ή το μεταναστευτικό; Την εξωτερική πολιτική, τώρα που η Τουρκία μας δείχνει καθημερινά τα δόντια της; Για τη ζωή και το μέλλον μας γενικά; Δυστυχώς όχι. Από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έμεινε μόνο η πληροφορία πως έπρεπε να γίνει για… οικονομικούς λόγους, για να μπορεί η Φώφη Γεννηματά να υπογράφει τις ρυθμίσεις με τις τράπεζες!

Από τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ μας έμεινε ο Απόστολος Γκλέτσος και ο Νίκος Μπίστης, ο οποίος ανησυχεί μήπως πεθάνει και δε δει δεύτερη φορά κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα. Στα αλήθεια Νίκο η προηγούμενη κυβέρνηση εσένα ως αριστερό σε κάλυψε; Στα αλήθεια; Και από το συνέδριο της ΝΔ μάθαμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συνεχίσεις τις… συριζιές. Θα μοιράσει και αυτός πλεόνασμα. Και καλά θα ήτανε να έπαιρναν τα χρήματα οι πιο φτωχοί. Όμως και φέτος τα επιδόματα του κράτους τα παίρνει ένα κομμάτι της κοινωνίας που ζει για δεκαετίες στην παραοικονομία. Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα θα μου πείτε.

Χωρίς να παραγνωρίζω ότι το κλίμα έχει βελτιωθεί από το τέλος της περιόδου της δημιουργικής ασάφειας και των αυταπατών, οφείλω να καταθέσω την ανησυχία μου για ορισμένες ασυμμετρίες τις οποίες το πολιτικό σύστημα αρνείται να δει κατάματα. Ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα επιμένει να αρνείται τη συνεργασία. Ακόμη και τώρα που οι Τούρκοι διακινούν χάρτες με το μισό Αιγαίο στα δικά τους χρώματα, οι πολιτικοί μας φαίνεται να δυσκολεύονται να αντιληφθούν το προφανές. Πως πρέπει να καθίσουν όλοι γύρω από το ίδιο τραπέζι.

Για να αποφασίσουν από κοινού τι πρέπει να κάνουμε για να βγάλουμε και τον 21ο αιώνα. Γιατί η επιβίωση των εθνών κυρίες και κύριοι δεν είναι δεδομένη. Αν συνεχίσουμε να έχουμε κακή σχέση με τα… μαιευτήρια και καλή σχέση με το brain drain είναι προφανές ότι σιγά- σιγά κάποιοι άλλοι θα καλύψουν το κενό που αφήνουμε. Ενδιαφερόμενοι υπάρχουν. Και από τον βορρά και από την ανατολή.

Στη δύση του 2019 και δυο μόλις χρόνια πριν το 2021, έτος εορτασμού των 200 ετών από την επανάσταση που οδήγησε στην απελευθέρωση, είναι καθαρό πως η Τουρκία έχει καθαρούς στόχους που τους επιδιώκει, ενώ η Ελλάδα είναι χαμένη στα εσωτερικά της. Με ένα πολιτικό προσωπικό που δε μπορεί να συζητήσει ανοιχτά ούτε για τα βασικά. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση μοιάζει με τον βάτραχο στο ζεστό νερό.

Ζεσταίνεται σιγά- σιγά και όταν βράσει θα είναι πια αργά για να αντιδράσει. Αυτή είναι η δύναμη της σταδιακής και ανεπαίσθητης φθοράς. Δεν τη νιώθεις έντονα, παρά μόνο όταν είναι πολύ δε μπορεί πλέον να κάνεις τίποτα για να την αντιμετωπίσεις. Ακόμη δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το στάδιο. Χρόνο έχουμε. Το ερώτημα είναι αν έχουμε και διάθεση για να κάνουμε κάτι…