Ο κ. Διαματάρης, οι άριστοι και οι άχρηστοι

Ο Σπύρος Γκουτζάνης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την υπόθεση του υποτιθέμενου πτυχίου του Αντώνη Διαματάρη.

Δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς πτυχία για να συμμετάσχει στην πολιτική και να κατέχει ενδεχομένως θέση εξουσίας. Το ερώτημα είχε τεθεί ήδη 2.500 χρόνια πριν και είχε απαντηθεί από τον Πλάτωνα στον διάλογό του “Πρωταγόρας”. Οι θεοί σύμφωνα με τον μύθο επικαλέστηκε ο σοφιστής τον οποίο σεβόταν ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, μοίρασαν την πολιτική τέχνη, και τα δύο βασικά συστατικά της, την αιδώ και την δικαιοσύνη, σε όλους τους ανθρώπους -εν αντιθέσει με τις άλλες δεξιότητες- για να μπορέσει ο άνθρωπος να συγκροτήσει πόλεις.

Γι’ αυτό άλλωστε και στην αρχαία Αθήνα τα περισσότερα αξιώματα ήταν είτε αιρετά είτε με κλήρωση, αλλά διαρκώς έλεγχόμενα και ανά πάσα στιγμή ανακλητά (χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας που αργότερα εμφανίζεται στις αναρχικές θεωρίες). Άλλωστε όπως όπως επίσης έχει γίνει πλέον δεκτό, η βλακεία δεν περιορίζεται σε όσους δεν έχουν γνώσεις και πτυχία, μοιράζεται δημοκρατικά σε όλους.

Όπως λέει ο Ευάγγελος Λεμπέσης (1)“η παραγωγή βλακών δεν είναι ταξική. Η πονηρά φύσις δεν έδωκεν εις ορισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον… Γι αυτό και πολλοί εξ αυτών καταλαμβάνουν διαδοχικώς πλείστα αξιώματα της κοινωνίας και της Πολιτείας, από του Προέδρου της Δημοκρατίας μέχρι του Προέδρου του Συλλόγου Προστασίας Εγγύων Μυιών”. Ή όπως το περιγράφει ο Κούντερα (2)“Η βλακεία δεν εξαφανίζεται μπροστά στην επιστήμη, την πρόοδο, τον εκσυγχρονισμό, αντίθετα παράλληλα με την πρόοδο προοδεύει κι αυτή”. Δεν είναι λοιπόν θέμα γνώσεων ή εκπαίδευσης (στο ColAmbia ή στο Χάρβαρντ), είναι μία διάσταση αδιαχώριστη από την ανθρώπινη ύπαρξη.

Υπ’ αυτή την έννοια το να αναζητά κανείς αρίστους για την συμμετοχή στην πολιτική ή στην διοίκηση της πόλεως ή της Πολιτείας μάλλον βλακεία και ταξική μεροληψία δείχνει, παρά πραγματική έγνοια για τα κοινά.

Μέσω της αναζήτησης ειδικών, τεχνοκρατών, πολυ-πτυχιούχων που γεμίζουν την κάρτα τους με περίεργους και ακατανόητους τίτλους, μάλλον επιδιώκεται να περιοριστεί η επιλογή σε μία κοινωνική κατηγορία που είχε τα χρήματα για να σπουδάσει και που μετά περνώντας από τα εκπαιδευτικά αυτά ιδρύματα μαζί με τις όποιες δεξιότητες, κυρίως, απέκτησε μία ορισμένη ταξική αντίληψη για την πολιτική. Σε κάθε περίπτωση έτσι φτωχαίνει η δημοκρατία.

Υπ’ αυτή την έννοια ουδείς ψόγος που ο Αντώνης Διαματάρης δεν έχει πτυχίο ή μεταπτυχιακό. Η παρουσία του στην ομογένεια της Αμερικής θα ήταν αρκετή για να καταλάβει ή να απορριφθεί από το αξίωμα που κατέλαβε. Το επίμεμπτο είναι ότι ο κ. Διαμαντάρης με τους τίτλους που έβαλε στο βιογραφικό του, προσπάθησε να παραπλανήσει τους “αδαείς”, προφανώς για να είναι σύμφωνος με το κλίμα των αρίστων που θέλησε να καλλιεργήσει ο αρχηγός του ως απάντηση “στους αμόρφωτους και άπλυτους Συριζαίους”. Τώρα πρέπει να παραιτηθεί ή να τον “παραιτήσει” ο αρχηγός του για να δείξει συνέπεια λόγων και έργων. Βέβαια το πρόβλημα είναι γενικότερο και αφορά την κεφαλή του επιτελικού κράτους. Γιατί το δόγμα των αρίστων κατέρρευσε από την πρώτη στιγμή, από τον συνεργάτη του κ. Γεωργιάδη, από τον διοικητή της ΕΥΠ ή ακόμη και από τον 80χρονο πολιτευτή -που δεν επελέγη για τα πτυχία του.

Αν θελήσει πραγματικά να κάνει ξεσκαρτάρισμα ο πρωθυπουργός για να είναι συνεπής, με το δικό του πρότυπο των αρίστων, θα πρέπει να απομακρύνει τον μισό διοικητικό μηχανισμό και ανάμεσά τους πολλούς ικανούς ανθρώπους γιατί όπως είπαμε η πολιτική και η διοίκηση δεν είναι θέμα τίτλων αλλά ουσιαστικών ικανοτήτων. Τους οποίους άλλωστε το δικό του γραφείο επέλεξε…

• (1) Ευάγγελος Λεμπέσης: Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω
• (2) Μίλαν Κούντερα: Η Τέχνη του Μυθιστορήματος (επίμετρο)