Brexit με φόρα

Έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά και πλάκα να διαβάζει κάποιος με την ψυχρή ματιά της χρονικής απόστασης, τις αναλύσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις που αραδιάζονταν με τον σωρό (ή τον Σόρος, το ίδιο είναι) σχετικά με το δημοψήφισμα για το Brexit. Εξίσου ενδιαφέρον και μεγαλύτερη πλάκα έχουν οι σχολιασμοί και τα προγνωστικά για τις πρόσφατες βρετανικές εκλογές που συνοδεύονταν με την απαραίτητη αποδομητική πολιτικολογία για τον «λαϊκιστή ΜπόριςΤζόνσον», την «καταστροφή της Βρετανίας», την «κατάρρευση της οικονομίας της», τη «μάστιγα του λαϊκισμού» και όλο το σχετικό manual που επιστρατεύεται από το «σύστημα» δια πάσαν αντισυστημική νόσο.

Copy paste με την επιχειρηματολογία για τον Τραμπ είναι, όπως και για την Λεπέν, τον Όρμπαν, τον Σαλβίνι και γενικά για οποιονδήποτε χαλάει την πιάτσα από τα δεξιά.

Κοινό στοιχείο τής εκάστοτε απαξιωτικής επικοινωνιακής καμπάνιας είναι ότι πέφτει έξω, συχνά διασύρεται κιόλας, διότι τα πρόσωπα που μπαίνουν στο παγκοσμιοποιητικό στόχαστρο τελικά είτε εκλέγονται, ενίοτε θριαμβεύουν, είτε πηγαίνουν καλύτερα από τις «εκτιμήσεις» (που συνήθως είναι επιθυμίες που γίνονται εκτιμήσεις) είτε κυβερνούν με αξιόλογες επιδόσεις ή και επιτυχία, κάτι που βέβαια ποτέ δεν παραδέχονται τα σηψαιμικά κέντρα που έχουν διαλύσει την κανονική Ευρώπη και που παθαίνουν δαιμονική υστερία όταν κάτι δεν τους βγαίνει.

Ας μείνουμε στη Βρετανία. Την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα πλήθαιναν οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν προβάδισμα του «Όχι» και παραμονή τη Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δημοσκοπήσεις πλαισιώνονταν από διεθνοπολιτικές προφητείες για τις επτά πληγές του Φαραώ που θα ξεσπούσαν σε περίπτωση «ατυχήματος» και επικράτησης του «Ναι». Τελικά το ατύχημα έγινε (για την ακρίβεια δυστύχημα ήταν για τους «προφήτες» του «Όχι») και το Brexit επικράτησε με τέσσερις μονάδες διαφορά. Μέχρι και δολοφονία βουλευτή των Εργατικών έγινε λίγες ημέρες πριν από την ημέρα του δημοψηφίσματος από υπέρμαχο του Brexit, η οποία όλως τυχαίως βόλευε την ρητορική κατά των Brexiteers που πλέον εμφανιζόντουσαν και ως δολοφόνοι.

Μετά το αποτέλεσμα υπέρ του Brexit, πριν καν περάσουν λίγες ημέρες, ξεκίνησε η συζήτηση, από τα ίδια κέντρα, για… επαναληπτικό δημοψήφισμα, διότι σύμφωνα με την «ψυχανάλυση» των σοκαρισμένων προπαγανδιστών οι Βρετανοί το είχαν ήδη μετανιώσει γιατί δεν είχαν καταλάβει τι έκαναν και τώρα που τα κατάλαβαν ήθελαν να ξαναψηφίσουν.

Κάτι σαν hangover δηλαδή που ξυπνάς την επομένη, συνειδητοποιείς τι έχεις κάνει και ψάχνεις τρόπο να το μαζέψεις. Τόσο σοβαρή επιχειρηματολογία. Το γεγονός ότι το ποσοστό συμμετοχής ξεπέρασε το 72% άρα η ψήφος ήταν συνειδητή και μαζική, αποτελούσε μία λεπτομέρεια ανάξια να χαλάσει τον προπαγανδιστικό οίστρο. Η λογική ήταν «θα ψηφίζετε μέχρι να βγει αυτό που θέλουμε εμείς».

Μετά από τριάμισι χρόνια, άπειρα ενδιάμεσα επεισόδια, απόπειρες fake Brexit με παγιδευμένες συμφωνίες που έφερνε η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, επανειλημμένες απορρίψεις αυτών των συμφωνιών από το βρετανικό κοινοβούλιο και διαπραγματεύσεις γεμάτες μπλόφες με την ΕΕ, έφθασε ή ώρα της αλήθειας. Η οποία αλήθεια ήταν προφανής από την αρχή, αλλά το «σύστημα» είναι επίμονο. Η αλήθεια είχε φανεί από τότε που η Βασίλισσα Ελισάβετ είχε «αναρωτηθεί» – και είχε αφήσει να διαρρεύσει το ρητορικό ερώτημά της – «και τι κερδίσαμε τόσα χρόνια στην ΕΕ;»…

Τελικά, παρά την επιμονή του «συστήματος» ήρθε η στιγμή της ψήφου.

Και εδώ επαναλήφθηκαν τα ίδια. Καταβλήθηκε φιλότιμη προσπάθεια να αναδειχθεί σε πολιτικό μέγεθος ( ή κάτι τέτοιο) ο επικεφαλής των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ένας πολιτικά ξοφλημένος αριστερίζων τύπος που υποσχέθηκε δεύτερο δημοψήφισμα αν εκλεγεί και ο οποίος θυμίζει βρετανική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Το γεγονός ότι ηγέτης των Εργατικών είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δείχνει το μέγεθος του πολιτικού προβλήματος της Βρετανίας και εμμέσως ενισχύει το επιχείρημα ότι το Brexit ίσως ήταν ο μόνος τρόπος να κάνει επανεκκίνηση η Γηραιά Αλβιώνα.

Και στην περίπτωση των εκλογών, λοιπόν, τα κέντρα ξανάρχισαν τα ίδια.

Οριακές δημοσκοπήσεις, θολές εκτιμήσεις, αναλύσεις με περικοκλάδες, μέχρι που άνοιξαν οι κάλπες. Οι οποίες έκρυβαν μία σαρωτική νίκη του Μπόρις Τζόνσον και εκλογικό στραπάτσο του Κόρμπιν. Με 365 έδρες και αυτοδυναμία ο Τζόνσον ανοίγει γκάζι για σκληρό Brexit χωρίς εμπόδια. Το τι θα σημάνει αυτό για τη Βρετανία μένει να διαπιστωθεί. Είναι όμως ένα σημαντικό τεκτονικό γεωπολιτικό γεγονός το οποίο αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα των δομικών πολιτικών εξελίξεων. Τα αγγλοσαξονικά κέντρα του πλανήτη – ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία -αναδιατάσσονται. Και έπονται και άλλες «εκπλήξεις» που δεν θα αρέσουν στα «κέντρα». Ας πούμε Σαλβίνι στην Ιταλία, Λεπέν στη Γαλλία και – και εφόσον δεν φθάσουν τα πράγματα σε καθαίρεση μετά την παραπομπή του – ξανά Τραμπ Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2020. Θα έχει πολύ λασποδουλειά το «σύστημα».