Αριστερά και Δημοκρατία

Οι Βρετανικές εκλογές μπορούν να αποτελέσουν case study για την σχέση της Αριστεράς με την δημοκρατία, με τα λαϊκά στρώματα και με την πολιτική. Oι εργατικοί και ο Τζέρεμι Κόρμπιν, αριστερός σε κάθε περίπτωση, έχασαν από τον στα όρια της φαιδρότητας, δεξιό και νεοφιλελεύθερο, Μπόρις Τζόνσον, για έναν βασικό λόγο όπως, συμφωνούν όλες οι αναλύσεις -του βρετανικού και του διεθνούς Τύπου:

Ότι ο Τζόνσον κατέβηκε με βασικό σύνθημα “Ας υλοποιήσουμε το Brexit”, ενώ ο Κόρμπιν παρά το πράγματι αριστερό του πρόγραμμα για επανακρατικοποιήσεις και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, είχε αμφίθυμη στάση απέναντι στο Brexit. Βεβαίως έπαιξε ρόλο και η τεράστια εκστρατεία δαιμονοποίησης του ίδιου του Κόρμπιν από το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα της Βρετανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει το εργατικό κόμμα σημαντικό κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων και περιοχές που παραδοσιακά ήταν προπύργιά του.

Άρα, οι Άγγλοι των λαϊκών στρωμάτων, σε πείσμα των “πεφωτισμένων” μεσαίων στρωμάτων και των επιφανών συγγραφέων τους, όπως ο Ίαν Μακ Γιούαν και ο Τζόναθαν Κόου (ο οποίος δεν περιορίστηκε στην αρθρογραφία και στις συνεντεύξεις αλλά έγραψε και ένα στρατευμένο, και γι αυτό όχι και τόσο καλό λογοτεχνικά, βιβλίο την “Μέση Αγγλία”), επέμειναν στην απόφαση για έξοδο από την γερμανική Ευρώπη, που είχαν πάρει στο δημοψήφισμά τους, τον Ιούνιο του 2016. Οι εκεί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η στάση για το Brexit σχετίζεται και με το μεταναστευτικό και με την πολιτιστική και πολιτισμική απειλή που νιώθουν.

Το ερώτημα είναι, οι εργατικοί δεν αντιλήφθηκαν ποια είναι η στάση των μέχρι τότε παραδοσιακών τους ψηφοφόρων; Προφανώς και το ήξεραν. Υπέθεσαν ότι παρά την απόφασή τους για το μείζον θέμα, οι ψηφοφόροι τους δεν θα ψήφιζαν τον “ταξικό εχθρό”; Να όμως που το έκαναν και σε μαζική κλίμακα.

Το εάν το Brexit θα είναι καλό σε βάθος χρόνου για τα λαϊκά στρώματα που το στήριξαν, κανείς δεν το ξέρει. Στην δημοκρατία όμως δεν υπάρχει σωστό και λάθος -αυτό είναι το αέναο τίμημα της ελευθερίας-, γι αυτό και καταφεύγουμε στην απόφαση της πλειοψηφίας, το να την παραγνωρίζει κανείς εγείρει ερωτήματα για το πολιτικό του ποιόν.

Και να παρακάμπτουν τις διαθέσεις της πλειοψηφίας, τα κόμματα που παραδοσιακά εκφράζουν τις ανώτερες τάξεις είναι περίπου αναμενόμενο, αλλά να την αντιπαρέρχονται οι αριστεροί που έχουν σημαία τους την σχέση τους με την Δημοκρατία; Ειδικά για τους εργατικούς του Κόρμπιν υπάρχει ένα επιπλέον ερώτημα: Νόμιζαν ότι θα ήταν πιο εύκολο να υλοποιήσουν το αριστερό τους πρόγραμμα μέσα στην ασφυκτική νεοφιλελεύθερη δομή της ΕΕ;

Επιπλέον θα μπορούσαν να διδαχθούν από τον εκφυλισμό του γερμανικού SPD του παλαιότερου και μεγαλύτερου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ευρώπης. Όσο παραμένουν στους κυβερνητικούς σχηματισμούς με τους Χριστιανοδημοκράτες, σε απόσταση από τις διαθέσεις των ψηφοφόρων τους, τόσο εκείνοι του γυρίζουν την πλάτη, έτσι ώστε το SPD κινδυνεύει να γίνει ΠΑΣΟΚ.

Μείον είναι το ερώτημα για το μεταναστευτικό, που έπαιξε τον ρόλο του στο Brexit και ακολούθως στις Βρετανικές εκλογές, αλλά είναι ευρύτερο. Δεν είναι οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης που αντιδρούν στα κύματα των μεταναστών, είναι τα λαϊκά στρώματα. Και γι αυτό εκλογικά και δημοκοπικά ανεβαίνουν οι διάφορες εκφάνσεις της άκρας δεξιάς παντού στην Ευρώπη. Εσχάτως μάλιστα συνδέουν το κοινωνικό ζήτημα με το μεταναστευτικό.

Εμφανίζονται δηλαδή οι εκφραστές της άκρας δεξιάς, όπως η Λεπέν, να προβάλλουν το επιχείρημα, ότι οι ανώτερες τάξεις, επιθυμούν τις στρατιές των μεταναστών σαν δεξαμενή φθηνού εργατικού δυναμικού και μοχλό πίεσης και περαιτέρω υποβάθμισης των χαμηλότερων και μεσαίων στρωμάτων. Στο αυτό μείζον ζήτημα και πάλι η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία κλείνουν τα αυτιά τους στις διαθέσεις των κοινωνιών τους, και φυσικά οι ψηφοφόροι τους μεταναστεύουν.

Ίσως η απάντηση είναι ότι τα αριστερά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ως δομές στον χρόνο, γαλουχημένα με τον μαρξισμό και εμποτισμένα με τις διδαχές του Λένιν, νιώθουν κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Αν τώρα η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.