Ας αφήσουμε την εθνική υποκρισία μας

Αλήθεια, πόσο περίεργη χώρα είμαστε! Ένας πρώην Πρωθυπουργός σε μια κρίσιμη φάση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων με ορατούς τους κινδύνους, έγραψε ένα άρθρο όπου κατάθετε γεγονότα και όχι γενικές εκτιμήσεις για την πορεία από την Συμφωνία του Ελσίνκι μέχρι και σήμερα. Με βάση αυτά αποτιμούσε τα γεγονότα και κατέγραφε την άποψή του για το σήμερα.

Και τότε κάποιοι ηλεκτρίστηκαν. Όχι, δεν είναι οι χυδαίες εκφράσεις του γραφικού Παύλου Πολάκη που με απασχολούν. Ας τον χειροκροτούν οι εναπομείναντες αμετανόητοι δήθεν αριστεροί οπαδοί του. Ούτε βέβαια με απασχολούν οι ανοησίες ενός πρώην υποτιθέμενου Υφυπουργού σαν τον Τέρενς Κουίκ που πέρασε στην Ιστορία ως ο κύριος « ταξιδεύω και όλα είναι όμορφα». Ποιος τον λαμβάνει υπόψη πια.

Αν κάτι με απασχολεί είναι το συνολικό κλίμα επιβολής σιωπής, καταγραφής προθέσεων μέχρι και απονομής ευθυνών περί πρόκλησης ρήγματος στο κλίμα εθνικής συναίνεσης που αν δεν το καταλάβατε υπάρχει! Διαβάστε για παράδειγμα την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην συζήτηση για ψήφο των Ελλήνων του Εξωτερικού και θα καταλάβατε πόσο ομοψυχία υπάρχει. Εκτός και το να συναινούν όλοι τουλάχιστον στο να αντιτίθενται στην Τούρκικη προκλητικότητα είναι κάτι το φοβερό, που μπορεί και να μην υπήρχε.

Τέτοιο κλίμα συνωμοσιολογίας, λογοκρισίας και εχθροπάθειας δεν αντέχεται. Πολύ περισσότερο που δημιουργείται από την παρέμβαση ενός Πολιτικού , που όταν μιλάει – σε πείσμα όλων όσων θεωρούν ότι προστατεύουν το έθνος– πέφτει μέσα. Να θυμούνται άραγε την παρέμβασή του όταν επεσήμαινε τον κίνδυνο να οδηγηθούμε στο Δ.Ν.Τ, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία σπατάλης ; Όρμηξαν όλοι να τον καταγγείλουν. Σ΄αυτούς τους λίγους, βάλτε και το ΠΑΣΟΚ.

Κι όμως, σε λίγους μήνες ξεσπούσε η κρίση, η χώρα χρεοκοπούσε και λίγο αργότερα η Κυβέρνηση Γ.Α.Π υπέγραφε το πρώτο Μνημόνιο! Ας φυλάγονται λοιπόν κάποιοι, ας διαβάζουν με προσοχή και ας αναλογίζονται και λίγο. Το πρόβλημα με το τελευταίο άρθρο είναι μη τυχόν και είχε ευθύνες ο Κώστας Καραμανλής για την εγκατάλειψη της Συμφωνίας του Ελσίνκι, μη τυχόν και γραφεί κάτι για αυτόν, μη τυχόν και διασαλευτεί η ηρεμία του Πολιτικού Συστήματος ; Έλεος! Ποιον κοροϊδεύουν;

Αυτή την στιγμή γίνονται δεκάδες αναλύσεις καθημερινά για το που πάνε τα Ελληνοτουρκικά, τροφοδοτούνται ψευδαισθήσεις σχετικά με τις προθέσεις της Τουρκίας, χαιρόμαστε που παίζοντας κατ΄ουσίαν άμυνα, βγαίνουν ομόφωνες αποφάσεις της Τουρκίας που πράγματι είναι σημαντικές. Στρατηγοί και απόστρατοι μας καθησυχάζουν ότι είμαστε αποτρεπτικά πανίσχυροι. Μάλιστα! Ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων όλο αυτό το διάστημα; Μα η Τουρκία που βάζει και την ατζέντα.

Γιατί έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων; Μα γιατί έχει σαφή Στρατηγική . Αποβλέπει στην αναγόρευση της Τουρκίας σε Περιφερειακή δύναμη και χρησιμοποιεί οποιαδήποτε μεθόδευση για να το πετύχει. Τι κάνουμε εμείς μέχρι τώρα; Όταν ξεφεύγει ο Ερντογάν όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Συμφωνίας Τουρκίας- Λιβύης, ζητάμε την στήριξη του ξένου παράγοντα και είναι σημαντικό βέβαια που το πετύχαμε. Ωστόσο, έτσι θα πάει; Δεν μοιάζει αυτή η τακτική σαν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι; Ποια ακριβώς είναι η Στρατηγική μας;

Στο Ελσίνκι για παράδειγμα ο « διχαστικός» και « μικρόψυχος» κατά Κουμουτσάκο Σημίτης πέτυχε το ακατόρθωτο: Να μπει η Κύπρος στην Ε.Ε αν και διχοτομημένη και βέβαια να αρχίσει η προενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας , με την Συμφωνία οι όποιες διαφορές να πάνε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτό ποτέ δεν έγινε από την Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Δεν έγινε για πολλούς λόγους και κανείς δεν μπορεί να το αποδώσει σε έλλειψη πατριωτισμού του πρώην Πρωθυπουργού. Μπορεί να οφειλόταν σε φόβο για τις τυχόν αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου. Μπορεί να οφείλεται στην εμφάνιση Ερντογάν. Μπορεί να οφείλεται στο δόγμα ότι η μοναδική διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα. Δεν έγινε όμως.

Στα χρόνια που πέρασαν, άλλαξαν πολλά. Αποδείχτηκε για παράδειγμα ότι η γραμμή της ένταξης στην Τουρκία απέτυχε. Φάνηκε ότι η Τουρκία έχει ανοίξει όλη την ατζέντα των διεκδικήσεων. Φάνηκε ότι υπερεξοπλίζεται, δυναμώνοντας και την Εθνική Αμυντική Βιομηχανία της, την ίδια ώρα που εμείς την δική μας την κάναμε χρεοκοπημένη ΔΕΚΟ.

Άλλαξαν λοιπόν όλα τα δεδομένα. Διαμορφώθηκε συνολική, νέα Στρατηγική; Όχι. Βλέπουμε για παράδειγμα προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο; Κανείς δεν ξέρει. Πως αντιμετωπίζουμε την εξοπλιστική ανισσοροπία; Κανείς δεν ξέρει. Είναι απλό. Δεν έχουμε Εθνική Στρατηγική και η όποια Εθνική ομοψυχία είναι λόγια, αφού υπάρχει μόνο στην απάντηση στην Τούρκικη προκλητικότητα και όχι στην γραμμή πλεύσης μακροπρόθεσμα.

Ας αφήσουμε λοιπόν την εθνική υποκρισία μας και τις ανόητες παρεμβάσεις περί διχαστικών παρεμβάσεων κι ας δούμε το μέλλον, το δυνάμωμα της πατρίδας, την νέα Στρατηγική. Διαφορετικά …Άστο καλύτερα…