2021: Μνημόσυνο ή εγκαίνια;

Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση διοργάνωσης των εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, οι αντιδράσεις ήταν θετικές έως και πανηγυρικές. Όλοι ή εν πάση περιπτώσει οι περισσότεροι, αν βγάλουμε έξω τους γνωστούς των γνωστών χώρων και απόψεων, θέλουν να δουν μία διοργάνωση πανεθνικής εμβέλειας – και όταν λέμε πανεθνικής εννοούμε που θα αφορά συμμετοχικά και θα ενσωματώνει στα δρώμενα τους Έλληνες ανά τον πλανήτη – η οποία θα τιμά το γεγονός και τους πρωταγωνιστές του. Και που, δύο αιώνες αργότερα,  θα εμπνέει για μία εθνική επανεκκίνηση την οποία έχει ανάγκη ο Ελληνισμός.

Θα πει κάποιος ότι οι εθνικές επανεκκινήσεις δεν γίνονται με εκδηλώσεις. Σωστά. Αλλά αναλόγως του περιεχομένου των εκδηλώσεων μπορεί να αποτελέσουν ψηφίδα σε μία πολυσύνθετη προσπάθεια εθνικής αφύπνισης η οποία περιλαμβάνει και  αυτή την πτυχή. Των εορτασμών. Το πρώτο στοίχημα είναι η ιστορική μνήμη. Για να υπάρξει εθνική αφύπνιση και συνακόλουθα νέα πορεία, πρέπει ο λαός να έρθει σε επαφή με την  ιστορική μνήμη. Να θυμηθεί, αν έχει «ξεχάσει», ή να μάθει, αν δεν γνωρίζει, ποιος είναι. Από που κατάγεται, από ποιους προέρχεται, τι έκαναν αυτοί από τους οποίους κατάγεται και είναι άξιο μνήμης άρα και μίμησης. Οι ετήσιοι εορτασμοί και οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους αυτόν τον ρόλο διαδραματίζουν, (ή έτσι θα έπρεπε) επικουρικά της διδασκαλίας της Ιστορίας: Της μάθησης, της διατήρησης της μνήμης μέσω του βιώματος και της έμπνευσης, ώστε να διατηρείται το ιστορικό νήμα και να μπορούν τα έθνη να προχωρούν στον λαβύρινθο της ιστορικής τους πορείας χωρίς να χάνονται.

Να εμπλουτίζουν την εμπειρία τους, να εξελίσσονται, να προσθέτουν και όταν για διαφόρους λόγους χάνουν τον προσανατολισμό τους να μπορούν να «μαζεύουν» το νήμα για να αναπροσανατολιστούν. Γι’ αυτό η Ιστορία βρίσκεται στο στόχαστρο των πάσης φύσεως εξουσιαστών, κυρίως αυτών που έχουν παγκόσμιες βλέψεις,  οι οποίοι κατανοούν ότι η επιβολή μίας κακοπροαίρετης εξουσίας που στόχο έχει να ελέγξει έναν λαό ή λαούς και όχι να κυβερνήσει επ’ ωφελεία τους, προϋποθέτει τον έλεγχο της συνείδησης και της αυτογνωσίας. Και αυτός περνά από την εξαφάνιση  ή τη στρέβλωση της Ιστορίας. Ορισμένες φορές η στρέβλωση της Ιστορίας είναι πιο χρήσιμη στους κακόβουλους εξουσιαστές από την εξαφάνιση. Την αρχική ευφορία για την απόφαση της διοργάνωσης των εορτασμών της 200^ης επετείου της Εθνεγερσίας, της οποίας επικεφαλής ανέλαβε η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, διαδέχθηκε ένας προβληματισμός για τη σύνθεση της σχετικής Επιτροπής που θα διαμορφώσει το περιεχόμενο τους.

Οι απόψεις κάποιων εκ των μελών που την συναπαρτίζουν φαίνεται να μην έχουν αντιστοίχιση με το βαρύ και φορτισμένο περιεχόμενο των γεγονότων του 1821. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, αν ορισμένοι με συγκεκριμένες ιστορικές θέσεις είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της εποχής, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γινόταν επανάσταση για να τη γιορτάζουμε σήμερα. Η οργάνωση του εορτασμού της επετείου δεν είναι συμπόσιο ιστορικού αιρετισμού, αποδόμησης και αναθεωρητισμού. Ευκαιρία αναστοχασμού, αναβάπτισης στα πνεύμα των Αγωνιστών του 1821 και έμπνευσης για νέα αφετηρία πρέπει να είναι. Οι Έλληνες δεν θέλουν μνημόσυνο της Επανάστασης. Εγκαίνια νέας εθνικής εξόρμησης θέλουν.